TVP Rozrywka - Program TV na środę 15 maja 2024

Tomasz Bednarek prowadzi widzów śladami Jakuba Fontany, jednego z najważniejszych architektów dawnej Warszawy. To jemu stolica zawdzięcza m.in. kościół franciszkanów, Collegium Nobilium (obecnie siedziba Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza), kamienicę Prażmowskich, fasadę kościoła Świętego Krzyża, a nade wszystko przebudowę wnętrz Zamku Królewskiego. Choć warszawskie Stare Miasto zostało podczas okupacji doszczętnie zniszczone, staraniami m.in. prof. Jana Zachwatowicza odbudowano je na podstawie szczegółowych planów miasta, a także obrazów Canaletta (kamienica Prażmowskich). Prowadzący w ciekawy sposób opowiada o dawnej Warszawie oraz jej powojennej odbudowie. To piękny i kształcący spacer po stolicy Polski.

W kolejnym odcinku Karol Okrasa wyrusza na Lubelszczyznę na plantację chmielu. Dziś chmiel, a w zasadzie chmielowe szyszki kojarzą się wyłącznie z produkcją piwa. Ale dla naszych przodków młode pędy chmielu były jedną z pierwszych nowalijek, jakie trafiały na stoły po długiej zimie. Oczywiście były to głównie pędy dzikiego chmielu. Co ciekawe, jadalne są młode pędy chmielu, listki, a nawet chmielowe szyszki. Opisywał je w swoim zielniku z 1613 roku polski botanik Szymon Syreniusz. Pisał on, że "chmielu młodego używają miasto potrawy warzonego przed innemi potrawami na wiosnę". Bo młode pędy chmielu, traktowano jako warzywo i dodawano do różnych bulionów i wywarów. Jak piszą inni staropolscy autorzy młodziutkie pędy chmielu podawano tak jak szparagi, wspominano też o przypiekanych pędach chmielu oraz zupie z młodego chmielu. Przepisy na potrawy z pędami chmielu podaje także tworzący w pierwszej połowie XIX wieku kucharz Jan Szyttler. Z czasem o pędach chmielu zapomniano w Polsce. Ale na przykład w Belgii czy w północnej Francji nadal są traktowane jako rarytas. To jedna z pierwszych tamtejszych nowalijek, choć dziś bardzo kosztownych. Ich wygórowaną cenę tłumaczy pracochłonność pozyskania. Pojawiają się już w lutym i marcu, kiedy to wygrzebuje się je dosłownie z zamarzniętej jeszcze często ziemi. Ponieważ są niesłychanie delikatne, można to robić wyłącznie ręcznie, tak aby nie uszkodzić młodziutkich pędów. Nasz kucharz pokaże, jak zrywa się pędy chmielu zarówno te zielone znad powierzchni ziemi, jak i te białe, ukryte w korzeniach rośliny pod ziemią. A także przygotuje z nich trzy potrawy. Dania: 1/ Smażony pstrąg tęczowy, podany z gotowanymi pędami chmielu i sosem z bułki tartej i rukoli; 2/ Orientalne boczniaki z podprażonymi pędami chmielu: 3/ Zupa z pastą miso, kurczakiem, papryką i młodymi pędami chmielu.

Tym razem Karol Okrasa zaprasza na opowieść o cukrze. Dziś cukier jest tani, wręcz pospolity, wszechobecny.
A jeszcze w XVII i XVIII wieku był niezwykle drogi i ekskluzywny. Najlepiej o tym świadczą zabytkowe cukiernice
zamykane na kluczyk, jakie możemy obejrzeć w muzeach. Obecnie, oprócz tego, że mocno słodzimy kawę, herbatę,
spożywamy bogate w cukier słodycze i ciasta, to jeszcze olbrzymie ilości tego produktu dodawane są niemal do
większości wyrobów. Cukier możemy odnaleźć nie tylko w keczupie czy majonezie, ale także w wędlinach, serach.
Jedna łyżka keczupu zawiera prawie łyżkę cukru. Nadmiar cukru w diecie powoduje otyłość i cukrzycę, dlatego walka
o zmniejszenie jego konsumpcji ma olbrzymie znaczenie w profilaktyce zdrowotnej, zwłaszcza antynowotworowej.
Dlaczego tak lubimy słodki smak? Bo przez nasze mamy i babcie od wczesnego dzieciństwa jesteśmy do niego
przyzwyczajani. Czy można zatem choć trochę ograniczyć nadmiar cukru w diecie? Karol pokaże jak przygotować
słodkie dania i przekąski, nie używając ani cukru, ani soli. Zaprezentuje kilka propozycji, jak poradzić sobie w kuchni
bez cukru. Będą czekoladowe trufle, będzie dyniowo - orzechowe ciasto, będzie też sałatka z kurczaka z owocami
i warzywami. I ani grama cukru.

