TVP Kultura - Program TV na piątek 09 czerwca 2023

Cykl poświęcony kradzieżom dzieł sztuki.

Odcinek przybliży losy namalowanego przez Ferdinanda Bola (1616 - 1680) obrazu "Portret młodego mężczyzny",
który prawdopodobnie w 1817 roku został zakupiony do Galerii Stanisława Augusta Poniatowskiego. Po 1945 roku
Portret młodego mężczyzny uznany został za stratę wojenną.

Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie powstało 1 kwietnia 2011 roku na bazie kolekcji lotniczej Wyższej Szkoły Oficerskiej
Sił Powietrznych (od 2018 roku Lotnicza Akademia Wojskowa) w Dęblinie. Organizatorem muzeum jest Ministerstwo Obrony
Narodowej. Uroczyste otwarcie nastąpiło 26 sierpnia 2011 roku. Najważniejszym jego zadaniem jest, obok gromadzenia
i ochrony zabytków kultury narodowej związanych z dziejami oręża polskiego w odniesieniu do sił powietrznych, właściwe
ich utrzymywanie oraz udostępnianie do celów naukowych, dydaktycznych i wychowawczych, tak aby służyły nauce oraz
popularyzacji wiedzy o polskiej historii wojskowości.

Program prezentuje prawdziwych artystów ludowych, osoby o ciekawych osobowościach,
które nadal krzewią spuściznę Oskara Kolberga. Kluczowe będzie uświadomienie telewidzom
jak piękna, głęboka i różnorodna jest ta twórczość i jak wiele zawdzięczamy dziś folkloryście,
kompozytorowi i etnografowi - O. Kolbergowi.
Każdy odcinek cyklu będzie reportażem z muzycznej i duchowej podróży w inny region Polski.
Naszymi towarzyszami w podróży będą znani polscy muzycy. W tym odcinku Zbigniew Wodecki.

10-letnia osierocona Mary przybywa do tajemniczej posiadłości w Yorkshire, by zamieszkać ze swym wujem odludkiem i jego zasadniczą gospodynią. Nawet nie podejrzewa, że właśnie zaczyna się najbardziej niezwykła przygoda jej życia. Mimo surowych zakazów, Mary próbuje poznawać najskrytsze zakątki posiadłości. Penetrując okolice wkrótce trafia na ogromny, fantastyczny ogród. To tu, wraz z miejscowymi chłopcami Dickonem i Colinem oraz bezpańskim, uroczym psiakiem, dziewczynka odkrywa prawdziwą moc wyobraźni, przyjaźni i odwagi.

Film fantasy, dramat,

"Świtezianka", krótkometrażowa adaptacja ballady Adama Mickiewicza, to film o nieszczęśliwej miłości, w którym współczesny
świat przeplata się ze światem podań ludowych. Głównym bohaterem jest Michał, 16 - letni chłopak, pasjonat fotografii,
któremu towarzyszymy podczas rodzinnej podróży na wakacje. Gdy rodzina dojeżdża do letniskowego domku, chłopak udaje
się do młodego lasu, gdzie oddaje się obserwacji otaczającej go przyrody. Jego wzrok przykuwa sarna, która początkowo
wydaje się nie być spłoszona towarzystwem chłopaka. Michał zaczyna za nią podążać, lecz ta znika w gęstych zaroślach.
Michał rozchyla pnącza i nie zauważa, że znajduje się w mrocznym tunelu, który prowadzi go na drugą stronę lasu. Teraz
znajduje się w ciemnym, wilgotnym, starym borze, który okala przepiękne jezioro.

