TVP Kultura - Program TV na piątek 24 maja 2024

Reportaż z otwartej w grudniu wystawy prac wybitnego polskiego architekta i grafika Wacława Szpakowskiego. Punktem wyjścia wystawy i reportażu jest odkryty we wrocławskiej hali PAFAGu plafon. O zapominanym artyście opowiadają m.in.: dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu oraz córka i wnukowie.

Premierę serialu "Ogniem i mieczem" poprzedziło znakomite przyjęcie kinowej wersji dzieła Jerzego Hoffmana. Obejrzało je ponad siedem milionów widzów, nie wspominając już o nagrodach i wyróżnieniach dla twórców filmu. Geneza powstania oraz wieloletnie kłopoty związane z realizacją "Ogniem i mieczem" obrosły legendą. Film Hoffmana przeszedł też do historii jako w pełni udana superprodukcja, która sprostała ogromnym oczekiwaniom zarówno widzów, jak i krytyki. Reżyserowi udało się pozyskać nie tylko rekordowe - jak na polską kinematografię - środki na realizację, lecz także znakomitych aktorów, których kreacje zapadają głęboko w pamięć. Krzysztof Kowalewski, Zbigniew Zamachowski, Wiktor Zborowski z powodzeniem nadali indywidualny rys postaciom Zagłoby, Wołodyjowskiego i Podbipięty, nie wchodząc przy tym w kolizję z duchem powieściowego pierwowzoru. Dla Michała Żebrowskiego rola Skrzetuskiego stała się trampoliną do kariery, której widomym znakiem były tytułowe kreacje w "Panu Tadeuszu" Andrzeja Wajdy i "Wiedźminie" wg prozy Andrzeja Sapkowskiego. Prawdziwym objawieniem był jednak Aleksander Domogarow, rosyjski aktor odtwarzający postać Bohuna. W opinii wielu to właśnie on stworzył najbardziej przejmującą kreację filmu. Na uwagę zasługuje też niezwykła skrupulatność w odtworzeniu realiów epoki, plastyczne, "epickie" zdjęcia oraz przekonująco zainscenizowane sceny batalistyczne. Telewizyjna, 4-odcinkowa wersja epopei Hoffmana łącznie trwa około dwadzieścia minut dłużej od filmu kinowego. Różnice między obiema wersjami są w zasadzie niedostrzegalne. Ze względu na specyfikę serialu materiał został nieco inaczej zmontowany, a fabuła zyskała trochę inny rytm.
Jan Skrzetuski, poseł księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, wracając z Krymu, ratuje życie pułkownikowi kozackiemu Bohdanowi Chmielnickiemu. Podczas postoju w karczmie, zaatakowany przez podstarostę Czaplińskiego, daje popis szlacheckiej krzepy, wyrzucając napastnika na bruk. Czyn ten wzbudza uznanie u dwóch innych gości: Onufrego Zagłoby i Longina Podbipięty. Obaj rycerze szybko zaprzyjaźniają się ze Skrzetuskim i wspólnie ruszają w dalszą drogę. Wkrótce natrafiają na rozbitą kolaskę i wybawiają z opresji kniahinię Kurcewiczową oraz piękną bratanicę jej nieboszczyka męża, Helenę. Jan zakochuje się w dziewczynie od pierwszego wejrzenia. Helena odwzajemnia afekt, lecz na drodze do jego rozwoju staje poważny problem. Młoda Kurcewiczówna została bowiem przyrzeczona innemu - podpułkownikowi kozackiemu Jurko Bohunowi. Skrzetuskiemu udaje się nakłonić kniahinię do zmiany decyzji. Wkrótce książę Wiśniowiecki wysyła Jana z nową misją na Sicz. Skrzetuski dowiaduje się o planowanym przez Chmielnickiego powstaniu i wysyła swego totumfackiego Rzędziana do kniahini, by ostrzegł ją przed niebezpieczeństwem. Sam niebawem dostaje się do niewoli tatarskiej.

