TVP Kultura - Program TV na niedzielę 25 czerwca 2023

Koncert zarejestrowany w 1996 roku. Podczas występu w Sali Kongresowej
Maryla Rodowicz wykonała wiele utworów z długiej listy swoich przebojów.
Od "Mówiły mu", "Ballady wagonowej" do "Rozmowy przez ocean", "Dworca",
"Ale to już było".
W koncercie wzięli również udział inni artyści śpiewający wspólnie z Marylą:
Marek Grechuta, Stan Borys, Andrzej Sikorowski i inni.

Zapraszamy na nabożeństwo do zboru, którego początki sięgają roku 1878, a jego obecne motto brzmi: Kochamy Boga, miłujemy bliźniego i dążymy do świadomego naśladowania Chrystusa.

Koncert zrealizowany w ramach tegorocznej edycji KROMER FESTIVAL BIECZ 2020. Pieśń, choć instrumentalna. Viola da gamba była uwielbiana przez
francuskich kompozytorów i słuchaczy; jej charakter niesie w sobie ogromne spektrum brzmienia i możliwości ekspresji, przez co miała oddawać
w najdoskonalszy sposób emocje właściwe ludziom. Mogła skarżyć się, płakać, cieszyć, tańczyć, słowem opowiadać o ludzkiej naturze i jej afektach.
Program solowego recitalu wybitnego gambisty młodego pokolenia Franois Joubert - Cailleta to szczyt osiągnięć francuskiej literatury na violę solo,
złożą się nań kompozycje mistrzów tego instrumentu: Mr. De Sainte - Colomba, Marina Marais i Antoine’a Forqueraya.

Błażej i Karol piszą prace doktorskie. Błażej jest bardzo zainteresowany postępami w pracy kolegi.
Ina, mimo wcześniejszych planów usunięcia ciąży, postanawia urodzić dziecko.
Grzegorz otrzymał propozycję pracy w Afryce, jego radości nie podziela Dana, ponieważ łączy się
to z odłożeniem ich ślubu. Na tym tle dochodzi między nimi do nieporozumienia, ale dzięki Elżbiecie
godzą się.
Stan jednego z pacjentów oddziału ortopedii nagle pogarsza się i dochodzi do zakażenia organizmu.
Jego żona grozi Błażejowi i całemu personelowi oddziału sądem.

Animacja komputerowa o porwanym przez wiatr kapeluszu królowej Elżbiety II;
na poszukiwanie zguby ruszają psiak Corgi i jeden z gwardzistów.

Krótki film animowany. Zabawna historia rywalizacji dwóch wirtuozów.

Krótki film animowany.
Zabawna historia Oliviera, który desperacko poszukuje
specyfiku hamującego wypadanie włosów.

(KING KONG)

Film przygodowy, 129 min, USA 1976
Reżyseria: John Guillermin
Scenariusz: Lorenzo Semple Jr na podstawie scenariusza Jamesa Creelmana i Ruth Rose
Aktorzy: Jeff Bridges, Charles Grodin, Jessica Lange, John Randolph, Rene Auberjonois, Ed Lauter, Jorge Moreno, Mario Gallo,
John Agar i inni


