TVP Kultura - Program TV na piątek 03 maja 2024

Reportaż poświęcony wystawie w Muzeum Narodowym we Wrocławiu o modzie stanu wojennego.

Janek Serce załatwia formalności związane ze ślubem, choć ma poważne wątpliwości, czy na pewno kocha Lusię. Narzeczona przyjeżdża na zakupy, a ponieważ spóźniła się na ostatni pociąg, obydwoje spędzają
noc w hotelu. Nocna rozmowa uświadamia im, że się nie kochają. Chcieli się pobrać przede wszystkim z lęku przed samotnością. Łączy ich przyjaźń, poczucie bliskości, ale to za mało. Lusia ciągle kocha mężczyznę, na którym kiedyś się zawiodła, a Janek marzy o prawdziwej, wielkiej miłości. Nad ranem rozstają się więc - na zawsze.

Film po rekonstrukcji, w jednej części (wersja reżyserska). Ekranizacja wydanej w 1934 roku powieści Marii Dąbrowskiej. W kinach obejrzało ją blisko 25 mln widzów. Saga rodzinna, ukazująca losy rodzin Niechciców i Ostrzeńskich, od upadku powstania styczniowego do wybuchu I wojny światowej. Nominacja do Oscara w 1977 r. , Srebrny Niedźwiedź dla Jadwigi Barańskiej na MFF w Berlinie Zachodnim w 1976 r. , Złote Lwy Gdańskie oraz nagrody za role dla Jadwigi Barańskiej i dla Jerzego Bińczyckiego na II FPFF w 1975 r.
"Zafascynował mnie proces przemijania, śledzenie 40 lat życia bohaterów, Barbary i Bogumiła. W moim przekonaniu "Noce i dnie" są rzadko spotykanym utworem o przemijaniu, jakie wydała światowa literatura, a Barbara Niechcic to jeden z najpiękniejszych i równocześnie najbardziej złożonych portretów kobiecych w naszej literaturze" - mówił reżyser. Ekranizacja "Nocy i dni" Marii Dąbrowskiej to jedno z największych swego czasu przedsięwzięć polskiej kinematografii - przez trzy lata Jerzy Antczak pisał scenariusz, a realizacja trwała ponad dwa lata. W filmie udział wzięło kilkuset aktorów i tysiące statystów. Na terenie PGR-u Seroczyn koło Warszawy wybudowano Serbinów - dworek Niechciców, zabudowania gospodarcze, posadzono nawet trzysta starych wierzb i wykopano staw, a na wydzierżawionych gruntach powstały specjalne uprawy. Sceny rozgrywające się w Kalińcu nakręcono w Krakowie, w dawnej dzielnicy żydowskiej.
Sierpień 1914 roku. Zajęty przez Niemców Kaliniec w pośpiechu opuszczają mieszkańcy. Jest wśród nich Barbara Niechcic. Zagubioną i bezradną odnajduje dawny znajomy, stary Żyd Szymszel. Ofiarowuje jej pomoc - zawiezie ją do pobliskiego Borowna, będącego posiadłością Józefa Toliboskiego. Po drodze Barbara wraca wspomnieniami do przeszłości. Toliboski był jej pierwszą, młodzieńczą miłością. Adorował ją przez kilka lat, by nagle ożenić się z inną. Barbara jednak nigdy nie przestała go kochać. Gdy miała lat 25, podczas świąt spędzanych jak co roku u państwa Ładów w Borku, poznała dobiegającego czterdziestki Bogumiła Niechcica. Mimo że brak mu było ogłady i polotu, a wizja spędzenia reszty życia na wsi przerażała ją, następnego roku wzięła z nim ślub. Powoli przyzwyczajała się do nowej sytuacji. Narodziny syna były dla obojga wielkim szczęściem. Piotruś jednak zmarł, mając cztery lata. Barbara popadła w głęboką depresję. Bogumił, wierząc, że odmiana dobrze jej zrobi, zarządził przeprowadzkę do dużego, ale zaniedbanego majątku. Dewastacja Serbinowa początkowo przeraziła Barbarę. Jednak dzięki ciężkiej pracy i determinacji Bogumiła, by wydźwignąć posiadłość z ruiny, po roku Serbinów wyglądał "znośnie". Na świat przyszła ich pierwsza córka, Agnieszka. Choć w chwilach załamania Barbara obwiniała męża za "oderwanie od świata", na które zostali skazani, przyzwyczaiła się do życia u jego boku. Jego ogromna miłość dawała jej poczucie bezpieczeństwa, jego wyrozumiałość uspokajała. Urodziły się kolejne dzieci, rodzina Niechciców rozrastała się.