Serial "Pogranicze w ogniu" rodził się długo. Scenariusz powstał w połowie lat osiemdziesiątych. Potem był kilkakrotnie rozszerzany i poprawiany. Andrzej Konic ukończył najpierw dziesięć odcinków. Następnych czternaście ujrzało światło dzienne dopiero trzy lata później. Akcja cyklu zaczyna się w 1918 roku podczas walk o wyzwolenie Poznania. W potyczkach z Niemcami biorą udział dwaj młodzi chłopcy: Czarek Adamski (filmowy debiut Cezarego Pazury) i Franek Relke (Olaf Lubaszenko). Obaj mają nie tylko wspólnego wroga, lecz także ten sam obiekt miłosnych westchnień, którym jest szkolna koleżanka Dorota. Czarek jednak góruje nad Frankiem pod każdym względem. Ma również większe szanse u Doroty. Tymczasem sfrustrowany Relke odkrywa, że jego ojciec zginął dlatego, że został na posterunku, gdy walczący obok niego wcieleni do niemieckiej armii Polacy uciekli, nie widząc innej szansy na ocalenie życia. We Franku budzi się niemiecka dusza. Staje po przeciwnej stronie niż Czarek. Zostaje sabotażystą i szpiegiem. Jego zdemaskowanie pociąga za sobą krwawą ofiarę. Relke ucieka do Berlina. Zmienia imię na Franz i szybko robi karierę w Abwehrze. W tym samym czasie Czarek wstępuje do polskiego wywiadu i również rychło awansuje. W gimnazjum tworzy się organizacja harcerska. Chłopcy na różne sposoby próbują zaopatrzyć się w broń. Mają też za zadanie zdobycie planów wszystkich ważniejszych obiektów w mieście.

Kiedy był małym chłopcem, wybuchła wojna i musiał, chcąc nie chcąc, wziąć w niej udział, razem z całym narodem i sojusznikami. Tę wojnę udało mu się wygrać. Później, wraz z narodem i sojusznikami, trochę innymi niż przedtem, budował jedynie słuszny ustrój sprawiedliwości społecznej i powszechnej szczęśliwości. Ten ustrój mu się nie udał. Mam w życiorysie jedną wygraną i jedną przegraną - mówi Stanisław Tym. Cała reszta to przyczynkarstwo. Przyczynkarstwo na tyle jednak zajmujące, by poświęcili mu uwagę występujący w programie znajomi i przyjaciele: Zofia Merle, Krzysztof Kowalewski,
Marek Piwowski i Andrzej Wajda, opowiadająco swych dawnych i nowych spotkaniach z aktorem, pisarzem, scenarzystą, publicystą, reżyserem i satyrykiem. To ostatnie miano, podobnie jak "kabareciarz"
to wyłącznie etykietka, protestuje Andrzej Szczypiorski, przydawana, jak wszelkie etykiety, fenomenowi niedającemu się określić jednym lub choćby kilkoma zgrabnymi zdaniami. Gustaw Holoubek zaś
mówi o chytrym, przybieranym przez Tyma kamuflażu: ten silny, ciężki, masywny, by nie rzec toporny mężczyzna, to w rzeczywistości smukły, subtelny młodzieniec, kryjący pod maską swą wrażliwość, dobroć i nieśmiałość!
O Tymie opowiada również sam Stanisław Tym, nie oszczędzając bohaterowi programu wypominania potknięć i zaniechań. Aktorem został z przypadku, za namową przyjaciela, po bezowocnych
próbach zdobycia zawodu inżyniera, agronoma i nauczyciela. Ze szkoły teatralnej także go wyrzucono, choć potem przeszedł weryfikacje zawodowe, zyskując "papiery" aktora i reżysera. Tę pierwszą umiejętność posiadł częściowo, potrafi grać wyłącznie siebie. Znacznie pewniej czuje się w roli reżysera. A najlepiej idzie mu pisanie, zwłaszcza na "kilka rąk". Pracuje zwykle naraz nad kilkoma
tekstami, rozłożonymi na osobnych blatach i pulpitach. Tyle na temat "jak". O tym "dlaczego" pisze, wystawia, występuje - mówi znacznie mniej. Ale o tym powiedzą dostatecznie wiele cytowane
w programie fragmenty filmów: "Rejs", "Miś", "Rozmowy kontrolowane" oraz programów scenicznych, od dawnego STS - owskiego "Kochany panie Ionesco", po współczesne.

Celem tego cyklu programów jest przybliżenie historii, tradycji i kultury różnych regionów Polski. Niekonwencjonalny, kulturalny przewodnik po Polsce prowadzi poeta, literaturoznawca i krytyk literacki Krzysztof Koehler.

Film przybliża sylwetkę Idy Lupino, aktorki okresu międzywojennego i jednej z pierwszych
reżyserek w historii kina, która nie wahała się przed poruszaniem trudnej tematyki społecznej
w latach 40 i 50. XX wieku.