Ranny Skrzetuski, uwolniony dzięki listowi żelaznemu, rusza na poszukiwanie Jeremiego Wiśniowieckiego i wojsk polskich. Tymczasem Bohun przechwytuje pismo, które przewoził Rzędzian i odkrywa, że kniahini złamała dane mu słowo. Żądny zemsty przybywa do Rozłogów, morduje Kurcewiczową i jej synów. Na szczęście, Helenie udaje się uciec dzięki Zagłobie. Książę Wiśniowiecki uroczyście zobowiązuje się stłumić powstanie na Ukrainie. Skrzetuski, pełen niepokoju o ukochaną, przybywa do Rozłogów, lecz jego oczom ukazują się jedynie zgliszcza. Pewne pocieszenie stanowi fakt, że spotyka wreszcie wojska Wiśniowieckiego, a wraz z nimi swoich przyjaciół.

Czarno - biała, wciąż zabawna, okraszona melodyjnymi piosenkami komedia z 1936 roku w reżyserii Konrada Toma. Jej główną bohaterką jest Ada Dziewianowska - niesforna córka zamożnego ziemianina. Ojciec wspólnie z hrabią Orzelskim planują wydać ją za Freda, syna tego drugiego. Zanim to jednak nastąpi, Ada zostaje oddana do pensji w Krakowie, co ma okiełznać jej gorący temperament. W obsadzie plejada gwiazd międzywojennego kina: Loda Niemirzanka, Antoni Fertner, Kazimierz Junosza - Stępowski, Aleksander Żabczyński. Ada, to nie wypada - wciąż woła ojciec niesfornej panny. Nie bardzo wie, jak poradzić sobie z córką, więc oddaje ją do internatu, gdzie dziewczyna ma nabrać ogłady towarzyskiej i dobrych manier. Ada zdradza wybitne zdolności wokalne i staje się ulubienicą nauczyciela muzyki i śpiewu, kompozytora operetkowego Bemola. Papa chce wydać Adę za mąż za młodego hrabiego Orzelskiego. Kandydat na męża nie zna narzeczonej i wysyła swojego ojca na rekonesans do pensjonatu. Ada, widząc starszego pana i biorąc go za konkurenta, prezentuje mu się z jak najgorszej strony. Tymczasem przed premierą operetki okazuje się, że primadonna nagle zaniemogła. Zastępuję ją Ada, która zna wszystkie partie śpiewane operetki. Ojciec widząc swoją córkę na scenie jest przerażony i zdumiony, ale oczarowany. Okazuje się, że Ada nie jest "głupawym, nieznośnym smarkaczem", ale piękną
i powabną dziewczyną. Młody hrabia Fred Orzelski jest nią zachwycony.

Gościem Kataryny Sanockiej i Krzysztofa Grzybowskiego jest Andrzej Janikowski, autor książki pt. "Trzysta procent socjalizmu. Przodownictwo pracy w PRL - u". To temat niemal zupełnie zapomniany. Starsze pokolenia mogą jeszcze kojarzyć go ze słynnym niegdyś filmem Andrzeja Wajdy "Człowiek z marmuru". Młodsi - już z niczym. To historia przepełniona heroizmem i ludzkimi dramatami, obrazująca grozę stalinizmu i komunistyczną utopię.
W programie gości również Zbigniew Zborowski, autor trzeciego tomu sagi rodzin Zaporewiczów i Młynarskich pt. "Szukaj mnie wśród mgieł Wirungi".

