Teatroteka

Dwóch żołnierzy puka do drzwi mieszkania matki, która czekając z nadzieją na powrót syna i wypierając najgorsze myśli,
z miłością prasuje mu koszule. Wojskowi próbują zakomunikować jej tragiczną wiadomość o śmierci syna. To ich misja. Ostatnie
zadanie i przysługa wobec zmarłego kolegi. To także ściśle określone procedury i rozkaz, który należy wykonać. W wojsku nic
nie dzieje się przypadkowo. Przewidując, co mają do przekazania, matka nie chce ich wpuścić, ci jednak wchodzą siłą. Kobieta
za wszelką cenę stara się przeciągnąć moment, w którym usłyszy to, czego nie chce, karmi żołnierzy rosołem i puszcza wiązankę
pieśni wojskowych. W końcu, bojąc się konfrontacji z prawdą, strzela. Rzeczywistość miesza się z wizjami. Dramat zapętla się
coraz bardziej. Matka rozmawia z duchem syna, żołnierze przenoszą się na afgańską pustynię. Nic nie jest takie, jakie miało być.
Rozkaz nie został wykonany, a syn bohater, którego opłakuje matka, nie zginął bohatersko, ale całkiem przypadkowo i głupio.
Poza tym odsłaniają się kolejne mroczne sekrety jego wzorowej służby dla Ojczyzny.

Sztuka Piotra Rowickiego "malowany" w bezkompromisowy sposób podejmuje temat udziału w misjach wojennych polskich
żołnierzy na Bliskim Wschodzie. Poprzez portrety dwóch żołnierzy dramat przygląda się społeczno - psychologicznym
konsekwencjom takich doświadczeń. W postaci matki opiekunki żołnierzy: dziadka, ojca, syna mamy ukazany świat poddany
patriarchalno - patriotycznym normom i wzorcom postępowania, wobec których jesteśmy jako społeczeństwo bezbronni. Nie ma
ucieczki przed presją systemu ani możliwości stworzenia sobie innej alternatywnej rzeczywistości. Każdy z nas tkwi w pewnym
myślowym systemie, konglomeracie: polskim, narodowym, patriotycznym, ojczyźnianym, katolickim, patriarchalnym i jak twierdzi
autor tekstu z tej polskiej rzeczywistości nie ma ucieczki. Dramat jest też okazją do pokazania wszystkich wynaturzeń, jakie
czynią konflikty zbrojne w żołnierzach, ich rodzinach i w całym społeczeństwie.