Scenariusz filmu oparty na motywach I tomu powieści Stanisławy Fleszarowej - Muskat "Tak trzymać". To opowieść o pracy,
przyjaźni i miłości, o wielkich nadziejach i porażkach. Ukazuje pionierski okres budowy portu gdyńskiego - w owym czasie
inwestycji olbrzymiej i kosztownej, podjętej wysiłkiem polskiego rządu, polskich i francuskich inżynierów oraz robotników.
To jednocześnie historia rodzącego się miasta, obejmująca okres około trzech lat, od wiosny 1923 roku do uzyskania przez
Gdynię praw miejskich w 1926 roku.
Główni bohaterowie filmu to cała galeria barwnych postaci. Butny i ambitny 19 - letni Krzysztof Grabień pochodzi ze wsi pod
Przeworskiem. Wyruszył na Wybrzeże w poszukiwaniu pracy i swojego
miejsca w życiu. Jest sierotą, jego rodzice zginęli w czasie bombardowania. W czasie podróży Krzysztof zostaje okradziony,
dociera do Gdyni nocą, nie ma się pieniędzy na nocleg. Nazajutrz w kolejce do punktu werbującego robotników do pracy poznaje
Wołodię Jazowieckiego, który proponuje mu niezbyt legalny, ale za to opłacalny interes. Razem zatrudniają się w garkuchni,
gdzie pracuje też Łucka, dziewczyna z Kaszub. Krzysztof podoba się jej, a on odwzajemnia jej zainteresowanie. Znajomość
szybko przeradza się w miłość.
Kariera Grabienia na Wybrzeżu rozwija się. Młody człowiek podejmuje pracę przy budowie portu, kończy polskie gimnazjum
w Gdańsku, żeni się z Kaszubką i wreszcie idzie na studia. Sukcesywnie wrasta w rodzące się miasto. Jego miłość, Łucka,
pochodzi z rodziny z Konków. Początkowo zatrudniona w garkuchni dla robotników, później znajduje zatrudnienie w biurze
inż. Tadeusza Wendy, kierownika budowy portu w Gdyni. Łucka zostaje żoną Krzysztofa zostaje wbrew woli ojca, Augustyna.
Ich córka Julia będzie pierwszym dzieckiem urodzonym w Gdyni po uzyskaniu praw miejskich.
Równie ciekawą postacią w filmie jest Wołodia Jazowiecki, rówieśnik i serdeczny przyjaciel Krzysztofa. Umie czerpać radości,
kocha życie i piękne kobiety. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wrócił do kraju ze Związku Sowieckiego wraz z ojcem.
Jego matka nie przeżyła trudów podróży. Początkowo Wołodia zajmuje się lewymi interesami, jednak wszystko się zmienia,
gdy ma okazję wykorzystać swoją znajomość języków obcych. Od tej pory pracuje jako tłumacz francuskich inżynierów
budujących port w Gdyni, a później wstępuje do Marynarki Wojennej. Choć uchodzi za lekkoducha, jest jednocześnie
człowiekiem honoru. Skłócony z ojcem, kategorycznie odmawia przyjęcia od niego pomocy finansowej. Woli pozostać
na własnym utrzymaniu. Trzydziestoparoletnia wdowa po majorze Wojska Polskiego, pani Helena, to piękna
i szlachetna kobieta. Po przyjeździe do Gdyni z Warszawy prowadzi nad morzem restaurację Pawilon. Próbuje ułożyć
swoje życie na nowo. Francuscy inżynierowie oraz Krzysztof i Wołodia często bywają w restauracji Heleny, tu koncentruje
się życie towarzyskie, tu przychodzą miejscowi i letnicy w sezonie. Helena związuje się z jednym z francuskich
inżynierów, Marcelem Lebrakiem. Mimo propozycji wyjazdu do Paryża i obiecujących perspektyw na przyszłość,
zamierza pozostać w Gdyni.
W czasie weselnego przyjęcia Krzysztofa i Łucki, organizowanego w restauracji Heleny, wszystkich poraża wiadomość,
że wskutek kryzysu konsorcjum wycofuje się z budowy portu. Roboty zostają wstrzymane, ludzie tracą pracę, Francuzi
wyjeżdżają.
W czasie pożegnania na dworcu w Gdyni Helena zapewnia Lebraca, że przyjedzie do Paryża. Kryzys niemieckiej marki
sprawia, że przepadają wszystkie oszczędności Augustyna Konki, trzymane w gdańskim banku. Konka pada rażony
apopleksją. Sprowadzony przez Krzysztofa lekarz niewiele może pomóc. Pielęgnowany przez rodzinę Augustyn, leży w domu,
nie ma kontaktu ze światem.Krzysztof, Łucka, Helena i Wołodia spotykają się w restauracji. Rozmawiają o przys