Jan Jakub Kolski, twórca "Pograbka", "Jańcia Wodnika" czy "Cudownego miejsca", po raz kolejny zabiera
widzów do swojego niezwykłego świata z pogranicza rzeczywistości i baśni. Ta opowieść jest pełna zmysłowych
zapachów mających szczególną moc i wypełniona światłem, jakie roztacza miłość.
Urok "Jasminum" i klasę jego odtwórców doceniła publiczność festiwalu w Gdyni w 2006 r. , przyznając filmowi swoją
nagrodę, a jury dorzuciło nagrodę za scenografię. Dzieło Kolskiego uhonorowano też siedmioma Orłami 2007: za zdjęcia,
muzykę, scenografię, kostiumy, dźwięk i najlepszą rolę męską (dla Janusza Gajosa) oraz nagrodą publiczności.
Akcja "Jasminum" (łacińska nazwa jaśminu) rozgrywa się głównie w ubogim klasztorze mającym długą, bo
sięgającą XVII w. historię i swoją własną, wciąż żywą legendę. Oto bowiem trzej braciszkowie, wzorem swych
XVII - wiecznych poprzedników, wykazują dość specyficzną przypadłość: każdy wydziela zapach innego drzewa:
czeremchy, śliwy lub czereśni. Przeor klasztoru, Kleofas, wierzy, że jeden z nich jest zapowiedzianym w starej
przepowiedni świętym. Czeka na cud mający objawić, którego z braci Bóg uczynił swoim wybrańcem. Jakby tych
niezwykłości było mało, wydzielane przez zakonników drzewne wonie mają moc budzenia w ludziach miłości -
szalonej, ślepej, bezgranicznej. O jej sile przekonała się miejscowa młoda fryzjerka Patrycja.
Ale nie samą miłością człowiek żyje. Klasztorną kuchnią i wszelkimi sprawami administracyjnymi zawiaduje
poczciwy brat Zdrówko, mocno stąpający po ziemi i wiecznie zapracowany. Swoimi codziennymi troskami dzieli się
z figurą świętego Rocha, patrona klasztoru.
Pewnego dnia ustalony porządek klasztorny zakłóca pojawienie się konserwatorki obrazów, Nataszy, która
otrzymała zlecenie odnowienia kilku świętych obrazów. Kobiecie towarzyszy jej 5 - letnia córeczka Gienia (narratorka
filmu), dziewczynka zarazem rezolutna i po dziecięcemu naiwna, ciekawska, ale - gdy trzeba - dyskretna. Jej matka
nie tylko restauruje obrazy, lecz również komponuje zapachy. Do klasztoru w Jaśminowie sprowadziło ją coś więcej
niż tylko przyjęte zlecenie, ale prawdziwa przyczyna nie od razu wychodzi na jaw.
W klasztornej legendzie Natasza znajduje klucz do zapachu - afrodyzjaka i pomaga Patrycji zdobyć serce
wybranka. Choć jej samej ta sztuka się nie uda, to po wyjeździe Nataszy i Gieni w klasztorze zdarzy się długo
wyczekiwany cud, jakkolwiek nieco inny od tego, jakiego spodziewał się przeor.

Film obyczajowy, 107 min, Polska 2006
Scenariusz i reżyseria: Jan Jakub Kolski
Zdjęcia: Krzysztof Ptak
Muzyka: Zygmunt Konieczny
Aktorzy: Janusz Gajos, Grażyna Błęcka - Kolska, Wiktoria Gąsiewska, Adam Ferency, Krzysztof Pieczyński,
Monika Dryl, Bogusław Linda, Krzysztof Globisz, Franciszek Pieczka i inni

Koncert poświęcony twórczości Anny Jantar i Jarosława Kukulskiego, który odbył się w ramach 49. Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Największe przeboje w nowych, zaskakującyh aranżacjach Adama Sztaby. W repertuarze opolskiego koncertu znalazły się m.in. utwory: "Tylko mnie poproś do tańca" w wykonaniu Katarzyny Groniec czy "Tyle słońca w całym mieście",
który przypomni Marika. Kuba Badach zaśpiewa przebój Natali Kukulskiej, napisany przez Jarosława Kukulskiego
"Im więcej ciebie tym mniej", a Ania Rusowicz soulowo - funkową wersję piosenki Anny Jantar "Kto wymyślił naszą miłość".

W każdym odcinku twórcy programu zrealizowanego w koprodukcji z Muzeum
Polskiej Piosenki w Opolu przedstawią historię jednego rodzimego hitu sprzed lat.
W programie historia piosenki "Ktoś między nami".

Cykl dokumentalny poświęcony najważniejszym reżyserom kina. W tym odcinku przyglądamy się twórczości braci Joela i Ethana Coenów, reżyserów m.in. filmów: "Fargo", "Barton Fink" czy "To nie jest kraj dla starych ludzi".

Bogato ilustrowany archiwaliami cykl krótkich etiud, oparty na rozmowach z artystami związanymi z tańcem i muzyką. Głównym motywem rozmów są wspomnienia bohaterów i refleksje dotyczące ich działalności artystycznej. Trochę sentymentalna, lecz przede wszystkim merytoryczna podróż do przeszłości. Bohater odcinka, Anatol Kocyłowski, to autorytet z dziedziny polskich tańców narodowych, tancerz, pedagog, choreograf i twórca scenariuszy widowisk, wielokrotny laureat nagród, w tym ostatnio Nagrody Kolberga, juror krajowych i międzynarodowych festiwali folklorystycznych, od 1980 kierownik artystyczny i choreograf Zespołu Pieśni i Tańca Nowa Huta w Krakowie, działającego przy Nowohuckim Centrum Kultury.