Robert Makłowicz odwiedza Luksemburg, stolicę Wielkiego Księstwa o tej samej nazwie. Pierwszą średniowieczną
twierdzę założył tu Zygfryd Lotaryński w X stuleciu. Później miastem i księstwem władała słynna dynastia Luxemburgów.
W XIV wieku jeden z jej przedstawicieli, Henryk VII, został cesarzem rzymskim narodu niemieckiego. W XIX wieku
Luksemburg uzyskał niepodległość. Język luksemburski jest pokrewny z niemieckim, ale mieszkańcy księstwa bynajmniej
nie czują się Niemcami.
W historycznym centrum miasta przy rue de Marche - des - Herbes stoi dawny pałac wielkoksiążęcy. W pałacu ma
dziś swoją siedzibę luksemburski parlament. Obecny wielki książę Henryk, wraz z żoną Marią Teresą i pięciorgiem dzieci
mieszka w rezydencji za miastem. W całym Wielkim Księstwie mieszka pół miliona ludzi, w stolicy zaledwie 80 tysięcy.
To mniej niż np. w Tarnowie.
W dzielnicy nowoczesnych biurowców na wzgórzu Kirchberg znajdują się siedziby wielu instytucji administracyjnych
Unii Europejskiej. Może to zbieg okoliczności, ale to w Luksemburgu urodził się Robert Schuman, minister spraw
zagranicznych Francji, ojciec Unii Europejskiej. Luksemburg jest także jednym z najważniejszych centrów finansowych
świata.
Przy wiadukcie nad rzeką Alzette Robert Makłowicz przyrządza tatara z szalotką, żółtkami, kaparami, majonezem
i ketchupem, a po posiłku wyrusza na dalszy spacer uliczkami starej części Luksemburga. Place D’Armes raz na jakiś
czas gości pchli targ. Dużo tu zwłaszcza porcelany i przeróżnych bibelotów. 200 metrów dalej znajduje się kolejny plac,
na którym raz w tygodniu odbywa się słynny targ spożywczy.
Kolejny punkt na trasie to stojący w parku budynek Radia Luksemburg, legendarnej rozgłośni, grającej w latach 60.
i 70. muzykę rock - and - rollową. Radio Luksemburg powstało w latach 20. , założyli je Brytyjczycy, żeby złamać
państwowy monopol radiowy BBC, wykluczający z rynku nadawców komercyjnych.
W centrum handlowym Robert Makłowicz odnajduje restaurację rybną o nazwie Amarain. Po degustacji owoców
morza udaje się na dalszy spacer w kierunku dworca kolejowego. Tutejsza kolej raczej nie służy luksemburczykom
do podróżowania po kraju, bo wszędzie można dojechać w jeden dzień na rowerze. Łączy ona Luksemburg ze światem.
Wokół dworca rozciąga się dzielnica, która wzięła od niego nazwę - La Gare. Zasługuje ona na uwagę z jednego
zasadniczego powodu. Mieszkają tu przybysze z całego świata. Rodowitych luksemburczyków z dziada pradziada
jest w mieście najwyżej 50%. Wśród imigrantów większość stanowią Portugalczycy, którzy napłynęli tu masowo
w latach 70. Stworzyli tak silną społeczność, że dziś w luksemburskich szkołach dzieci mogą uczyć się również
portugalskiego. W tym języku można także zdawać w Luksemburgu egzamin na prawo jazdy.
W dzielnicy La Gare Robert Makłowicz wstępuje do baru portugalskiego o nazwie Tasquinha, czyli przekąseczka,
gdzie zamawia kawę i portugalski destylat z wytłoczyn winogronowych. Ażeby coś zjeść, udaje się do pobliskiej
restauracji, też portugalskiej, i zamawia krewetki smażone z czosnkiem oraz suszonego dorsza z ziemniakami
i jajkiem.

Tytułowa "prasa szczególnej troski" to tygodnik, który masowo wykupują ludzie prezesa Kluska. W paczkach z gazetami ukrywają narkotyki i wysyłają do Niemiec, do prezesa Gonschorka. Z radości, że kolejna dostawa dotarła na miejsce, Klusek spędza wieczór z prostytutką Mariolą. Zostaje przez nią kompletnie okradziony i nie ma czym zapłacić Kasi za kurs. Kasia wozi młode małżeństwo, które musi pilnie zrobić zakupy, by wykorzystać kredyt dla młodych małżeństw. Sklepy świecą jednak pustkami, nie ma ani pralek, ani lodówek czy odkurzaczy. Zdesperowani małżonkowie kupują więc całkiem nieprzydatną rzecz, byle tylko wykorzystać kredyt, który przepadnie.