Floren Władysława Łokietka to pierwsza polska złota moneta. Jest jednym z najcenniejszych numizmatów polskiego
średniowiecza. Zachowany egzemplarz został znaleziony przypadkowo w Bochni w 1847 roku. W 1896 roku Emeryk
Hutten - Czapski nabył go w zamian za 4500 złotych reńskich i obraz Jana Matejki. Był to ostatni przed śmiercią zakup
kolekcjonera i właściciela okazałego gabinetu monet. Znajduje się dziś w kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie,
a dokładnie w jednym z oddziałów Muzeum, które mieści się w dawnym domu Huttena - Czapskiego.
O monecie opowie Mateusz Woźniak.

W programie Katarzyny Sanockiej i Krzysztofa Grzybowskiego gości Magdalena Kuydowicz, autorka komedii kryminalnej pt "Cała nadzieja w nieboszczce" - śledztwo, ostatnie przed emeryturą, prowadzi z pozoru ospała komisarz i wdowa Bebcia Kluczyk. Rozwiązanie zagadki jest zaskoczeniem dla wszystkich i stanie się powodem do rozpoczęcia kolejnego śledztwa. Drugim gościem jest Jarosław Molenda, autor książki "Nienacki. Skandalista od Pana Samochodzika" w której odkrywa prawdziwą twarz taśmowego producenta bestsellerów Zbigniewa Nienackiego, współpracownika bezpieki z wyboru, apologety stanu wojennego, autora paszkwili, ukrywającego się pod pseudonimem Ewa Połaniecka

Marta Perchuć - Burzyńska rozmawia z wybitnymi artystami o dzieciństwie, domu rodzinnym i najważniejszych doświadczeniach, które w istotny sposób wpłynęły na ich życie i drogę twórczą. Spotykają się w miejscach, które dla bohaterów programu mają największe znaczenie i budzą w nich sentyment.
Dzisiaj spotkamy się z Dorotą Kolak. Opowie nam o Krakowie swojego dzieciństwa i przełomie w podejściu do życia, który przeżyła w szkole teatralnej. Przypomnimy m.in. jej rolę w filmie "Vinci", gdzie wcieliła się w Barbarę Sykalską.

Malarz, rysownik związany z Krakowem, najwybitniejszy reprezentant nurtu historyzmu w malarstwie polskim. Urodzony w 1838 r. w Krakowie, zmarł tamże w 1893, mając zaledwie 55 lat. Jan Matejko. Chyba każdy Polak zna to nazwisko, kiedy idziemy do szkoły, na jej ścianach lub w podręcznikach poznajemy naszą historię w oparciu o jego "Poczet królów i książąt polskich" i obrazy ilustrujące najważniejsze wydarzenia historyczne. Większość z nas z wycieczkami klasowymi udawała się do muzeów z jego obrazami. I choć słyszeliśmy wówczas, że Matejko wielkim artystą był, w miarę upływu lat, przyglądając się jego obrazom, zastanawiamy się, czy to aby prawda? Chyba bardzo niewielu z nas - a może nikt - wskazałoby jego obrazy jako swoje ulubione, a jego - jako malarza numer jeden. Czy więc jest wielki, czy tylko kiedyś był? I dlaczego? Odszedł jako zasłużony Polak, wielki artysta, wybitny pedagog i obrońca zabytków Krakowa. Jego malarstwa nie sposób rozpatrywać w kategoriach czysto artystycznych, w oderwaniu od funkcji, jaką pełniło i pełni nadal w społecznym odbiorze. Stworzona przez niego synteza dziejów narodowych na zawsze wpisała się w kanon wiedzy historycznej i patriotycznego wychowania kolejnych pokoleń Polaków. W filmie zobaczymy Matejkę na tle jego czasów, jego epoki, przede wszystkim poprzez wspomnienia ludzi mu współczesnych oraz jego własne słowa. Celem filmu nie jest analiza malarstwa, choć mówi się o nim najważniejsze rzeczy. Film jest próbą odpowiedzi na pytanie, dlaczego uznano Matejkę za najwybitniejszego malarza swojej epoki, o czym świadczyły liczne zaszczyty i nagrody, które za swe dzieła otrzymał. Można by powiedzieć, że był pierwszym wielkim Polakiem celebrytą, znanym w całej Europie. Pokazujemy także inną jego działalność mistrza, której ślady w mieście Kraków spotkamy, nie wiedząc, kto za tym stoi. Jednak przede wszystkim film pokazuje Matejkę jako człowieka.