Katarzyna Borowiecka rozmawia z Tomaszem Kolankiewiczem o filmie "Blue Velvet" (1986) w reż. Davida Lyncha.

(BLUE VELVET)

Nominowane do Oscara za reżyserię kontrowersyjne dzieło
amerykańskiego twórcy Davida Lyncha ("Eraserhead", "Człowiek
słoń", "Diuna", "Dzikość serca", głośny serial "Miasteczko Twin
Peaks"), okrzykniętego przez jednych geniuszem, a przez innych
szarlatanem ze skłonnościami do sadyzmu, perwersyjności,
okrucieństwa, wyszukanych wynaturzeń. Filmowi, który został
odrzucony w 1987 roku przez dyrektora festiwalu w Wenecji, od
samego początku towarzyszyła atmosfera skandalu. Dzieło, pełne
brutalności, wyrafinowanego erotyzmu i niemal surrealistycznej wizji
świata występku, podzieliło krytykę i publiczność. Mimo jednak
skrajnych opinii "Blue Velvet" stał się wydarzeniem sezonu i odniósł
ogromny sukces kasowy, a o reżyserze mówiło się jako jednym
z najwybitniejszych twórców, tworzących przyszłość nowego,
amerykańskiego kina.
Małe, sielskie miasteczko Lumberton w Północnej Karolinie.
Do ojca, który miał zawał serca i przebywa w szpitalu, przyjeżdża
z college'u syn, Jeffrey Beaumont (Kyle MacLachlan). Odwiedziwszy
chorego, chłopak wraca do domu krążąc po odludnej okolicy. Nagle
jego uwagę przykuwa, leżące na polu ludzkie ucho, które obsiadły
mrówki. Powiadamia o dziwnym znalezisku miejscowego detektywa,
Williamsa (George Dickenson). Tymczasem z Jeffreyem kontaktuje się
córka detektywa, Sandy (Laura Dern). Naprowadza go na trop
piosenkarki z nocnego klubu, Dorothy Vallens (Isabella Rossellini),
o której dowiaduje się podsłuchując rozmowę ojca.
Udając pracownika zakładu dezynsekcji, Jeffrey zjawia się
w domu Dorothy i wykrada jej klucze. Potem udaje się mu dostać do jej
mieszkania, ale właścicielka wraca niespodziewanie. Grożąc nożem
zmusza Jeffreya do zdjęcia ubrania. Gdy dochodzi między nimi do
zbliżenia, do akcji wkracza kochanek Dorothy, sadystyczny
psychopata Frank (Dennis Hopper).
Mimo zaskakujących zwrotów sytuacji, Jeffrey nie rezygnuje
z prywatnego śledztwa. Powoli wkracza w świat skorumpowanej
policji, przemocy, narkotyków, zbrodni i seksualnych wynaturzeń.

Thriller, 116 min, USA 1986
Scenariusz i reżyseria: David Lynch
Aktorzy: Kyle MacLachlan, Isabella Rossellini, Dennis Hopper,
Laura Dern, George Dickerson, Hope Lange, Dean Stockwell,
Priscilla Pointer, Frances Ray, Jack Harvey i inni

Na dancingu w jednej z warszawskich restauracji zostaje zastrzelony młody mężczyzna, Mieczysław Romski. Potem, w czasie włamania do jego mieszkania, ginie żółta teczka. W trakcie śledztwa wielu przesłuchiwanych zeznaje, że zawierała ona dane obciążające wiele znanych osób. Najprawdopodobniej były one szantażowane przez zamordowanego. Śledztwo zatacza coraz szersze kręgi. Borewicz i Zubek odkrywają zupełnie niespodziewane aspekty sprawy. Szantażowani, obawiając się oskarżenia o zabójstwo, są skłonni wskazać przypuszczalnego sprawcę morderstwa.