Cykl Jazz. PL, organizowany przez radiową Dwójkę, stanowi najbogatszą ofertę koncertową w Polsce skierowaną do miłośników muzyki jazzowej.
W audycjach usłyszeć można legendarnych artystów, którzy pisali historię tego gatunku w Polsce, a także największe gwiazdy współczesnej sceny
jazzowej i przedstawiciele młodego pokolenia jazzmanów będących u progu wielkiej kariery. Koncerty ukazują szerokie spektrum jazzu otwartego
na wolną improwizację, elementy muzyki miejskiej, nawiązania do klasyki czy muzyki ludowej. To bezprecedensowe wydarzenie, w ramach którego
20 - osobowa orkiestra zaprezentowała dawne kompozycje Studia Jazzowego Polskiego Radia - legendarnego zespołu założonego w 1968 roku
i działającego pod dyrekcją Jana "Ptaszyna" Wróblewskiego. W przeszłości wśród największych gwiazd tej orkiestry byli m.in. Tomasz Stańko,
Zbigniew Seifert, Zbigniew Namysłowski, Wojciech Karolak czy Włodzimierz Nahorny. Także ci artyści tworzyli autorskie kompozycje specjalnie
na skład Studia Jazzowego. Współczesną odsłonę Studia Jazzowego Polskiego Radia prowadził Nikola Kołodziejczyk, a wśród członków orkiestry
pojawili się m.in. Henryk Miśkiewicz, Maciej Obara, Tomasz Dąbrowski czy Piotr Damasiewicz.

Program dokumentalny poświęcony historii festiwalu w Opolu, oparty na wspomnieniach i anegdotach organizatorów, dziennikarzy i uczestników
tego wydarzenia. Wypowiedzi uczestników uzupełniają obszerne fragmenty koncertów festiwalowych. Wspominają i komentują między innymi:
Witold Pograniczny, Andrzej "Ibis" Wróblewski, Władysław Bartoszewski, Andrzej Jaroszyński.