Nagrodzony Oscarem za efekty specjalne remake klasycznego
filmu z 1933 r. z uwspółcześnioną akcją. Podobno producent Dino De
Laurentis wpadł na pomysł realizacji nowej wersji "King Konga"
ujrzawszy w pokoju swej 15 - letniej córki plakat do pierwszego,
czarno - białego filmu. "King Kong" wydawał się mieć wszystkie cechy
kasowego przeboju, uniwersalnej opowieści dla każdego, która - nawet
powielona - powinna przynieść duże zyski.
Na przekonaniu tym zaważyła najpewniej legenda otaczająca
pierwszą wersję. Zrealizowali ją Merian C. Cooper i Ernest B.
Schoedesack na podstawie pomysłu angielskiego autora powieści
kryminalnych i przygodowych, Edgara Wallace'a. Zmarł on
wprawdzie przed powstaniem scenariusza, ale jego nazwisko pozostało
w czołówce. Makietę gigantycznego goryla wykonał Willis O'Brien,
czołowy w latach 30. specjalista w dziedzinie efektów specjalnych.
Premiera filmu odbyła się w szczytowym momencie wielkiego kryzysu
ekonomicznego, a jednak powodzenie tamtego "King Konga" przeszło
wszelkie oczekiwania. Co więcej, zachował on popularność do dzisiaj,
nieustannie wznawiany, przerabiany i naśladowany w serii
drugorzędnych filmów.
Od lat krytyka zastanawia się nad źródłem tej popularności.
Twierdzi, że historia gigantycznej małpy zakochanej w kruchej
blondynce to jeszcze jeden wariant mitu o Pięknej i Bestii. Próbowano
też odczytywać film w kontekście społeczno - politycznym Wielkiego
Kryzysu jako symboliczny wyraz atmosfery niepokoju i zagrożenia.
Reżyserem filmu z 1976 r. został Brytyjczyk John Guillermin,
twórca m. in. "Płonącego wieżowca". Rolę Dwan miała zagrać
początkowo Barbra Streisand, ale ostatecznie zdecydowano się na
nową "twarz": modelkę Jessikę Lange. Ostateczny koszt produkcji
wyniósł 24 mln dolarów, z czego 15 mln pochłonęła kampania
reklamowa. Prawdziwym majstersztykiem jak na ówczesne czasy była
makieta King Konga. Wysoki na 40 stóp, podtrzymywany
aluminiowym szkieletem o wadze 3, 5 tony, z ciałem wykonanym z
lateksu i pokrytym końskim włosiem, nowy King Kong był poruszany
za pomocą skomplikowanego systemu hydrauliczno - elektronicznego
przez zespół 20 operatorów. Koszt całej konstrukcji wyniósł 1, 7 mln
dolarów. Osobno wykonano ręce, na których goryl unosił dziewczynę.
W scenach akcji Konga grał Rick Baker, 25 - letni charakteryzator,
który w kostiumie małpy poruszał się na tle zminiaturyzowanych
dekoracji. Baker miał też do dyspozycji pięć masek odpowiadających
różnym "wyrazom twarzy" King Konga.
Mimo całego wysiłku realizacyjnego i poniesionych nakładów
film nie wszystkim się spodobał. Obrońcy wersji z 1933 r. twierdzili,
że nawet najwspanialsza technika nie zdoła przewyższyć oryginału.
Toporność, enigmatyczność dawnego "King Konga" niosła ze sobą
ogromną siłę wyrazu, ładunek emocji, poetykę sennego koszmaru,
której zabrakło w technikolorze.

W tym odcinku nasz wędrowiec dociera do Kociewia - niewielkiej, intrygującej krainy, położonej w dorzeczu Wisły,
Wierzycy i Wdy. Podczas swojej wędrówki odwiedza Centrum Konserwacji Wraków Statków w Tczewie, poznaje
haft kociewski, uczy się kaligrafii i zwiedza Zamek w Gniewie.
Prowadzącym ten niekonwencjonalny kulturalny przewodnik po Polsce jest poeta, literaturoznawca i krytyk literacki
Krzysztof Koehler.

