TVP Kultura - Program TV na sobotę 03 czerwca 2023

Recital Wiesława Michnikowskiego, będący sumą jego twórczości artystycznej
kabaretowo - estradowej. W programie największe przeboje z Kabaretu Starszych Panów,
monologi oraz anegdoty z życia artystycznego konferansjerkę prowadzi Wojciech Młynarski.

Film dokumentalny przybliżający lata dzieciństwa Zdzisława Beksińskiego, jego dorastania i stawania się artystą w Sanoku.

Marta Perchuć - Burzyńska rozmawia z wybitnymi artystami o dzieciństwie, domu rodzinnym i najważniejszych doświadczeniach, które w istotny sposób wpłynęły na ich życie i drogę twórczą. Rozmowy realizowane są w miejscach, które dla bohaterów programu mają największe znaczenie sentymentalne. Tym razem w podróż do przeszłości zabiera nas wybitny śpiewak operowy Wiesław Ochman.

Filmowe spotkania z najbardziej znanymi artystami i dziełami sztuki na świecie. Każdy odcinek opowie o innym artyście i przybliży jego życie, odkrywając miejsca, w których żył i pracował, relacje z przyjaciółmi czy rodziną, za pomocą prywatnych listów i ożywiając ich osobiste historie. Wystawa na ekranie zapewnia uprzywilejowany dostęp do arcydzieł artystów w największych muzeach i galeriach na świecie. M.in. Leonardo, Rembrandt; Cezanne, Monet, Picasso.

Część 13. Canaletto i sztuka Wenecji
Wystawa w Galerii Królowej w Pałacu Buckingham, gdzie publiczność może oglądać dzieła sztuki z Kolekcji Królewskiej. Zaskakuje bogactwo inteligencji wizualnej Canaletta. Jego warsztat zmienia się, nieustannie balansuje między optyczną dokładnością i układem geometrycznym a wrażeniem wzrokowym
i przekształcaniem danych optycznych. Patrząc na dzieła, można podążać za jego myślą o Wenecji, architekturze, trudnej czasami historii Włoch. O tym,
czym Wenecja, Wenecja Euganejska i Włochy były dla Canaletta i jego współczesnych. Canaletto narzucił Brytyjczykom pewien wizerunek Wenecji. Zestawiając jego prace z pracami innych artystów weneckich, uzyskujemy pełniejszy obraz życia kulturalnego i społecznego miasta w tym okresie. Mamy
tu malarstwo historyczne, najwyżej wówczas cenione, a także inne zjawiska w sztuce, które miały wpływ na Canaletta.

Na cykl telewizyjnych filmów "Parada oszustów" składają się niezwiązane ze sobą
opowieści kryminalne - fikcyjne, choć często zainspirowane autentycznymi wydarzeniami.
Bohater pierwszego odcinka w latach trzydziestych wyprowadził w pole sławnych
szachistów.
Skromny francuski aptekarz, Renaud (Bronisław Pawlik), wpada na pomysł, jak zarobić
sporo pieniędzy. Pisze listy do dwóch szachowych arcymistrzów: Greewe'a i Sulechina
i wyzywa ich na pojedynek. Ku zdziwieniu obu asów, którzy się osobiście nie znają,
Renaud osiąga rewelacyjne wyniki. Jaka jest tajemnica tych sukcesów?

Serial sensacyjny, 39 min, Polska 1976
Reżyseria: Grzegorz Lasota
Scenariusz: Jerzy Janicki, Andrzej Kudelski
Zdjęcia: Witold Adamek
Muzyka: Henryk Kuźniak
Aktorzy: Piotr Fronczewski, Wojciech Pszoniak, Grażyna Szapołowska, Stanisław Igar,
Bronisław Pawlik, Roman Wilhelmi, Halina Golanko, Jerzy Molga, Jan Orsza, Juliusz Berger

Putosz to mieszkaniec Żywca z dziada pradziada, kochający swój region i z dumą kultywujący tradycję
noszenia mieszczańskiego stroju żywieckiego. Putosze słyną z pracowitości, uczciwości, pobożności
i szacunku.
W filmie przyglądamy się temu wyjątkowemu środowisku podczas przygotowań Stowarzyszenia Asysta
Żywiecka do tradycyjnego wykonania poloneza.