Akcja serialu została osadzona w realiach współczesnej Warszawy. Wątek fabularny obraca się wokół spraw
kryminalnych, z jakimi reżyser Patryk Vega, współtwórca dokumentalnych cykli telewizyjnych "Prawdziwe psy"
i "Taśmy grozy", zetknął się podczas przygotowywania dokumentacji. Zaczerpnięty z życia pomysł na scenariusz
najpierw znalazł odzwierciedlenie w kinowym filmie "Pitbull", którego premiera odbyła się wiosną 2005 r.
Na bazie kinowej wersji służbowych i życiowych perypetii warszawskich policjantów z wydziału zabójstw,
zrealizowano serial telewizyjny, rozszerzając pewne wątki. Większość sekwencji została dokręcona już
po premierze kasowego filmu. Przy współudziale Mariusza Bielińskiego powstała pięcioodcinkowa opowieść
ukazująca w realistyczny sposób brutalny i mroczny świat zbrodni, z którym na co dzień stykają się kryminalni
oficerowie. Ich ciężka, niebezpieczna praca, wysiłek i trud nie są należycie wynagradzane. Za zaangażowanie,
próbę pogodzenia życia prywatnego z zawodowym płacą wysoką cenę. Mają w życiu chwile satysfakcji
z wykonywanego zawodu, ale częściej zdarzają się im momenty załamania i zwątpienia. Szukają ucieczki
od problemów w alkoholu, mają też do wyboru "łatwiejszy" los po drugiej stronie barykady.
Stadion Dziesięciolecia w Warszawie zasłynął jako największy jarmark w Europie, gdzie można upłynnić niemal
wszystko, pozbyć się trefnego towaru. Tu ściągają uczciwi handlarze, ale też cwaniacy, drobni kanciarze
i zorganizowane grupy przestępcze, specjalizujące się w różnych dziedzinach. Nad największymi czuwają żołnierze
i ochroniarze mafijni. Sięgają tu też wpływy bezwzględnego Saida (ponoć postać autentyczna), który ma na
sumieniu porwania, wymuszanie haraczy, morderstwa na zlecenie. Na stadionie dochodzi do krwawej jatki,
którą zgotował dłużnikom mafiosa jego człowiek. W ciągnącą się od lat sprawę Saida jest zaangażowanych pięciu
policjantów z sekcji operacyjnej, których poznajemy w pierwszym odcinku serialu. Trudne i wyczerpujące śledztwo
odmieni ich życie, zmusi do podjęcia kontrowersyjnych decyzji, wpłynie na zmianę dotychczasowych postaw.
Despero - podkomisarz Sławomir Desperski (Marcin Dorociński), oficer operacyjny wydziału ds. zabójstw - ma
na koncie postępowanie dyscyplinarne za pobicie zastępcy naczelnika. Sprawia wrażenie twardziela, którego nic
nie ruszy. Nie ma ułożonego życia osobistego, pomieszkuje w komisariacie. Gebels - ogolony na łyso starszy
aspirant Jacek Goc (Andrzej Grabowski), kierownik sekcji operacyjnej, uchodzi za twardziela, który nigdy
"nie bierze". Został odznaczony za odrzucenie 3 milionów dolarów łapówki. Ma 9 - letniego syna. Metyl - aspirant
Mirosław Saniewski (Krzysztof Stroiński) od 16 lat służy w policji, ma najwyższy iloraz inteligencji i rekordową
wykrywalność, najwięcej też pije. Benek - aspirant Zbigniew Chyb (Janusz Gajos) ma za sobą 29 lat służby.
Jest jednym z najlepiej strzelających policjantów w kraju. Zostały mu dwa miesiące do emerytury. Nielat - 25 - letni
Krzysztof Magiera (Rafał Mohr) dostaje się do wydziału zabójstw dzięki staraniom ojca, znanego aktora, który chce
wyprowadzić syna na ludzi. Dotychczas Krzysztof był zwykłym policjantem w komisariacie na Dworcu Centralnym.
Uzależniony od narkotyków chłopak miał układy z drobnymi handlarzami, których do tej pory chronił przed wymiarem
sprawiedliwości.
Stojące w martwym punkcie śledztwo rusza, gdy do akcji wkracza Wor (Ryszard Filipski) - służący bandytom jako
sędzia rozstrzygający spory w ormiańskim świecie przestępczym. Zamierza on sprytnie, wyręczając się policjantami,
wyeliminować z gry Saida, który uciekł do Turcji. Wor wybiera Despera, któremu podsuwa śliczną córkę mafiosa
- Dżemmę (Weronika Rosati).

Akcja filmu pełnego zaskakujących sytuacji, rozgrywa się w Los Angeles. Kiedy znika tajemnicza kobieta z sąsiedztwa,
Sam, który do tej pory unikał kłopotów i przykrości, angażuje się w tę sprawę. Rozpoczyna prywatne śledztwo.

Krótki film animowany.
Wielokrotnie nagradzany film animowany o chłopcu samotnie wychowywanym przez matkę.
Ojciec wyszedł kiedyś tylko po papierosy i już nie wrócił, a syn od tamtej pory ucieka w świat
fantazji.

Krótki film animowany. Zabawna historia o niezadowolonym kliencie
i sfrustrowanym rzeźbiarzu.

Krótki film animowany.
Film animowany "Ojezu" jest zarówno obrazem świata zauważonego, jak i wykreowanego przez autorkę. Rzeczywistość
przedstawiona w filmie jest mocno naznaczona bezwładem, chaosem. Bohaterów animacji cechuje brak chęci do
podejmowania jakichkolwiek działań, są bierni i obojętni, niezdolni do kreowania własnej rzeczywistości. Autorka
przedstawia świat, który gubi swoje pierwotne kształty, traci swoją tożsamość. Wszystko to łączy tytułowe stęknięcie,
czyli "o, Jezu", będące zarówno grymasem, westchnieniem jak i cichym szeptem rozpaczy nad własną niemocą.


(opis producenta)

Krótki film animowany, oparty na opowiadaniu Brunona Schulza "Samotność", jest kompilacją świata literackiego oraz
osobistych emocji i doświadczeń autorów. Proza drohobyckiego pisarza stanowi dla twórców inspirację, punkt wyjścia
do psychologicznego studium postaci. Samotność to próba lustrzanego odbicia splotów emocji i wewnętrznych odczuć
człowieka w metafizycznym doświadczaniu życia. Bohater podobnie jak w prozie Schulza przeżywa swój wewnętrzny
świat zamknięty w swoistej klatce emocji. Film zrealizowany w technice animacji przestrzennej stop motion.