Leszek rozpoczyna pracę jako niewykwalifikowany robotnik. Uparcie dąży do celu, jaki sobie wyznaczył. Oszczędza każdy grosz, aby uzbierać pieniądze na wymarzony kurs prawa jazdy. Pracowity i ambitny chłopak kończy kurs samochodowy i zostaje kierowcą wywrotki. Od czasu do czasu przyjeżdża na wieś. Spotyka się z Bronką, która widzi w nim idealnego kandydata na męża. Wspólnie snują plany na przyszłość. Są ze sobą bardzo szczęśliwi, ale dziewczyna
nie chce rozpocząć współżycia przed ślubem. Po powrocie do miasta Leszek spędza noc z przygodnie poznaną prostytutką. Wkrótce przekonuje się, że jest zarażony chorobą weneryczną. Tymczasem skruszona Bronka przyjeżdża do niego z wizytą. Chłopak robi wszystko, żeby ani przez chwilę nie zostać z nią
sam na sam. Prosi o pomoc zdumionego kolegę z pokoju, by nie odstępował ich na krok. Narzeczona zaczyna coś podejrzewać...

Tym razem spotkanie z kinem Stanisława Barei (1929 - 1987). O tym że był reżyserem, wie każdy. Ale w programie
rozmawiamy także o mniej znanych obliczach bohatera tego wydania. Był też scenarzystą i aktorem. Stanisław
Bareja - podobnie jak Hitchcock - pojawiał się w swoich filmach.
Agnieszka Szydłowska rozmawia z żoną i córką reżysera, jego współpracownikami i ludźmi, którym bliska jest jego
twórczość.

Cyganka przepowiada Michałowi Romanowi niezwykłe przeżycia, jednak on, podobnie jak większość ludzi, nie bierze poważnie tych proroctw. Gdy jego
liczna rodzina wyjeżdża na weekend, Michał w błogiej i upragnionej ciszy zasiada w końcu do pracy korektorskiej. I niebawem spełniają się pierwsze wróżby Cyganki: Michał odnajduje zaginiony zegarek, a w totolotku wylosowane zostają przepowiedziane przez nią liczby. Zaniepokojony bohater zaczyna oczekiwać najgroźniejszej części przepowiedni - zapowiada ona zabicie bruneta, który zjawi się w jego mieszkaniu wieczorową porą. Aby zapobiec zbliżającemu się nieszczęściu, Michał opuszcza dom. Ściga go jednak przeznaczenie. Przypadkowo zostaje zabójcą mężczyzny, niejakiego Dzidka Krępaka, który pojawił się
w jego domu. Brak alibi, trup w domu, ślady zbrodni - wszystko to świadczy przeciwko niemu. Z pomocą przychodzi Michałowi przyjaciel Kazik, który postanawia rozwikłać tę dziwną zagadkę. Razem zastawiają w miejscu zbrodni pułapkę. Michał odwiedza swoich sąsiadów i informuje ich o zabójstwie.
Jeden z nich na wiadomość o tym próbuje uciec. Michał puszcza się za nim w pogoń. Po licznych perypetiach udaje mu się go złapać i oddać w ręce milicji. Tajemnica morderstwa zostaje wyjaśniona.

Scenariusz zainspirowany historią życia Forresta Silvy Tuckera, urodzonego w czerwcu 1920 roku w Miami na Florydzie.
To sfilmowana opowieść o czarującym i sympatycznym złodzieju gentlemanie, który żył z napadów z bronią w ręku.
Wielokrotnie był skazywany na więzienie i od razu próbował ucieczki, a dokonał tego aż 18 razy. Znowu okradał banki
i znowu trafiał za kratki. Po raz pierwszy odsiadywał karę, gdy miał zaledwie 15 lat. Mijały lata, a on się nie zmieniał.
Teraz Tucker jest już w podeszłym wieku, ale bynajmniej nie zamierza porzucić dotychczasowego stylu życia.
Razem z najlepszymi kumplami, Teddym Greenem (Danny Glover) i Wallerem (Tom Waits) planuje kolejny napad na bank.
Pewnego razu próbując wymknąć się ścigającym go policjantom, zatrzymuje się na poboczu drogi i pomaga kobiecie,
której zepsuł się samochód. W ten sposób udaje mu się ocalić skórę i w dodatku poznaje uroczą wdowę Jewel (Sissy
Spacek), a ona dziękując za pomoc, zaprasza go na lunch do restauracji. Tucker szybko zdobywa jej zaufanie i podbija
serce. Potem spędzają wspaniałe chwile na farmie Jewel. Rabusiowi depcze jednak po piętach zawzięty policjant John
Hunt (Casey Affleck), który za wszelką cenę chce go wsadzić za kratki.


