TVP Rozrywka - Program TV na środę 29 maja 2024

Ponadczasowa seria podróżnicza, wpisująca się w cykl inicjatyw promujących i popularyzujących Polskę ze względu na jej potencjał historyczny, kulturowy, przyrodniczy i rekreacyjny. Tomasz Bednarek odwiedza najpiękniejsze i najciekawsze miejsca w wielu zakątkach kraju, wędrując nie tylko szlakiem tłumnie odwiedzanym przez turystów, ale docierając również do miejsc, o których wiedzą nieliczni.

Tym razem Karol Okrasa rusza do pewnej winnicy w województwie lubelskim, położonej na południowym zboczu jednego ze wzgórz Roztocza. Ostatnio w naszym kraju powstało wiele winnic, które nawiązują do historycznego, polskiego dziedzictwa w tym zakresie. Bo choć winnice kojarzą nam się bardziej ze słoneczną Italią, Francją czy Hiszpanią, to także nad Wisłą przez wieki uprawiano winorośl. Winne krzewy przybyły do naszego kraju wraz z chrześcijaństwem, bo wino było niezbędne w liturgii, a import gotowego wina drogi i najeżony niebezpieczeństwami. Już od wczesnego średniowiecza pojawiają się zapiski o istnieniu winnic na naszych terenach. Ale tym razem Karol nie skupi się na, co wydawałoby się oczywistym, użyciu wina do gotowania, ale na kulinarnym spożytkowaniu liści winogron. Bo choć na przykład gołąbki zawinięte w winne liście kojarzą się nam z kuchnią turecką czy grecką, to istnieją dowody, że także staropolscy kucharze chętnie po nie sięgali. I dlatego w tym odcinku nasz kucharz pokaże, jak można wykorzystać liście, ocet czy rodzynki z polskich winogron do stworzenia niezwykłych potraw. Proponowane dania: 1/ kotlety mielone z orzeszkami w kiszonych liściach winogron i szaszłyk z marynowanej polędwicy wołowej z pieczoną sałatą rzymską; 2/smażony pstrąg z sosem na bazie winogronowej konfitury z proziakami pieczonymi na świeżych liściach winogron; 3/kurczak w warzywnym sosie z polskimi rodzynkami i orientalnymi przyprawami, podany na kiszonych liściach winorośli.

W swojej kolejnej wyprawie kulinarnej Karol wyruszy na zielone łąki nad Wisłą do kwitnącego sadu. Kiedy kończy się zima, pola i lasy zielenieją, wszyscy mamy ochotę, aby także nasze talerze były jak najbardziej zielone. Co ważne, Karol pokaże widzom nowe ekologiczne nowalijki, które zaczęły pojawiać się na rynku. Ekologiczne, czyli uprawiane bez nawozów sztucznych i chemicznych środków ochrony roślin, zielone roślinki są ciekawą propozycją na nasz stół. Kolejną ciekawostką jest fakt, że producenci takich ziół, warzyw i owoców czynią starania, aby także opakowania takich produktów były w pełni biodegradowalne, czyli żeby nie zanieczyszczały środowiska. Opowieść o tych wszystkich nowościach w produkcji żywności ekologicznej będzie tylko tłem do przygotowania przez Karola ciekawych potraw. Karol zaprezentuje trzy propozycje. 1/ Kurczak z młodą botwinką; 2/ Ryba w zielonym sosie; 3/ Wiosenna zupa, pełna kolorowych warzyw i nowalijek.