Natalia znajduję zdjęcie Pani Dorotki w aparacie Ludwika. Poddenerwowani Boscy wychodzą na terapię. Natalia prosi Ludwika, żeby porozmawiał z Tomkiem o podejściu Magdy. Kuba wywraca się z tortem dla Pauli. Agata odwiedza Ludwika, obwinia się za kryzys w małżeństwie Boskich. Ludwik robi prezent swojej chrześnicy, Natalia uświadamia mu, że Bożenka ma już 21 lat. Kacper przygotowuje pyszną kolację dla rodziców, okazuję się jednak, że nie bez przyczyny. Kacper pobił kolegę. Doprowadza to do kolejnej kłótni.

Boscy wspólnie oglądają i wspominają zdjęcia z wakacji u pani Kazi. Ludwik dziękuje Natalii za prezent, okazuje się, że prezent jest od Agaty. Kacper podsłuchuje rozmowę Natalii i Violi, czego później bardzo żałuje. Natalia próbuje rozmawiać z Kacprem, wtrąca się Ludwik. Natalia zauważa, że Kacper bardzo przeżywa napięcie między rodzicami. Tomek rozmawia z Magdą, Natalia nie jest zachwycona podejściem Magdy. Filip komplementuje nową fryzurę Pauli. Ludwik wraca do domu pijany. Dziękuje Agacie za prezent.

W każdym odcinku twórcy programu, zrealizowanego w koprodukcji z Muzeum Polskiej Piosenki w Opolu, przedstawią historię jednego, rodzimego hitu sprzed lat. Widzowie dowiedzą się, jak doszło do powstania konkretnego utworu, kiedy to się stało, kto za tym stał, a także jak potoczyły się jego losy. Prawie każdy przebój ma swoją historię, która obrosła anegdotami, wiążą się z nią zakulisowe opowieści, zdarzenia losowe, życiowe rozterki, zabawne sytuacje. W tym odcinku historia piosenki "Krakowski spleen" w wykonaniu zespołu Maanam.

W programie historia piosenki "Lato".

Seria Kabaretomaniacy dostarcza widzom potężną dawkę humoru. Zapewnią ją najlepsze polskie kabarety w swoich, często już kultowych, skeczach.

W tym odcinku Karol Okrasa pokaże widzom, że na grzybobranie można się wybrać nie tylko jesienią, ale również zimą.
Przeciętny polski grzybiarz zna zaledwie kilkanaście spośród setek rosnących w naszych lasach grzybów jadalnych.
A tymczasem zimowa pora oznacza spore szanse na znalezienie takich grzybów jak leśne odmiany boczniaków, płomienica
zimowa znaną smakoszom jako grzyby enoki czy ucho bzowe - amatorom chińskiej kuchni znany jako polski grzyb mun.
Dodatkowo, zwłaszcza teraz, kiedy zima ma się ku końcowi, można też znaleźć pierwsze, ciekawe w smaku i bogate
w składniki odżywcze zielone roślinki jadalne, które urozmaicą wygląd i smak potraw. Na pierwszą wyprawę w zimowy las
lepiej jednak wybrać się ze specjalistą od dzikich grzybów i roślin, tak jak to uczyni Karol.
Wykorzystując znalezione rośliny i grzyby, Karol przygotuje trzy dania. Pierwsza propozycja to makaron z pesto z dzikich
roślin. Druga to ryba z kolorową ciepłą sałatka i grzybami, a trzecia to polędwiczka wieprzowa z grzybami oraz z puree
z ziemniaków i kapusty.

