Ostatnie takie trio

Poetycka opowieść o odwiecznych dylematach człowieka, o opozycji między bezinteresowną miłością a pragmatyzmem. Fabuła filmu osnuta jest wokół wątku starego jak świat - rodzice chcą wydać córkę za bogatego konkurenta, tymczasem jej serce należy do młodego, pięknego amanta, niestety, biednego. Według zamysłu scenarzysty, Andrzeja Mularczyka, wiejska panna "Anno Domini 197..." ma poślubić majętnego Amerykanina, faceta z dużą forsą. Wszystko już przygotowane - uczta weselna, sala do tańca, są muzykanci. W chwili, gdy weselny orszak rusza do kościoła, wynajęta orkiestra zaczyna grać melodię, którą zamówił młody mężczyzna. Pozostający do tej pory w cieniu, ukochany dziewczyny ma nadzieję, że melodia, z którą wiąże się wiele wspomnień, skruszy serce narzeczonej. I tak się dzieje. Początkowo posłuszna woli ojców, teraz ucieka od bogatego Amerykanina do ubogiego chłopaka. Na motocyklu odjeżdżają w nieznane. W rolach komentujących akcję występują trzej tytułowi muzykanci. Wybory, jakich dokonuje dziewczyna, sprzyjają konfrontacji. Zróżnicowanie charakterologiczne wspomnianego tria pozwala na zaprezentowanie krańcowo różnych odniesień do świata i wartości moralnych. Epizod z życia wędrownych grajków jest jedynie barwnym tłem, istotna w tym filmie jest sublimacja postaw wobec zaistniałej sytuacji - a dalej miłości, uczciwości. "Tak więc rzecz została pomyślana jako psychologiczny tercet nieudacznika, pijaka i młokosa, a pseudonimy miały ich sylwetki psychiczne charakteryzować jeszcze dokładniej".
Cygan (w tej roli Zbigniew Zapasiewicz), to cynik, obwieś i fatalista, pan Karol (Ryszard Ronczewski), niegdysiejszy talent sterany w trudach wielu wesel, jest twardzielem i chłodnym pragmatykiem, zaś Młodziak (Mirosław Otrębus) to żółtodziób przekonany o rzeczywistej sile uczuć. W finałowej scenie, kiedy do małżeństwa z wyrachowania nie dochodzi, spod maski cynika i twardziela spoglądają ludzie spragnieni miłości
i przyjaźni.