Przypomnienie fragmentów koncertu z okazji jubileuszu 80-lecia Polskiego Radia,
zarejestrowanego w amfiteatrze opolskim podczas tegorocznego 42.KFPP w Opolu.

Przypomnienie fragmentów koncertu z okazji jubileuszu 80-lecia Polskiego Radia,
zarejestrowanego w amfiteatrze opolskim podczas tegorocznego, 42.KFPP w Opolu.

Powieści kryminalne są jedną z najpopularniejszych odmian gatunkowych powieści. Fascynujące postacie literackie, wartka akcja i zagadka do rozwiązania powodują, że wielu czytelników jest od nich wprost uzależnionych. Film ukazuje ekranizacje i adaptacje filmowe najpopularniejszych powieści kryminalnych w historii literatury.

Stefan Kamasa, altowiolista, kameralista i pedagog; ur. 18 lipca 1930, Bielsk Podlaski. W latach 1948 - 53 studiował
w klasie Jana Rakowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, którą ukończył z wyróżnieniem.
Studia kontynuował w latach 1953 - 56 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem
Tadeusza Wrońskiego, zaś w latach 1957 - 58 w Paryżu u Pierre’a Pasquiera.
Spektakularny debiut Stefana Kamasy jako solisty w koncercie na altówkę Beli Bartóka z Orkiestrą Filharmonii
Warszawskiej pod dyrekcją Andrzeja Panufnika w 1954 roku ugruntował jego wybitną w świecie muzycznym pozycję.
Odtąd wystąpił w ponad 30 krajach Europy, obu Ameryk i Azji.

Łukasz Jasina rozmawia z krytykiem filmowym Łukaszem Adamskim o filmie pt. "Nebraska". reż. Alexander Payne.

(NEBRASKA)
Podstarzały alkoholik Woody (Bruce Dern) dowiaduje się, że wygrał na loterii milion dolarów. By odebrać jednak nagrodę, musi się udać do Nebraski. Postanawia więc zabrać ze sobą swojego syna, Davida (Will Forte), lecz mężczyzna nie wierzy w wygraną ojca i sądzi, że padł on ofiarą oszustów, wysyłających zwycięskie losy po całej Ameryce. Pomimo sceptycznego nastawienia, David dołącza do ojca i wspólnie udają się w podróż, spotykając po drodze krewnych i znajomych, którym Woody jest winny pieniądze.
[opis dystrybutora]

W najnowszym spektaklu Krzysztofa Warlikowskiego Elizabeth Costello"jego bohaterka - stara pisarka jest głosem serca i sumienia kończącego się świata. Podobnie jest w monodramie Ireny Jun"Stara kobieta wysiaduje"według Tadeusza Różewicza. O starzeniu się bez owijania w bawełnę piszą także Magdalena Grzebałkowska i Ewa Winnicka w swoim antyporadniku"Jak się starzeć bez godności". Wydaje się, że całe życie jeszcze przed nimi, a okazuje się, że zanim rozwinęły skrzydła, czas je zwinąć. Jak z tym żyć? Czy starość to wyłącznie rezygnacja, zniechęcenie i wycofanie? Jak zmienia nas upływ czasu? Jak się starzeć? Z godnością czy może jednak bez? Na te pytania odpowiedzi poszukują wraz z Katarzyną Janowską zaproszeni do programu goście m.in.: Anna Dziewit - Meller - dziennikarka i autorka Juno", aktora Irena Jun i Maja Ostaszewska, Katarzyna Miller - psycholożka, psychoterapeutka, autorka "Daj się pokochać dziewczyno" oraz Jacek Poniedziałek - aktor Gościem "stolika gwiazdorskiego" jest aktorka Krystyna Janda.