(THE OLD MAN & THE GUN)

Komedia kryminalna, USA 2018
Scenariusz i reżyseria: David Lowery
Aktorzy: Sissy Spacek, Robert Redford, Casey Affleck, Danny Glover, Tika Sumpter, Tom Waits, Elisabeth Moss,
Keith Carradine, John David Washington

Malarz, rysownik związany z Krakowem, najwybitniejszy reprezentant nurtu historyzmu w malarstwie polskim. Urodzony w 1838 r. w Krakowie, zmarł tamże w 1893, mając zaledwie 55 lat. Jan Matejko. Chyba każdy Polak zna to nazwisko, kiedy idziemy do szkoły, na jej ścianach lub w podręcznikach poznajemy naszą historię w oparciu o jego "Poczet królów i książąt polskich" i obrazy ilustrujące najważniejsze wydarzenia historyczne. Większość z nas z wycieczkami klasowymi udawała się do muzeów z jego obrazami. I choć słyszeliśmy wówczas, że Matejko wielkim artystą był, w miarę upływu lat, przyglądając się jego obrazom, zastanawiamy się, czy to aby prawda? Chyba bardzo niewielu z nas - a może nikt - wskazałoby jego obrazy jako swoje ulubione, a jego - jako malarza numer jeden. Czy więc jest wielki, czy tylko kiedyś był? I dlaczego? Odszedł jako zasłużony Polak, wielki artysta, wybitny pedagog i obrońca
zabytków Krakowa. Jego malarstwa nie sposób rozpatrywać w kategoriach czysto artystycznych, w oderwaniu od funkcji, jaką pełniło i pełni nadal w społecznym odbiorze. Stworzona przez niego synteza dziejów narodowych na zawsze wpisała się w kanon wiedzy historycznej i patriotycznego wychowania kolejnych pokoleń Polaków. W filmie zobaczymy Matejkę na tle jego czasów, jego epoki, przede wszystkim poprzez wspomnienia ludzi mu współczesnych oraz jego własne słowa. Celem filmu nie jest analiza malarstwa, choć mówi się o nim najważniejsze rzeczy. Film jest próbą odpowiedzi na pytanie, dlaczego uznano Matejkę za najwybitniejszego malarza swojej epoki, o czym świadczyły liczne zaszczyty i nagrody, które za swe dzieła otrzymał. Można by powiedzieć, że był pierwszym wielkim Polakiem celebrytą, znanym w całej Europie. Pokazujemy także inną jego działalność mistrza, której ślady w mieście Kraków spotkamy, nie wiedząc, kto za tym stoi. Jednak przede wszystkim film pokazuje Matejkę jako człowieka.