Robert Makłowicz odwiedza Asti we Włoszech. W średniowieczu była to wolna republika miejska i najpotężniejszy
ośrodek w całym Piemoncie. Z tamtych czasów została tylko imponująca katedra. Dzisiaj Asti to niewielkie centrum
regionu Monferrato, słynące z czerwonych win barbera, białych muskatów i win musujących. W regionie Asti panowali
i francuscy Walezjusze, i hiszpańscy Habsburgowie, a wreszcie dynastia sabaudzka, która zjednoczyła Włochy.
Przy Piazza Medici Robert Makłowicz podziwia Torre Trojana, dom, który jest właściwie wieżą. W średniowieczu
takich wież było w mieście 120; do naszych czasów przetrwało tylko kilka i stanowią turystyczną atrakcję.
W winiarni przy Piazza Statuto trafiamy na degustację. Do słynnego czerwonego barbera d’Asti podano miejscowe
sery kozie o nazwach: robiola i toma. Nieopodal przy Via Brofferio jest wspaniała cukiernia, torroneria - cioccolateria.
W środku wita Roberta właściciel, pan Davide Maddaleno. Zakład działa w mieście od ponad stu lat. Maddaleno częstuje
Roberta Makłowicza "dumą Piemontu", czyli nugatem własnej produkcji. W hali produkcyjnej Robert ma okazję zobaczyć
minilinię do produkcji nugatów i paluszków grissini w polewie czekoladowej. Tutejsze grissini to po prostu piemonckie
paluszki chlebowe w wersji słodkiej. W cukierni Davide Maddaleno jest sala tradycji. Na wystawie dokumentującej tradycje
wyrobu słodyczy można zobaczyć ciekawy eksponat: walizkę obwoźnego sprzedawcy. Dzisiaj komiwojażerowie nie sprzedają
już słodyczy w ten sposób, ale jeszcze kilkadziesiąt lat temu używali takich walizek z przegródkami na próbki towaru.
Po wizycie w cukierni pora na coś konkretnego. W restauracji w centrum miasta Robert Makłowicz ma okazję spróbować
salumi e formaggi. Jest to przystawka z miejscowych wędlin i serów. Danie główne zaś to agnolotti antignano al sugo
d’arrosto, czyli typowe dla regionu kwadratowe pierożki w sosie pieczeniowym, do których jak ulał pasuje kieliszek barbery.
Kilka kilometrów na południe od Asti rozpościerają się łagodne pagórki regionu Monferrato. Na zboczach króluje
winorośl i orzechy laskowe. Te dwie uprawy są bardzo ważne nie tylko dla krajobrazu, ale też dla miejscowej kuchni.
W miasteczku Canelli Robert Makłowicz zwiedza historyczną winiarnię Gancia. Wita go ogromna makieta butli wina
spumante. Winiarnia jest jednym z najstarszych i największych wytwórców białych win z regionu. Produkuje moscato d’Asti
i Asti spumante. Piwnice winiarni o łukowatych sklepieniach przypominają katedrę i są nazywane podziemnymi katedrami.
Te niezwykłe pomieszczenia mają wkrótce zostać wpisane na listę UNESCO. Robert uczestniczy w pokazie czarno - białego
filmu o historii tego wyjątkowego miejsca.
Był rok 1865. Młody Carlo Gancia wrócił do miasteczka Canelli z Szampanii, gdzie poznawał tajniki produkcji win
musujących. Gancia stworzył miejscowy odpowiednik szampana. Takie wina wytwarza się tutaj do dziś. Odbiorcami win
musujących w XIX wieku byli możni tego świata. Również koronowane głowy. Na ścianie piwnicy wisi dyplom podpisany
przez Wiktora Emanuela II, który zaświadcza, że Carlo Gancia jest dostawcą szampana na królewski dwór. Wtedy jeszcze
można było tak nazywać tego typu wina w różnych krajach. Dziś nazwa ta jest zastrzeżona wyłącznie dla Szampanii.
W jednej z sal muzealnych winiarni odbywa się degustacja trzech gatunków wina ze szczepu: Moscato d’Asti