Postać pana Hulot narodziła się wraz z drugim filmem fabularnym Jacques ' a Tatiego - "Wakacje pana Hulot"z 1953 r. Grany przez samego reżysera pozornie niezgrabny wielkolud z kamienną twarzą, dodający sobie fasonu fajką, pochylony do przodu, jakby stale gotowy do nawiązania rozmowy, niezależny, ale szukający ciepłych kontaktów z ludźmi, miał być odtąd główną postacią wszystkich filmów tego twórcy.
Tati, doskonały obserwator ludzkich zachowań, w kolejnych dziełach "Mój wujaszek", "Playtime", "Pan Hulot wśród samochodów", stworzył galerię barwnych postaci po to, by je wszystkie wydrwić. Komiczne scenki wzbogacał znakomitymi gagami dźwiękowymi, a jednocześnie - co charakterystyczne - unikał dialogów, redukując je do niezbędnego minimum. Jeśli już z ekranu padały słowa, to okazywały się głupie, banalne i pretensjonalne jak wypowiadające je osoby. "Mój wujaszek", pierwszy film Tatiego zrealizowany w kolorze, choć wywołał sprzeczne opinie krytyki, stał się wielkim wydarzeniem artystycznym. Wśród licznych przyznanych mu wyróżnień wymienić trzeba nagrodę specjalną jury na MFF w Cannes w 1958 r. i Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego. Tati wykpiwa w nim ślepe podążanie za postępem dla samej zasady postępu, uleganie - wbrew wewnętrznym potrzebom - modzie na techniczne nowinki, dobrowolne podporządkowywanie się dyktatowi form i zachowań. Dekoracje i gadżety zastępują kontakty międzyludzkie, niszczą naturalne więzi. Burżuazyjnemu, zhierarchizowanemu światu sztywnych reguł i kodeksów, o których istnieniu przypominają wszechobecne znaki (strzałki, linie ciągłe, tablice, lampki sygnalizacyjne itd.), przeciwstawia Tati swobodny, pełen życia, wręcz chaotyczny świat paryskich przedmieść, straganiarzy, rzemieślników, drobnych sklepikarzy, dozorców i zamiataczy ulic, małych urwisów i zażywnych kumoszek. Wśród takich ludzi żyje Hulot i znacznie więcej ma z nimi wspólnego niż ze swymi zamożnymi krewnymi. Pan Hulot od czasu do czasu składa wizyty swej siostrze i jej mężowi Charles'owi, bogatemu przemysłowcowi. 9-letni synek państwa Arpelów, Gerard, setnie się nudzi w ultranowoczesnej, sterylnej i pustej willi rodziców, wśród automatów i cudownych wynalazków, które stanowią przedmiot dumy matki i ojca. Uwielbia za to wujka, który chętnie bierze udział w jego zabawach, nie troszcząc się zbytnio, by siostrzeniec wracał do domu na czas i w czystym ubraniu. Charles Arpel jest coraz bardziej zaniepokojony złym wpływem kuzyna na Gerarda i zazdrosny o sympatię, jaką malec darzy wujka. Broniąc brata przed gniewem męża, pani Arpel próbuje wyswatać Hulota ze swoją sąsiadką. Z tej okazji urządza w ogródku przyjęcie, ale impreza okazuje się całkowitym "niewypałem". Charles Arpel po raz kolejny ulega żonie i zgadza się zatrudnić Hulota w swoim zakładzie. Nowy pracownik musi jednak szybko pożegnać się z posadą, gdyż przez nieuwagę psuje całą dzienną produkcję i wywołuje niemałe zamieszanie wśród załogi. Aby pozbyć się wreszcie kłopotliwego szwagra, zdesperowany Charles mianuje go przedstawicielem swojej firmy na prowincji.

W programie odwiedzamy Centrum Kultury i Bibliotekę Publiczną Gminy i Miasta Sianów. Znajdziemy tam kino, galerię sztuki oraz wiele ciekawych książek. W sianowskiej bibliotece
i jej dziewięciu filiach znajduje się ponad 20500 woluminów, z których 80 procent to pozycje nowe. Instytucja od lat jest oceniana jako najlepsza lub jedna z najlepszych bibliotek
w ogólnopolskim rankingu Instytutu Książki.