Trwa śledztwo w sprawie włamań do grobowców. Zastanawiające jest, że sprawców interesują jedynie groby ludzi zmarłych za granicą. Transportem zwłok zajmowała się w każdym przypadku ta sama firma z Londynu, której przedstawiciel przylatywał do Polski tuż po pogrzebie. Idąc śladem ostatniego włamania do grobowca rodziny von Rauschów, porucznik Borewicz ustala listę podejrzanych. Figuruje na niej m. in. młoda kobieta nieznana nikomu z rodziny. Kiedy ginie brat von Rauscha, jego była żona rozpoznaje w nieznajomej swoją adoptowaną córkę, która wcześniej opuściła dom i niejednokrotnie przysporzyła przybranej matce wielu zmartwień. Czy także tym razem popełniła coś złego? Wkrótce porucznik Borewicz łapie złodziei na gorącym uczynku, podczas próby zabrania z trumny niezwykle cennej zawartości.

Kolejna po "Kwiecie wiśni i czerwonej fasoli" azjatycka strawa dla ducha. "Ramen. Smak wspomnień" to inspirujący oraz
wzruszjący film dla nienasyconych smakoszy i nieuleczalnych romantyków.
Masato jest młodym kucharzem specjalizującym się w ramenach. Po nagłej śmierci swojego oschłego ojca, chłopak pakuje
walizkę i przeprowadza się z japońskiego Takasaki do Singapuru, gdzie ma nadzieję odkryć tajemnicę związku swoich
rodziców.
Bohater ma przy sobie czerwony notatnik pełen refleksji i starych zdjęć pozostawiony przez swoją singapurską matkę,
która zmarła, gdy Masato miał zaledwie dziesięć lat.
W Singapurze kucharz poznaje Miki, japońską blogerkę i samotną matkę, która pomaga mu odnaleźć wuja Wee ze strony
matki, właściciela restauracji Bak Kut Teh. Przy okazji Masato odkrywa, że jego babka Lee wciąż żyje i posiada klucz do
tyleż romantycznej, co burzliwej historii miłosnej rodziców chłopaka.
Masato wraz babcią spróbują wzajemnie wyleczyć swoje skołatane dusze w kuchni, gdzie wspólnie przygotowywane posiłki
staną się czymś więcej niż sumą składników.

Nie ma nic wspanialszego niż obiad z rodziną. Choć przypomina zapętlony scenariusz, który powtarza się
w nieskończoność. I choć oprócz jedzenia trzeba przełykać słowa swoich bliskich. Czasem gorzkie.
Czasem tak powtarzalne, że chce się wymiotować. Recytowane śpiewająco od wielu długich lat.

Krótki film animowany. Siostry bliźniaczki Mela i Zenia jadą nad jezioro spędzić razem leniwe, letnie popołudnie. Ich więź jest tak bliska, że nie wiadomo, gdzie kończy się życie jednej, a zaczyna drugiej Niespełnione względem siebie oczekiwania owocują powstaniem świata, w którym każda próba wyznaczenia granic i rozłączenia splątanych tożsamości jest skazana na klęskę.
(źródło: filmpolski.pl)