Serial "U Pana Boga w ogródku" to telewizyjna wersja komedii obyczajowej pod tym samym tytułem, kontynuacji filmu "U Pana Boga za piecem". Akcja rozgrywa się na prowincji, w pozornie spokojnej, idyllicznej mieścinie Królowy Most, dokąd agenci CBŚ przywożą gangstera Józefa Czaplę, świadka koronnego w procesie przeciwko mafii z Milanówka. W ramach ochrony świadków zmieniono mu nazwisko i adres: teraz dla niepoznaki Czapla, znany również pod pseudonimem Żuraw, nazywa się Jerzy Bocian i zamieszkuje w wynajętej dla niego willi. Szczegóły sprawy zna tylko komendant policji, który zresztą boryka się jeszcze z wieloma innymi kłopotami: brakuje mu podwładnych, choć właśnie jeden nowy dostał przydział do Królowego Mostu, nie może też znaleźć męża dla swej córki Luśki, która ma nieślubnego potomka. Rozpoczyna się klasyczna komedia pomyłek, w której bohaterowie stawiani są przed coraz to nowymi i nieoczekiwanymi wyzwaniami. W małej mieścinie dojdzie do porachunków gangsterskich, różnie zakończonych prób robienia wielkich interesów, nowych związków, a wszystko to w komediowo - kryminalnej konwencji.

Nikt nie chce być ubogim, ale nie jest łatwo zostać bogatym. Na jakie pomysły tym razem wpadną chłopaki? Tomek zacznie się opiekować dziećmi. Kuba, chociaż sporo młodszy, chce iść w ślady brata. Co może się wydarzyć, kiedy jedenastolatek zaopiekuje się maluchami? Czyż to nie prosty przepis na kłopoty? Wszyscy wkręcają się w pokera, a w chwilach większej nudy Kuba i Kacper urządzają sobie przejażdżki radiowozem policyjnym.

W rodzinie Boskich przyszedł czas, kiedy trzeba zmierzyć się z najtrudniejszymi pytaniami stawianymi przez dzieci. Ludwik wije się jak piskorz, mówiąc o sprawach intymnych, a Natalia wyznaje, że ze szczęścia można krzyczeć. Rodzice tłumaczą, co to jest miłość, czułość i że oprócz szczęśliwych dni bywają też i trudne. Natalia przeżywa, że jej syn Tomek wychodzi na pierwszą imprezę i postanawia przeprowadzić
z nim poważną rozmowę. A problemy Kuby są wciąż tylko na pozór rozwiązane.

Seria Kabaretomaniacy dostarczy widzom potężną dawkę humoru. Zapewnią ją najlepsze polskie kabarety w swoich, często już kultowych, skeczach.

Tym razem Karol Okrasa wyruszy na Jurę Krakowsko - Częstochowską, w pobliże miejscowości Żarki. Wśród znawców kuchni regionalnej niezwykle ceniony jest tutejszy chleb tatarczuch, wypiekany z mąki gryczanej zwanej też tatarczaną. Tradycja wypieku tego pieczywa przekazywana jest w tych okolicach z pokolenia na pokolenie. Tatarczuch sprzedawany był od zawsze na wszelkiego rodzaju targach czy odpustach. Ten ciemny, lekko słodkawy chleb swą barwę i smak zawdzięcza właśnie mące gryczanej. Gryka, zwana też hreczką, pochodzi z Azji. Ponoć była uprawiana w rejonie Indii już 4 tysiące lat temu. Około XIV wieku pojawiła się na stołach Europejczyków, przywożona ze wschodu przez najeźdźców tatarskich i mongolskich, stąd też jedna z jej nazw - tatarka. Przyrządzana z gryki kasza ma wyrazisty smak, jest pełnowartościowa, bogata w cenne składniki i witaminy, a przy tym bezglutenowa, co czyni ją ważnym składnikiem w diecie osób cierpiących na celiakię. Najpopularniejszym produktem z gryki jest oczywiście kasza, ale coraz częściej na naszych stołach pojawiają się gryczane makarony czy różne rodzaje pieczywa. Aby wzbogacić paletę potraw z gryki, Karol przygotuje kilka ciekawych potraw. Pierwszą propozycją będzie zupa z kaszą gryczaną z selerem, marchewką i pieczarkami. Jako drugą zobaczymy placki z kaszy gryczanej i smażonych warzyw, podane ze smażoną na chrupiąco makrelą. A na koniec Karol pokaże, jak zrobić pyszne tosty z chleba gryczanego z serowym beszamelem, z zapieczonym serem, szynką i grzybami.