Twórczość Stanisława Barei (1929 - 87) dzieli się zwykle na dwa okresy.
Pierwszy obejmuje lata sześćdziesiąte. Jego plonem są lekkie, przyjemne
komedie sytuacyjne, zatrącające o bulwarową farsę i wodewil. W latach
siedemdziesiątych i osiemdziesiątych beztroski "śmiech dla śmiechu" ustąpił
miejsca "śmiechowi z podtekstami" - zjadliwej ironii i kpinie z peerelowskiej
rzeczywistości, satyrze na narodowe przywary, posuniętej nierzadko aż do
surrealizmu.
Do tego drugiego nurtu należy "Niespotykanie spokojny człowiek" - niespełna
godzinny film telewizyjny, powstały jakby "na uboczu" kinowych produkcji Barei.
Tytułowym bohaterem jest Stanisław - rolnik, który po wojnie przywędrował
z zabużańskiej wsi na ziemie odzyskane. Tu - podobnie jak Kargul i Pawlak,
których notabene przypomina - założył gospodarstwo i teraz po latach przyszło
mu desperacko walczyć o to, by jego syn Tadeusz nie wywędrował do miasta
i przejął po nim schedę. A walka to trudna, gdyż młodzieniec zakochał się
w robotnicy z fabryki włókienniczej i planuje ślub. Stanisław, człowiek złotego
serca, ale i wielkiej porywczości (choć sam się do tego nie przyznaje)
postanawia do tego nie dopuścić. W tym celu podejmuje działania, które
wywołują mnóstwo tragikomicznych nieporozumień.

Komedia, 56 min, Polska 1975
Reżyseria: Stanisław Bareja
Scenariusz: Andrzej Mularczyk
Zdjęcia: Andrzej Ramlau
Muzyka: Waldemar Kazanecki
Aktorzy: Janusz Kłosiński, Ryszarda Hanin, Małgorzata Potocka, Janina
Sokołowska, Marek Frąckowiak, Jerzy Turek, Stanisław Tym, Ludwik Benoit,
Hanna Bedryńska, Jerzy Krasuń i inni

Telewizyjna adaptacja znanej książki Marii Kruger. Główną bohaterkę poznajemy w momencie gdy Karolcia przeprowadza się wraz z rodziną na ulicę Kwiatową. W trakcie przeprowadzki dziewczynka znajduje maleńki niebieski koralik, który ma zmienić jej życie, bowiem jest to czarodziejski koralik,
na który czyha również czarownica Filomena. Koralik może spełnić każde życzenie osoby, która go trzyma: na życzenie Karolci w domu pojawia się
żywa kura, by ciotka Agata miała z czego ugotować obiad, Karolcia staje się dorosła, tak że rodzina nie może jej rozpoznać, na życzenie pojawiają się
pyszne ciastka z kremem, chłopiec, który wepchnął koleżankę do kałuży, sam w niej ląduje, a Karolcia z kolegą Piotrem stają się niewidzialni. Jednak
w miarę wypowiadania swoich życzeń dziewczynka decyduje, że będzie ostrożniej szafowała swoimi prośbami, zwłaszcza że na każdym kroku pojawiają
się kolejne wcielenia Filomeny, która chce odzyskać czarodziejski koralik. Pierwszą część spektaklu kończy scena, w której czarownica upada w pogoni
za dziećmi, przyjeżdża pogotowie i Filomena dostaje zastrzyk na uspokojenie, a Karolcia i Piotruś znowu stają się widzialni.

Druga część spektaklu o przygodach Karolci. Dziewczynka ma zmartwienie, ponieważ zauważyła, że jej koralik blednie i słabnie wraz ze spełnianiem
każdego kolejnego życzenia. Karolcia już wie, że teraz może żądać tylko czegoś nadzwyczajnego, bo wkrótce koralik straci swoją moc i nie będzie
mógł spełniać życzeń. Tymczasem dzieci czytają w prasie ogłoszenie o zamknięciu ogrodu, na miejscu którego władze chcą zbudować restaurację.
Karolcia i Piotr postanawiają ocalić ogród, aby dzieci miały się gdzie podziać i udają się do ratusza, aby prosić prezydenta miasta o odwołanie decyzji likwidacji ogrodu. Nie jest jednak łatwo dostać się do najwyższego urzędnika w mieście - trzeba przedrzeć się przez straże, a w dodatku okazuje się,
że sekretarką prezydenta jest nie kto inny, jak czarownica Filomena, która chce odebrać dzieciom koralik. Z pomocą przychodzą dzieciom czarodziejskie
lwy, które zamykają Filomenę w zoo w klatce dla dziwnego zwierza, a Karolcia i Piotr za sprawą koralika stają się niewidzialni i docierają do prezydenta. Prezydent wydaje stosowne rozporządzenie i ogród pozostaje otwarty. Karolcia i Piotr natomiast naradzają się, co zrobić z koralikiem, który robi się
zupełnie bladziutki i wystarczy już tylko na jedno życzenie. Po namyśle wypowiadają ostatnią prośbę: aby wszystkim spełniły się marzenia. Ulica zamienia
się w Szczęśliwy Zaułek, bo mieszkają w nim sami szczęśliwi ludzie. A co się stanie z koralikiem? - Może znajdą go inne dzieci? - Przecież wszystko jest możliwe.