(opis producenta)

"O Matko!" to historia chłopca, który chce dorosnąć. Obserwujemy wędrówkę Matki i Syna przez miasto.
Napotykają oni na swojej drodze różne sytuacje, z którymi radzą sobie jak tylko potrafią. Syn broni Matkę,
wspiera ją. Ta dba o niego, rozpieszcza i chroni. Widzimy to jako bezustanne zamiany: Syn staje się
na chwilę dorosły, Matka na sekundę zamienia się w małą dziewczynkę lub zmęczoną staruszkę. Żyją
w symbiozie.
(Źródło opisu: filmpolski.pl)

Film dokumentalny, 28 min, Polska 2008
Scenariusz, reżyseria i zdjęcia: Borys Lankosz

Borys Lankosz pojechał do Zimbabwe jako juror międzynarodowego festiwalu filmowego. Tam też poznał
Errola Muzawazi, 22 - letniego studenta, posiadacza rekordu Guinnessa w najdłuższym przemawianiu bez
przerwy. Niestety, w 2006 r. Errol utracił prawo do tego tytułu na rzecz Annaiaha Ramesha, który przez 98 godz.
mówił o molekularnej logice życia. Pięć miesięcy później Errol był gotów odzyskać dawny laur. Tym razem chciał
mówić o demokracji. Borys Lankosz zdecydował się sfilmować przebieg tego wydarzenia, zwłaszcza że mówienie
o demokracji w kraju gnębionym przez reżim prezydenta Mugabe, gdzie bezrobocie wynosi 80 procent, inflacja
sięga kilku tysięcy procent rocznie, jedna piąta obywateli jest nosicielami wirusa HIV, a średnia oczekiwana
długość życia wynosi zaledwie 37 lat, już samo w sobie wydawało się szalonym przedsięwzięciem. Tym bardziej
kiedy chciał tego dokonać młody, niepozorny, sympatyczny chłopak z ubogiej dzielnicy Harare mający
bezrobotną matkę i pięcioro rodzeństwa. Ich ojciec wyjechał przed laty do Londynu i z rzadka daje o sobie
znać, przysyłając 100 funtów, które pozwalają rodzinie jakoś przetrwać.
Co więcej, Errol pragnął jeszcze, przy okazji swego przemówienia, zebrać pieniądze na pomoc sierotom
i dzieciom z wirusem HIV przebywającym we Wspólnocie Matki Pokoju w Mutoko, 160 km od stolicy kraju. Borys
Lankosz pojechał z nim do wspólnoty. Przed kamerą Errol okazywał dzieciom wiele serca, ale gdy kamera
się odwracała, jego afekt dla sierot wydawał się ulatniać.
Errol, dopingowany przez całą rodzinę, rozpoczął przygotowania do bicia rekordu, zapraszał na to wydarzenie
na antenie lokalnego radia, zapowiadając, że będzie przemawiał przez 125 godzin! Wreszcie zaczął swój występ.
Zgodnie z obowiązującymi zasadami, miał prawo do 15 - minutowej przerwy po każdych 8 godzinach wykładu,
a między słowami mógł robić przerwy nie większe niż 30 - sekundowe. Ze względu na czas trwania jego wystąpienia,
Lankosz nie przebywał cały czas na sali, pojawiał się tam z przerwami. Gdy wrócił po raz kolejny, Errol właśnie
zrobił sobie przerwę. Nie można powiedzieć, żeby sztywno trzymał się reguł, zwłaszcza że był praktycznie sam
na sali, słuchacze zmęczyli się długą tyradą, a w plastikowym kuble na datki zmieściłaby się raczej symboliczna
kwota, zważywszy na panującą w Zimbabwe inflację i znikomą wartość banknotów. Z sensacji tygodnia Errol
szybko stał się więc dziwakiem, który zmuszał ludzi do słuchania go.
Ostatecznie jego rekord wyniósł 102 godz. i przyniósł mu chwilę sławy, choć nie takiej, na jaką liczył Errol,
który pragnął być przyjęty przez prezydenta Mugabe. Tymczasem przyjęła go tylko pani wiceprezydent Joyce Muguru,
a certyfikat Guinnessa trafił do narodowego archiwum. Mugabe bawił w tym czasie na Kubie.
Czemu w ogóle Errol zdecydował się na bicie rekordu i czemu liczył na spotkanie z prezydentem? Przecież
kilka lat wcześniej stanął przed jego rezydencją ze szklanym dzbankiem, który rozbił mówiąc, że tak skończy się
reżim prezydenta. Pobito go wtedy do nieprzytomności, w szpitalu przez trzy tygodnie walczył o życie. Gdy stamtąd
wyszedł, już nigdy nie był taki sam. Dawny bohater okazał się teraz małym człowiekiem spragnionym poklasku,
brutalnie złamanym przez system, konformistą udającym buntownika. Swoim rekordem cieszył się jeszcze przez
7 miesięcy, dopóki Jayasimba Ravirali nie dał trwającego 120 godzin wykładu o koncepcjach rozwoju osobowości.
Ten rekord do dziś nie został pobity.