"Jak narkotyk" to film o miłości i samotności, o życiu i umieraniu, o twórczości i moralności, o tęsknocie i niespełnieniu.
W losach Anny krytycy doszukiwali się odniesień do rzeczywistych osób i zdarzeń, zwłaszcza do biografii również
ciężko chorej na serce, zmarłej w wieku 32 lat poetki Haliny Poświatowskiej. Reżyserka zapewniała jednak, że Anna
nie ma jednego, konkretnego pierwowzoru: "Jest raczej wypadkową różnych życiorysów i moich obserwacji i jak każda
z moich bohaterek jest też w pewnym sensie mną, ma pewne moje cechy i doświadczenia" - mówiła w wywiadach.
Wykorzystane w filmie wiersze wyszły spod pióra poetki Anny Piwkowskiej. Zdjęcia do filmu kręcono w Warszawie,
Kłodzku, Trójmieście i Londynie, a główną rolę zagrała Magdalena Cielecka, która zadebiutowała na ekranie we
wcześniejszym filmie Barbary Sass, "Pokuszenie".
Akcja filmu rozpoczyna się w roku 1980 i obejmuje kilka lat z życia bohaterki. Anna, 18 - latka z małego miasteczka,
początkująca poetka, dowiaduje się, że jest ciężko chora na serce. Lekarze dają jej 2 - 3 lata życia. Wrażliwa z natury
dziewczyna zaczyna reagować na wszystko jeszcze bardziej emocjonalnie. Gdy mija pierwszy szok, Anna łapczywie
rzuca się na życie, krótki czas, jaki jej pozostał, stara się przeżyć jak najpełniej, jak najgłębiej, jak najprawdziwiej.
Musi się śpieszyć, dlatego popełnia wiele błędów, potrafi być okrutna i egoistyczna, ranić nawet najbliższych. Ale
najbardziej rani siebie.
W sanatorium, do którego jedzie w oczekiwaniu na operację, poznaje niewiele starszego od siebie Piotra, studenta
gdańskiej ASP. Zakochuje się w nim i po krótkiej znajomości postanawia poślubić. Chłopak próbuje delikatnie
wyperswadować jej ten pomysł, lecz Anna rozwiewa jego obawy. Po uroczystości Piotr wraca do Gdańska, obiecuje
regularnie odwiedzać młodą żonę. Na wieść, że wyrażono zgodę na jej operację w Londynie, Anna jedzie do Gdańska,
by podzielić się z mężem tą radosną nowiną. Z przerażeniem dowiaduje się, że Piotr popełnił samobójstwo: był
schizofrenikiem, nie powinien opuszczać szpitala.
Anna długo rozpacza po jego śmierci, traci wiarę w Boga, w sens istnienia. Pisze wciąż nowe wiersze, ale wątpi,
by były coś warte. Dzięki staraniom matki i niewidomego redaktora Jacka, którego Anna kiedyś poznała, jedna z gazet
publikuje jej wiersze. Wkrótce dziewczyna ma pierwszy wieczór autorski, ale publiczność bardzo różnie odbiera jej
twórczość. Jacek przekonuje ją jednak, że "pisanie jest jak narkotyk", nie da się go odstawić z dnia na dzień.
Trzeba wciąż próbować.
Anna wyjeżdża do Londynu, na przystani żegna ją zakochany Jacek. Po udanej operacji dziewczyna odzyskuje energię
i radość. Pierwszy, opublikowany w Polsce tomik wierszy wprawia ją w euforię. Anna wdaje się w romans z jednym
z lekarzy, myśli o pozostaniu w Anglii na stałe i informuje o tym Jacka. Kiedy jednak Gordon ją porzuca, a w Polsce
zostaje ogłoszony stan wojenny, Anna - pod naciskiem kuzynów, którzy ją gościli - wraca do Polski. Rozpoczyna studia
na wydziale filozofii, jak szalona tworzy nowe wiersze, dostaje mieszkanie w Domu Literata. Zachłannie rzuca się
też w nowe związki z mężczyznami. Zyskuje środowiskową sławę, ale wciąż nie może trafić na wielką miłość.
Głód wrażeń, chęć upewnienia się, czy jest zdrowa, sprawiają, że zaczyna palić, nie odmawia sobie alkoholu.
Odrzucona przez kolejnego kochanka, Jurka, bardzo podobnego zewnętrznie do Piotra, ale zimnego i cynicznego,
bezskutecznie próbuje odzyskać uczucie Jacka. Tymczasem bóle serca wracają, konieczna jest druga operacja.



Dramat psychologiczno - obyczajowy, 135 min, Polska 1999
Scenariusz i reżyseria: Barbara Sass
Zdjęcia: Wiesław Zdort
Muzyka: Michał Lorenc
Wykonawcy: Magdalena Cielecka, Bartosz Opania, Teresa Budzisz - Krzyżanowska, Ola Tokarsk

Nie tak wcale dawno temu, aby zrobić sobie ubranie, nie wystarczyło wyłącznie wykonanie odpowiedniego kroju, ale trzeba było utkać od podstaw sam materiał. Dlatego przez całe stulecia nasze babcie zajmowały się uprawą i obróbką lnu. Radosław Kotarski podąża tym tropem i pod czujnym okiem pani Krystyny stara się przerobić zebrany len na nici.