SMAK WIŚNI
(TA'AME - GILAS / TASTE OF CHERRY)

Dramat psychologiczno - obyczajowy, 95 min, Iran 1997
Scenariusz i reżyseria: Abbas Kiarostami
Zdjęcia: Homayoon Payvar
Występują: Homayoon Irshadi, Abdol Hossain Bagheri, Afshin Khorsid
Bakhtari, Safar Ali Moradi, Mir Hossain Nouri, Ahmad Ansari, Hamid
Masoumi i inni

Chociaż urodzony w 1940 r. Abbas Kiarostami, najsłynniejszy dziś
reżyser irański, uczył się kina jeszcze za czasów szacha, należy do grupy
określanej jako "nowe kino irańskie". Zdobywca Złotej Palmy w Cannes
w 1997 r. właśnie za "Smak wiśni" (ex - aequo z Japończykiem Shoei Imamurą,
reżyserem filmu "Węgorz") znany jest w Polsce także jako twórca filmów
"Pod oliwkami" i "Gdzie jest dom mojego przyjaciela". Na ekranach był
także jego kolejny obraz: "Uniesie nas wiatr" uhonorowany Srebrnym Lwem
na festiwalu w Wenecji.
Karierę zawodową zaczynał jako malarz i fotograf, trudnił się także
wytwarzaniem wyrobów artystycznych z drewna i skóry. W 1970 r.
zrealizował swój pierwszy film krótkometrażowy. Od początku poruszając
tematy niewygodne dla dyktatury szacha, a później reżimu ajatollahów,
artysta znajdował sposoby, by w miarę swobodnie tworzyć i omijać rafy
państwowej cenzury.
Kiarostami często nadaje swym filmom na poły dokumentalną formę.
Pisze tylko szkic scenariusza, który rozwija i dopracowuje na planie.
Angażuje głównie aktorów niezawodowych, wykorzystuje naturalne
"dekoracje": krajobrazy, domostwa, po części z powodu ograniczonego
zawsze budżetu, po części po to, by przydać swym filmom autentyzmu.
"Smak wiśni" to wyciszona, nasycona subtelną ironią opowieść
o poszukiwaniu sensu życia i prawie człowieka do decydowania o własnej
śmierci. Reżyser, świadom, że w tej materii nie ma "słusznych" odpowiedzi,
niczego nie dopowiada, nie stawia kropki nad i. Odziera też swój film
z wszelkiej widowiskowości, dając miejsce refleksji. Z pozoru na ekranie
nic się właściwie nie dzieje, a jednak coś się zmienia. Atmosfera gęstnieje,
napięcie wzrasta, doprowadzając do zaskakującego finału. Oto bowiem
pan Badii, tajemniczy mężczyzna w średnim wieku o zmęczonej twarzy
i niespokojnych oczach, jeździ samochodem po przedmieściach Teheranu,
szukając kogoś, kto za sowitą opłatą zasypałby jego grób po popełnieniu
przez niego samobójstwa. Nie wiadomo, co skłoniło go do samobójczego
zamiaru, trudno też ocenić, czy jest do końca pewien swojej decyzji.
Ale ludzie, których zaczepia, choć niewątpliwie potrzebują pieniędzy,
odmawiają mu osobliwej przysługi. Każdy z nich podaje inny powód
odmowy. Skromny, niepiśmienny żołnierz podejrzewa w jego słowach jakiś
podstęp. Młody seminarzysta ma obiekcje natury moralno - religijnej, bo
przecież Koran zakazuje odbierania sobie życia. Pracownik Muzeum Historii
Naturalnej próbuje zarazić go swym umiłowaniem istnienia i podziwem dla
urody świata. Czy Badii odzyska wreszcie wiarę w sens życia?

Krótki film fabularny. Ponura dojarnia wypełniona dźwiękami koncertów Bacha z charczących głośników to codzienność Eryka, dojarza krów w spółdzielni "Mleczny Raj". Eryk to młody chłopak, który porzucił karierę fotografa i zamieszkał w przemysłowym miasteczku, z dala od rodziny i przyjaciół. Na miejscu poznał Marissę, tancerkę w podrzędnym klubie nocnym. Zaprzyjaźnili się. Oboje pragną odnaleźć swoje miejsce w świecie. (źródło: filmpolski.pl)

(THE DOORS)
Film biograficzno - muzyczny, 135 min, USA 1991
Reżyseria: Oliver Stone
Scenariusz: J. Randal Johnson, Oliver Stone
Zdjęcia: Robert Richardson
Muzyka: zespół The Doors
Aktorzy: Val Kilmer, Frank Whaley, Kevin Dillon, Meg Ryan, Kyle
MacLachlan, Billy Idol, Dennis Burkley, Josh Evans, Michael Madsen
Michael Wincott, Kathleen Quinlan, John Densmore i inni