Nizina Górnoreńska w południowo - zachodnich Niemczech ciągnie się od Frankfurtu aż do szwajcarskiej Bazylei.
Od wschodu zamyka ją łańcuch Szwarcwaldu, od zachodu zaś francuskie Wogezy za Renem. Historyczna kraina po tej
stronie rzeki to Badenia. W dole typowy dla tych stron krajobraz: wieża kościoła, czerwone dachówki domów w miasteczku,
białe połacie upraw szparagów i majaczące w oddali Wogezy.
Robert podziwia ruiny rzymskiej willi z 30 roku naszej ery, zagubione wśród badeńskiej prowincji. Krajobraz wokół
ruin niewiele zmienił się od czasów starożytnych, wtedy też dookoła rosły winnice, które sadzili Rzymianie. W IV wieku
pojawiły się tu plemiona germańskie, rzymska willa nie przetrwała ich najazdu, ale winorośl owszem. Te okolice Badenii
noszą nazwę Markgräferland, co znaczy ziemia margrabiów. Jest to najcieplejszy region Niemiec. Doliną Rodanu dociera
tu gorący prąd śródziemnomorskiego powietrza z południa Francji. Niekiedy w październiku temperatura dochodzi do
30 stopni. Nic dziwnego, że Markgräferland słynie z win.
W miasteczku Sulzburg - Laufen Robert odwiedza miejscową winiarnię. Spróbowawszy sektu, kieruje się do winnicy,
gdzie na zboczu pod stromym wzgórzem z ruinami zamku, z widokiem na miasto Staufen, gotuje Badische Schupfnudeln,
czyli kluski ziemniaczane z białymi szparagami.
Zabawne, zwłaszcza dla turystów miasteczko Heitersheim liczy najwyżej kilkuset mieszkańców. Na placyku przed
starym ratuszem i posterunkiem policji stoi pomnik miłości - na kolumnie ustawiono Amora. Budynek komisariatu przypomina
chatkę z piernika. Robert Makłowicz wstępuje do miejscowej gospody, która, jak głosi napis, została założona w 1777 roku;
od pokoleń w rękach jednej rodziny, karmi gości i daje im dach nad głową.
Na tarasie restauracji miejscowego hotelu Robert Makłowicz degustuje egzotyczną zupę curry z mleczka kokosowego
z pieczonym przegrzebkiem, wędzoną szynkę z pobliskiego Szwarcwaldu oraz szynkę gotowaną. Do tego miejscowy
wynalazek kulinarny: grube naleśniki poszarpane na kawałki specjalną techniką na patelni. Szef kuchni poleca także szparagi
z różową cielęcą polędwiczką. Do tego domowe kluski typu szpecle (niem. spätzle) i kieliszek miejscowego czerwonego
wina. Na deser Robert udaje się do domowej destylarni. Właścicielka prezentuje cztery trunki własnego wyrobu: destylat
gruszkowy, Kirschwasser, czyli destylat z czereśni, destylat ze śliwek i Tresterbrand, czyli grappę.
W małym miasteczku Rust blisko granicy z Francją znajduje się największy niemiecki park rozrywki. Podzielono
go na sektory reprezentujące różne kraje Europy. Każdy dział narodowy ma swoje restauracje, ale najwięcej chętnych
ustawia się w kolejce do lokalu komputerowego. Przy stolikach monitory komputerów, menu wyświetla się na ekranie,
a dania zamawia się, naciskając klawisze; nie ma tu w ogóle kelnerów. Kuchnia znajduje się na dole, tam docierają
zamówienia z komputera i tam przygotowuje się potrawy. Wjeżdżają one windą do stanowiska dystrybucji, skąd
napowietrzne minikolejki rozwożą je wprost na stoły gości. Wizytę w parku rozrywki Robert kończy w sektorze niemieckim,
gdzie powiewają żółto - czarne flagi, barwy Badenii - Wirtembergii.

Odc. 9
Tematem rozmów porannych będzie już tylko bal. Mężczyźni nie czekając na ruch kobiet, ruszą z zaproszeniami. Będzie wiele radości, ale także zaskoczeń i rozczarowań, Jeden z kuracjuszy bardzo przeżyje porażkę po odmowie koleżanki. Ostatnie spotkanie grupy Marta poświęci na rozmowę o seniorach w Polsce, jak są postrzegani, jakie role ma dla nich społeczeństwo. W odpowiedzi dostaniemy zdania kuracjuszy na ten temat. Marta porozmawia z Teodozją, a potem zaprosi grupę na salę baletową, gdzie nigdy dość treningu wdzięku i lekkości. To czas podsumowań także zdrowotnych, więc spotkanie z lekarzem i wcale niechciany wypis z sanatorium, mimo wspaniałej formy wszystkich. Na koniec dnia, na koniec turnusu jeszcze dawka adrenaliny - lot samolotem, który zmusi niektórych do zmierzenia się z lękiem, a innym da tylko powód do eksplozji radości.

Słynny wrocławski kabaret Neo - Nówka proponuje autorski program
w niekonwencjonalnej formie. Kabaret zamierza przedstawić w krzywym
zwierciadle satyry popularne telewizyjne "formaty" programowe, w których
różnego typu celebrities tańczą, śpiewają, wykonują akrobacje, a ocenia je
jury też złożone z gwiazd mniejszego lub większego kalibru.
Kabaret zamierza też ocenić sam siebie. Jego członkowie obiecują,
że zrobią to sumiennie i z całą surowością, bez żadnej taryfy ulgowej.