Groteska filmowa,

Krótkometrażowy film studencki Romana Polańskiego. Polański wspomina:
"Pierwsze obrazy, jakie zarysowały się w mojej wyobraźni były irracjonalne:
dwaj mężczyźni wyłaniają się z morza, taszcząc fortepian. Była to
niedorzeczność, sytuacja absurdalna, w stylu naszych zwariowanych,
szkolnych wygłupów. Poza dźwiganiem fortepianu mężczyźni nie robią nic
nadzwyczajnego, próbują wejść do restauracji, wsiąść do tramwaju, wynająć
pokój w hotelu. Są to osobnicy komiczni i nieszkodliwi, ale ich dziwne brzemię
sprawia, że wszędzie są niepożądani i zewsząd przepędzani. Doszedłem
do wniosku, że jedyny problem przedstawia sam fortepian: może wywołać
niewłaściwe symboliczne skojarzenia - można by sądzić, że dwaj mężczyźni
to artyści odrzuceni przez filistrów, podczas gdy ja miałem na myśli alienację
bardziej ogólną. Zdecydowałem się na staroświecką szafę z lustrem, jaką
można znaleźć w podrzędnych hotelach na całym świecie."
Oglądając tę etiudę widzowie szybko zaczynają sobie uświadamiać, że tę
historię o dwóch mężczyznach, wędrujących z szafą po mieście, ktoś im
opowiada i prezentuje. Przede wszystkim ten ktoś rządzi spojrzeniem kamery.
Kieruje nią na wybrane przez siebie wydarzenia i pokazuje je w sposób,
jaki tylko jemu odpowiada. Wybiera sceny okrutne i szokujące, ale także
liryczne i zabawne. Kilka razy porzuca nosicieli szafy, głównych bohaterów
filmu, aby przyjrzeć się i z satysfakcją zarejestrować parę scen, które ich
zupełnie nie dotyczą, ale z jakiegoś powodu budzą zainteresowanie jego
- podglądacza rzeczywistości pokazywanej w filmie, np.: "przyjacielską"
kradzież portfela na moście, zabiegi eleganta przed wejściem do hotelu,
zabicie kota, pijaka bezskutecznie usiłującego wejść po schodach, brutalne
morderstwo nad strumieniem. Spójrzcie, oto jak obok was toczy się życie -
zdaje się mówić podglądacz z kamerą - nie dostrzegaliście tego dopóki
ja wam tego nie pokazałem.
Podglądactwo i groteskowe widzenie świata podobnie jak w "Morderstwie"
i "Uśmiechu zębicznym" naznaczyło także i ten film. Podobnie jak
w "Morderstwie" również i tu występuje kolista struktura: reżyser posyła dwóch
mężczyzn z powrotem tam skąd przyszli, do morza.
Ponadto Polański zastosował tu jeszcze jeden chwyt: wyjątkowość
i odmienność bohaterów jest widoczna tylko wtedy gdy ich zachowanie
skontrapunktowane zostanie brutalnym, okrutnym światem, w którym się znaleźli.
Film ten zwrócił na Polańskiego uwagę i przyniósł mu szereg nagród
na festiwalach.

Krótki film animowany. Etiuda o malarzu, którego nieoczekiwanie odwiedza mieszkaniec malowanego obrazu.
Tytułowy gość łamie granice świata realnego i wykreowanego, zmieniając perspektywę naszej percepcji.
Samotny mężczyzna w pokoju próbuje namalować obraz, jednak ten sprawia mu coraz większy kłopot.
Obcy z namalowanej rzeczywistości nie zgadza się na ingerencję w swój świat i odwiedza malarza.

(opis producenta)

Krótki film animowany. Pięknie zrealizowana metaforyczna
opowieść o żałobie i godzeniu się ze śmiercią bliskiej osoby.