Tym razem Karol Okrasa zabierze widzów do Kruszynian na Podlasiu. To jeden z ostatnich rejonów, gdzie do dziś żyją polscy Tatarzy. Znajduje się tu meczet i cmentarz muzułmański uznane jako pomnik historii Polski. Bo Tatarzy są w Kruszynianach od ponad 300 lat, od czasów panowania króla Jana III Sobieskiego. Od tego momentu wzięli udział we wszystkich wojnach, dzielnie broniąc Rzeczpospolitej. I choć żenili się z Polkami, wiernie trzymali się swej wiary i tradycji kulinarnych. Jak sami mówią: "Tatar może sobie wziąć za żonę Polkę katoliczkę, to jest jeden warunek - musi ona umieć przyrządzić tatarskie kołduny". A jakie ciekawe przysmaki można znaleźć w tatarskim kociołku? O tym opowie Karol Okrasa.
Karol zaprezentuje trzy propozycje, inspirowane tatarską kuchnią: 1/ Baranina duszona z kiszoną kapustą; 2/ Tatarskie kołduny, oczywiście w wedle złamanego przez Karola przepisu. 3/ Tatarska zapiekanka.

Robert Makłowicz kontynuuje podróż po Piemoncie w północnych Włoszech. Tym razem odwiedza miasto Alba
i region Langhe. Alba słynie z biały trufli, a cały region z czerwonego wina barolo.
Oficjalne otwarcie sezonu na trufle odbywa się w pierwszą niedzielę października. Tego wydarzenia smakosz
z Krakowa nie mógł przegapić. Całe miasto zamienia się wtedy w wielki targ spożywczy. W ogromnym namiocie ustawionym
w centrum Alby spotykają się trifulau, czyli poszukiwacze trufli i ich amatorzy, aby pod okiem sędziów i ekspertów zawierać
truflowe transakcje, często bardzo kosztowne, zawsze bardzo aromatyczne.
Przy jednym ze stoisk Robert objaśnia fenomen białych trufli. Wiele jest odmian tych niezwykłych grzybów rosnących
pod ziemią, ale tylko dwie są jadalne: czarna i biała. Ta druga, tuber magnatum pico, jest cenniejsza. Najmniejsze okazy
trufli kosztują 2 euro za gram. Ponadkilogramowe giganty sprzedawane są za sumy grubo przekraczające 100 tys. euro.
Na stanowisku sędziów okazy o wadze powyżej 10 gramów można zapakować w woreczek i otrzymać certyfikat jakości
i autentyczności trufli.
Laikom trufle kojarzą się ze świniami. Rzeczywiście świnia szuka trufli i sama je zjada. Ludziom zaś w poszukiwaniu
tych grzybów pomagają specjalnie szkolone psy. Sutki szczennej suki smaruje się truflami, żeby małe pieski wyssały
zamiłowanie do trufli dosłownie z mlekiem matki.
Trufle zbierano w Albie od dawna, ale dopiero w latach 30. XX wieku miejscowy trifulau i właściciel sklepu wpadł
na pomysł zorganizowania targów truflowych i rozpropagował tę ideę. Był nim Giacomo Morra; jego sklep działa do dziś
przy Piazza Pertinace. Nieopodal w niezwykłej scenerii restauracyjnego ogrodu z widokiem na okolice Robert gotuje risotto
z winem barolo i oczywiście z truflami.
Wino barolo wzięło swoją nazwę od niewielkiego miasteczka. Miejscowość ta nie zaistniałaby pewnie jako atrakcja
turystyczna, gdyby nie tutejsze warunki do uprawy winorośli. Barolo to dziś jeden z najsłynniejszych adresów winiarskiego
świata. Turyści przyjeżdżają tu skosztować jedynego w swoim rodzaju wina. W miejscowym zamku urządzono nawet Muzeum Wina, do którego wchodzi się przez bar z figurami bóstw i kieliszkami. Łączy je to, że wszystkie są związane z winem.
W tej części Włoch istnieje tylko jedna obowiązkowa przekąska do wina: piemockie paluszki grissini. W grissinificio
można zobaczyć, jak się je wytwarza. Produkcja jest w zasadzie ręczna. Maszyna kroi tylko wyrobione ciasto na wałki,
które są rozciągane ręcznie i formowane. Słynne grissini powstają nie tylko w wielkich piekarniach, ale i małych domowych zakładach.
Jako że nie samym chlebem człowiek żyje, Robert odwiedza wiejską masarnię w okolicy Alby. Przy zakładzie
sklepik firmowy, w którym można dostać wyrabianą tu wędlinę o nazwie salsiccia di verduno. Składa się ona w 80%
z cielęciny, w 20% ze słoniny. Można ją jeść na surowo albo z makaronem w postaci ragu.