"Największym przestępstwem przeciw miłości jest brak miłości" - tak określił jeden
z krytyków przesłanie "Dekalogu, sześć" (w kinach: "Krótki film o miłości") Krzysztofa
Kieślowskiego. Intryga jest niezwykle skąpa. Niespełna dwudziestoletni Tomek
wprowadza się po starszym koledze do małego pokoiku w bloku. Znajomy, oprócz lokum,
zostawia mu kartkę z literami FDCD. Tajemniczy skrót, który zostaje rozszyfrowany
dotyczy kobiety z okna naprzeciwko. Tomek, wychowanek domu dziecka, stopniowo
ulega fascynacji piękną nieznajomą z przeciwka. Zaczyna podglądać Magdę, najpierw
przez lornetkę, potem przez ukradzioną lunetę. W chłopcu, spragnionym miłości,
fascynacja niepostrzeżenie przeradza się w głębsze uczucie. Wreszcie zdobywa się
na odwagę i postanawia wyznać Magdzie miłość.
Film Kieślowskiego ma ascetyczną akcję, ale niezwykle bogatą warstwę
psychologiczną. Z rzadką subtelnością ukazuje wewnętrzną przemianę, której ulegają
młody, wchodzący w życie mężczyzna i dojrzała, pozornie wyzuta z wszelkich
wyższych uczuć kobieta. Dramatyczne losy ich "związku" sprawiają, że oboje
odkrywają w sobie zdolność do miłości. Dobro, którego on nigdy wcześniej nie zaznał,
a ona prawdopodobnie zwątpiła w jego istnienie.
Krytyka bardzo przychylnie oceniła Grażynę Szapołowską i Olafa Lubaszenkę,
odtwarzających role Magdy i Tomka. Jeden z recenzentów pisał: "Szapołowska dowiodła,
że jej wrodzony talent rozwinął się w aktorską maestrię. Jej młody partner Olaf Lubaszenko
wydobył z roli Tomka to, co najważniejsze: kanciastą, niezdarną młodzieńczość, w której
gdzieś tam głęboko ukryta jest bryłka szlachetnego kruszcu".
"Dekalog, sześć" vel "Krótki film o miłości" to najbardziej, oprócz "Dekalogu, pięć",
nagradzany film cyklu Kieślowskiego. Otrzymał między innymi Grand Prix na festiwalu
w Gdyni i Nagrodę Specjalną Jury w San Sebastian w 1988 roku.

Dramat psychologiczny, 58 min, Polska, 1988
Reżyseria: Krzysztof Kieślowski
Scenariusz: Krzysztof Kieślowski, Krzysztof Piesiewicz
Zdjęcia: Witold Adamek
Muzyka: Zbigniew Preisner
Aktorzy: Grażyna Szapołowska, Olaf Lubaszenko, Stefania Iwińska, Artur Barciś, Stanisław Gawlik, Piotr Machalica, Rafał Imbro

W tym odcinku dowiemy się, jak trudne było przetrwanie w brudnej i zimnej słowiańskiej chacie, w której na dodatek roi się od robactwa?
Radosław Kotarski na własnej skórze przekonuje się o tym, przeprowadzając się do zrekonstruowanego domostwa sprzed ponad 1000 lat.
W ten sposób lepiej poznaje codzienne życie naszych przodków i problemy, z którymi mogli się zmagać. Poza tym odkrywa dawne wierzenia,
sposoby polowania i obyczaje wczesnych Słowian.