Psucie dzieci. W audycji poruszony zostanie temat wpływu filozofii i literatury na dzieci. Jaka jest relacja pomiędzy filozofią a dziećmi? Jakie w istocie są współczesne dzieci? Czy grozi im zepsucie?
Rozmowa z dr Jadwigą Guerrero van der Meijden. Audycja oparta o literaturę, m.in. "Przygody Tomka Sawyera" - Mark Twain, "Mały Książę" - Antoine de Saint - Exupery.

Podczas wojny do kościoła gdzieś na prowincji przychodzi młoda kobieta, wdowa po działaczu komunistycznym. Sama przekonana o słuszności przekonań zmarłego męża, podejmuje w konfesjonale ideowy dyskurs z kapłanem. Ale księdzem okazuje się młody, przystojny i mądry. (stopklatka.pl)

"Dowcip. Dobry smak. Rozsądek. Emocjonalna dojrzałość. Wszystkie te cztery cechy są na wymarciu we współczesnym kinie. Wznoszę więc trzy wdzięczne
i patriotyczne wiwaty na cześć KRÓLOWEJ, która te wszystkie cechy posiada i jest jednym z najdoskonalej i najczyściej napisanych i zagranych filmów roku 2006. Pokłońmy się Jej Wysokości Mirren" - pisał po premierze filmu Stephena Frearsa jeden z brytyjskich krytyków. Pomijając kierujące nim patriotyczne motywy (czego chwalebnie postanowił nie ukrywać), nie sposób nie przyznać mu racji. "Królowa" Stephena Frearsa to jedna z nielicznych w dzisiejszym
kinie produkcji, zrealizowana w sposób całkowicie pozbawiony taniego efekciarstwa i bez mizdrzenia się do tzw. masowego widza. Więcej - to także
rzadki dowód intelektualnej bezstronności i artystycznej uczciwości reżysera, który nie bacząc na sympatie opinii publicznej, ukształtowane w dużej
mierze przez tabloidy, odważył się zniuansować, a momentami wręcz podważyć stereotypowy obraz brytyjskiego dworu królewskiego jako siedliska
pustego konwenansu i zaśniedziałego konserwatyzmu, gdzie prawdziwie wrażliwa jednostka nie może się ostać. Nie oznacza to bynajmniej, że Frears, debiutujący wszak jako "młody gniewny" u boku Alberta Finneya i Lindseya Andersona, w latach dojrzałych stał się zagorzałym obrońcą monarchii.
Nie, on po prostu zrealizował "Królową" wedle sprawdzonej rzymskiej zasady: "audiatur et altera pars" (niech będzie wysłuchana także druga strona).
Siłą napędzającą fabułę jego filmu jest bowiem narastający konflikt racji pomiędzy królową Elżbietą II a młodym premierem Tonym Blairem.
Akcja "Królowej" toczy się tuż po tragicznej śmierci Diany Spencer, byłej już wtedy synowej Elżbiety i matki dwóch jej wnuków. Diana, która niemal
przez całe swoje małżeństwo z księciem Karolem chodziła za enfant terrible brytyjskiego dworu, cieszyła się do końca życia ogromną popularnością
na całym świecie i była jedną z ulubionych bohaterek prasy brukowej i kronik towarzyskich. Sympatię zjednały jej zarówno uroda, bezpośredni styl
bycia, jak i liczne inicjatywy charytatywne oraz przeciwstawianie się irracjonalnym, a krzywdzącym stereotypom (np. temu, że AIDS można się zarazić
przez dotyk). Chętnie wybaczano jej też kolejne romanse, usprawiedliwiając je poszukiwaniem prawdziwej miłości po latach niezrozumienia, czy wręcz zaszczucia, na zniewolonym przez terror konwenansu brytyjskim dworze królewskim. Nic więc dziwnego, że z kolei na tym ostatnim księżnej Walii
nie darzono - delikatnie pisząc - nadmiernym przywiązaniem. Dlatego teraz, w chwili jej śmierci, królowa Elżbieta nie spieszy się z powrotem do Londynu
ze swej wakacyjnej posiadłości, ani w żaden inny sposób nie zamierza oddawać publicznego hołdu zmarłej. Wszak nie należy już ona do królewskiej
rodziny, a poza tym jej krewni pragną prywatnego pogrzebu, zatem ich wolę należy uszanować. Zupełnie inaczej rozumuje premier Blair i jego doradcy. Nastroje społeczne są po stronie Diany, więc należy im schlebiać, by podnieść swoje notowania wśród wyborców. A poza tym księżna Walii stała się
niejako "dobrem narodowym", symbolem cementującym współczesną brytyjską wspólnotę. Czyż zatem władca tej ostatniej (zarówno monarcha, jak
i demokratycznie wybrany premier) może przejść obok tego faktu obojętnie, częściowo skazując się na niezrozumienie, a może nawet gniew tej
wspólnoty? Ciekawie zarysowany konflikt racji to wszakże nie jedyna wartość filmu Frearsa. Jest ich dużo więcej, a na pierwszy plan wybija się
zdecydowanie tytułowa kreacja Helen Mirren. Pomijając charakteryzację, która jest majstersztykiem, dość wspomnieć, że na aktorkę spadł za tę rolę
grad nagród, w tym te najbardziej prestiżowe: Oscar, Złoty Glob, nagroda Bafta i nagroda na festiwalu w Wenecji.
Maj 1997. W wyborach