Seria Kabaretomaniacy dostarczy widzom potężną dawkę humoru. Zapewnią ją najlepsze polskie kabarety w swoich, często już kultowych, skeczach.

"Trasasasa" to tytuł programu autorskiego Kabaretu Moralnego Niepokoju.
Od swego pojawienia się na scenie w 1996 roku (od razu zdobyli Grand Prix Paki) KMN wyrósł
na niekwestionowanego lidera polskiej młodej sceny kabaretowej, a Robert Górski - autor
większości skeczy i pomysłodawca kolejnych przedsięwzięć telewizyjnych i scenicznych -
stał się czołowym twórcą nie tylko kabaretowym: pisze również monodramy dla znanych
polskich aktorów, scenariusze filmowe, wiersze i felietony w prasie.
W programie znalazły się skecze, monologi i piosenki opisujące naszą polską
rzeczywistość w kontekście trendów i wydarzeń ostatniego roku. Tytułowa "Trasasasa" to
piosenka dwóch "Polaków - niebieskich ptaków" (w tych rolach Robert i Mikołaj), którzy idą
sobie przez życie, napotykają różne sytuacje i różnych ludzi, próbują sobie tę "trasę"
uatrakcyjnić i rozweselić. Jednocześnie "trasasasa" to po prostu trasa, czyli tournee kabaretu -
sława, scena, światła, autografy.

"Trasasasa" to tytuł autorskiego programu Kabaretu Moralnego Niepokoju.
Od swego pojawienia się na scenie w 1996 roku (od razu zdobyli Grand Prix Paki) KMN wyrósł
na niekwestionowanego lidera polskiej młodej sceny kabaretowej. Robert Górski jest autorem
większości skeczy i pomysłodawcą kolejnych przedsięwzięć telewizyjnych i scenicznych.
Pisze również monodramy dla znanych polskich aktorów, scenariusze filmowe, wiersze i felietony
w prasie.
W programie "Trasasasa" skecze, monologi i piosenki opisujące naszą polską rzeczywistość
w kontekście trendów i wydarzeń. Tytułowa "Trasasasa" to piosenka dwóch Polaków - niebieskich ptaków
(w tych rolach Robert i Mikołaj), którzy idą sobie przez życie, napotykają na różne sytuacje i różnych ludzi,
próbują sobie tę "trasę"uatrakcyjnić i rozweselić. Jednocześnie "trasasasa" to po prostu trasa, czyli
tournee kabaretu.