Amerykański zespół The Doors, utworzony w Venice w
Kalifornii z inicjatywy Jima Morrisona, działał w Los Angeles w
latach 1965 - 1972 (dwa ostatnie lata już bez Morrisona), elektryzując
swymi występami tysiące wielbicieli rocka. Płyty z nagraniami
legendarnej grupy biły rekordy popularności, sale koncertowe zawsze
wypełniała po brzegi wierna publiczność.
Lider zespołu, bożyszcze tłumów Jim Morrison, stał się
postacią kultową, jednym z najsłynniejszych idoli kontrkultury
burzliwych lat 60. Jego charyzma, osobowość i talent przyniosły mu
ogromną sławę, która nie przebrzmiała do dziś. Poświęcił życie
muzyce, został niekwestionowaną gwiazdą rocka, choć najpierw
marzył o filmie i poezji. Utalentowany wrażliwy poeta pisał wiersze,
które posłużyły później jako teksty piosenek grupy The Doors. W
utworach przepojonych tęsknotą i liryzmem, często brutalnych i
prowokacyjnych mówił o okrucieństwie wojny, o życiu i śmierci,
strachu i miłości. Jim Morrison był "buntownikiem bez powodu",
który odszedł bardzo młodo, postacią niezwykle barwną,
niekonwencjonalną a jednocześnie tragiczną. Żył bardzo krótko i
intensywnie. Nadużywał narkotyków, alkoholu, szokował urządzanymi
na widowni burdami i obscenicznym zachowaniem.
Jim Morrison - marzycielski i zgorzkniały, romantyczny i cyniczny, ale
przede wszystkim muzyczny geniusz. Taki właśnie pozostał w pamięci
tysięcy wielbicieli na całym świecie. Zmarł w Paryżu w 1971 roku w wieku
27 lat na atak serca, spoczywa na miejscowym cmentarzu Pere - Lachaise.
Kolejne pokolenia muzyków szukają inspiracji w fascynujących utworach
Jima Morrisona, pielgrzymki wielbicieli po dziś licznie odwiedzają grób
swego idola.
W 20. rocznicę śmierci legendarnego artysty rockowego powstał
kultowy film "The Doors" Olivera Stone'a, który miał być hołdem złożonym
przez reżysera bohaterowi swej młodości. "Po raz pierwszy usłyszałem
piosenki Jima Morrisona w 1967 roku, kiedy służyłem w Wietnamie...
Zacząłem się identyfikować z nim, od razu został moim idolem" -
powiedział w jednym z wywiadów Oliver Stone, twórca kontrowersyjnych
"Urodzonych morderców". Jak podaje branżowa prasa, film "The Doors"
kosztował 40 milionów dolarów, został nakręcony w ciągu 2 miesięcy.
W scenach przedstawiających estradowe występy zespołu wzięło udział
ponad 30 tysięcy statystów. Wśród znanych utworów grupy znalazły się
najsłynniejsze przeboje: "Light My Fire", "Riders on the Storm", "The End".
Krytycy uznali, że "The Doors" razem z dwoma innymi filmami Olivera Stone'a,
"Plutonem" i "Urodzonym 4 lipca", tworzy fresk amerykańskiego życia lat 60.
To swoisty zapis kontrkultury młodzieżowej i nastrojów tamtych burzliwych czasów.



Do roli Jima Morrisona został wybrany spośrod setek
kandydatów 30 - letni wówczas Val Kilmer, aktor pasjonujący się
muzyką i do tego łudząco podobny do bohatera. W żonę Morrisona
wcieliła się Meg Ryan.
Opowieść o grupie rockowej The Doors i jej legendarnym
liderze rozpoczyna się w 1965 roku. Młody, zbuntowany Jim
Morrison pisze wiersze. Marzy również o karierze filmowca, studiuje
na kalifornijskim uniwersytecie, ale wkrótce przerywa naukę. Wiąże
się ze swoją przyszłą żoną, Pamelą Courson, która mieszka w Venice.
Wkrótce wprowadza się do niej. Poezją Jima jest zafascynowany Ray
Manzarek, utalentowany muzyk. Poznają się latem 1965 roku. Razem
zakładają grupę The Doors, potem dołączają do nich John D