Projekt Kora - Nieskończoność to aranżacje i remiksy istniejących utworów, ale przede wszystkim zupełnie nowe utwory, łączące w sobie
pop, rock, muzykę klasyczną, osobliwe słuchowisko i awangardową alternatywę. Michał Pepol, korzystając z prywatnych, nieznanych światu,
nigdy niewydanych materiałów fonograficznych Kory Jackowskiej, które otrzymał od Kamila Sipowicza, stworzył nowy wymiar muzycznego
widowiska.

W 1978 r. David Lynch poznał Christophera de Vore i Erica Bergena, autorów scenariusza "Człowieka słonia", poszukujących
możliwości jego sfilmowania. Tekst opowiadał o Johnie Merricku - żyjącym pod koniec XIX w. w Anglii człowieku cierpiącym
na rzadką chorobę. Objawiała się ona przede wszystkim nadmiernym, nieproporcjonalnym rozrostem kości i ogólną deformacją
ciała. Lynch, któremu spodobał się pomysł nakręcenia filmu osadzonego w realiach wiktoriańskiej Anglii, zgodził się reżyserować
pod warunkiem, że film będzie czarno - biały. Przerobił też scenariusz, sięgając do tekstów źródłowych: pamiętników Fredericka
Trevesa, lekarza, który zaopiekował się Merrickiem "The Elephant Man and Other Reminiscences" oraz "The Elephant Man:
A Study in Human Dignity" Ashleya Montagu. Ponadto dodał zagadkowy prolog i w efekcie również on wymieniony jest
w czołówce filmu jako współautor scenariusza.
"Człowiek słoń" zdobył w 1980 r. trzy nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej. Jedno z tych prestiżowych wyróżnień przypadło
odtwórcy głównej roli, Johnowi Hurtowi. W tym samym roku film otrzymał aż osiem nominacji do Oscara, a rok później został
uhonorowany francuskim Cezarem. Dzieło Lyncha to wnikliwe studium nieprzystosowania, opowieść o tolerancji, o potrzebie
zauważania człowieka, jego odmienności i niepowtarzalności. Cierpienie i nieszczęście Merricka nie wiąże się tylko z samą
jego odmiennością, brzydotą i bólem towarzyszącym chorobie. Najdotkliwsze dla niego jest osaczenie przez żądnych sensacji
ludzi, ciągłe wystawianie na pośmiewisko. W pewnym sensie takimi podglądaczami stają się również widzowie filmu, chociaż
reżyser nie epatuje ich widokiem swego bohatera. Dopiero po pół godzinie po raz pierwszy pokazuje w pełnym świetle jego twarz.
W 1884 r. młody, ambitny lekarz Frederick Treves trafia przypadkowo do jarmarcznej budy cyrkowej, w której wystawiono na
pokaz istotę nazywaną Człowiekiem słoniem. Zaintrygowany tym, co ujrzał, dobija targu z właścicielem dziwnej postaci, niejakim
Bytesem, i "wypożycza" od niego Człowieka słonia, aby dokładniej zbadać tak rzadki przypadek medyczny. Nieszczęśnik
nazywa się John Merrick. Wycieńczony astmą i nieludzkim traktowaniem, zostaje przewieziony do szpitala. Okazuje się,
że straszliwie zdeformowane ciało kryje człowieka o niezwykłej inteligencji i wrażliwości. Doktor Treves poświęca się bez reszty
swemu nowemu pacjentowi, cierpliwie prowadzi kurację i stanowczo odrzuca żądania Bytesa, który domaga się zwrotu swojej
"własności".
Wieść o Człowieku słoniu szybko rozchodzi się po mieście. John Merrick staje się obiektem powszechnego zainteresowania.
W szpitalu odwiedza go nawet słynna aktorka Madge Kendall, w której Merrick zakochuje się od pierwszego wejrzenia. Pod jej
wpływem zaczyna się interesować teatrem, muzyką, literaturą. Ale pewnej nocy zostaje uprowadzony i ponownie trafia do cyrku
Bytesa.