Henri Charriere zmarł w lipcu 1973 r. w jednej z madryckich klinik. Odszedł w tym samym roku,
w którym wszedł na ekrany film zrealizowany według jego powieści. Ten syn nauczyciela z małego
miasteczka w Masywie Centralnym od wczesnej młodości należał do paryskiego półświatka przestępczego,
który nadał mu pseudonim Papillon (Motyl) od tatuażu na piersiach. Na początku lat 30.27 - letni Charriere
został skazany na dożywotnią katorgę za morderstwo, którego nie popełnił. Zesłano go do kolonii karnej
w Gujanie Francuskiej. Miała ona już wówczas długą i ponurą tradycję: od 1852 r. nie było z niej powrotu. Zdarzały
się nieliczne wyjątki: kapitan Dreyfuss powrócił z tamtejszej Diabelskiej Wyspy, ale wymagało to wieloletniej
batalii o jego uwolnienie. Skazaniec posyłany do Gujany statkiem towarowym trafiał do dżungli, gdzie tropikalne
choroby, żółta febra, insekty, jadowite węże i nieludzka harówka zabijały w ciągu roku 80 procent nowo przybyłych.
Francja - nowoczesne, demokratyczne państwo - przez niemal wiek tolerowała te przerażające fakty. Żyjąc w takim
piekle, Charriere nie dał się jednak złamać. Trzykrotnie podejmował próbę ucieczki i wreszcie doczekał chwili,
gdy w 1945 r. postanowiono zlikwidować gujańską kaźń.
Charriere pod zmienionym nazwiskiem zamieszkał w Wenezueli. W 1967 r. kupił książkę Albertine Sarrazin,
niezłomnej uciekinierki z domów poprawczych i więzień. Zafascynowany jej opowieścią, postanowił opisać własną
historię. Wydana w 1969 r. powieść stała się światowym bestsellerem. Od razu też zainteresował się nią producent
Robert Dorfmann, który dostrzegł w niej znakomity materiał na film. Tytułową rolę miał zagrać początkowo Jean - Paul
Belmondo. Do ekranizacji "Papillona" przymierzał się także Roman Polański, który główną rolę chciał powierzyć
Warrenowi Beatty. Ostatecznie reżyserii podjął się Franklin J. Schaffner, twórca "Tego najlepszego", "Planety małp",
"Pattona" czy "Chłopców z Brazylii". Postać Papillona odtwarza Steve McQueen, który za tę rolę otrzymał bajeczne,
jak na tamte czasy, honorarium miliona dolarów. Zdjęcia kręcono w Hiszpanii i na Jamajce.
Na pokładzie statku wiozącego go do Gujany Papillon poznaje innego skazańca, Louisa Degę, genialnego
fałszerza pieniędzy. Dega ma przy sobie dużą sumę pieniędzy poukrywaną w różnych zakamarkach na ciele. Silny,
rosły Papillon zgadza się zostać jego "ochroniarzem" w zamian za sfinansowanie ucieczki z kolonii karnej.
Na miejscu obaj mężczyźni trafiają do obozu pracy w środku dżungli. Papillon kupuje łódź, ale zdradzony
przez pośrednika zostaje schwytany i wtrącony do lochu. Jego minimalne racje żywnościowe potajemnie uzupełnia
Dega. Gdy strażnicy zauważają dodatkową żywność, domagają się podania nazwiska dobroczyńcy. Nie chcąc
wydać przyjaciela, Papillon zostaje za karę zamknięty w całkowitych ciemnościach. Uwolniony po dwóch latach,
w ciężkim stanie trafia do szpitala, gdzie - odzyskawszy nieco siły - natychmiast zaczyna obmyślać kolejną ucieczkę.
Dega, który dzięki swym pieniądzom zapewnił sobie względny spokój i komfort w obozie, waha się, czy uciec
wraz z nim. Dopiero gdy na jego oczach strażnik zabija jednego z więźniów, rusza z Papillonem.
Z pomocą chorych z kolonii trędowatych obaj przedostają się do Kolumbii i tam zatrzymuje ich wojskowy
patrol. Tylko Papillonowi udaje się wymknąć z ich rąk. Ale droga do

(PAPILLON)

Dramat, 139 min, USA 1973
Reżyseria: Franklin J. Schaffner
Scenariusz na podstawie powieści Henri Charrire'a: Donald Trumbo, Lorenzo Semple Jr
Zdjęcia: Fred Koenekamp
Muzyka: Jerry Goldsmith
Aktorzy: Steve McQueen, Dustin Hoffman, Victor Jory, Woodrow Parfrey, Bill Mumy, George
Coulouris, Ratna Assan, William Smithers i inni

Koncert Ibrahima Maaloufa, trębacza jazzowego, kompozytora i aranżera, promujący jego wydaną w 2020 roku płytę "40 Melodies". Artyście towarzyszy gitarzysta Francois Delporte, a materiał zarejestrowano w starożytnym rzymskim amfiteatrze w Nimes.