(THE ELEPHANT MAN)

Dramat psychologiczno - obyczajowy, 119 min, USA/Wielka Brytania 1980
Reżyseria: David Lynch
Scenariusz: Christopher de Vore, Eric Bergren, David Lynch
Aktorzy: Anthony Hopkins, John Hurt, Anne Bancroft, John Gielgud, Wendy Hiller, Freddie Jones, Michael Elphick,
Hannah Gordon i inni

Historia Laury, Hiszpanki, która obecnie mieszka w Buenos Aires. Po wielu latach przyjeżdża do rodzinnego miasteczka
w pobliżu Madrytu wraz z nastoletnią córką Irene i młodszym synem Diego, a powodem wizyty jest ślub siostry.
Przypadkowo Laura natyka się na dawnego kochanka, przystojnego Paco, który jest znanym winiarzem.
Podczas przyjęcia weselnego nastolatka Irene bawi się z miejscowym chłopakiem o imieniu Felipe. Nagle czuje się
źle i idzie odpocząć do pokoju na górze. Gdy Laura zagląda do niej w nocy, odkrywa, że córka zniknęła. Znajduje
list od porywaczy z żądaniem ogromnego okupu za uwolnienie Irene. Obawiając się o życie dziewczyny, rodzina
nie powiadamia policji. Próbują zebrać pieniądze na okup. Rozpoczyna się wojna nerwów i wyścig z czasem.
Wraz z rozwojem akcji wychodzą na jaw skrywane przez lata rodzinne sekrety. Sielankowa dotąd atmosfera
zagęszcza się, rośnie napięcie. Mimo dramatycznej sytuacji, w miasteczku wciąż ma miejsce trwająca od lat zmowa
milczenia.

(TODOS LO SABEN / EVERYBODY KNOWS)

Dreszczowiec, Hiszpania/Francja/Włochy 2018
Scenariusz i reżyseria: Asghar Farhadi
Aktorzy: Penelope Cruz, Javier Bardem, Ricardo Darin, Barbara Lennie, Elvira Minguez, Eduard Fernandez, Sara Salamo

Cykl dokumentalny poświęcony najważniejszym reżyserom kina. Bohaterem odcinka
jest John Schlesinger, reżyser m.in. takich obrazów jak "Billy kłamca", "Z dala od zgiełku"
czy "Nocny konwój".

Marta Perchuć - Burzyńska rozmawia z wybitnymi artystami o dzieciństwie, domu rodzinnym i najważniejszych doświadczeniach, które w istotny sposób wpłynęły na ich życie i drogę twórczą. Rozmowy realizowane są w miejscach, które dla bohaterów programu mają największe znaczenie sentymentalne. Tym razem w podróż do przeszłości zabiera nas wybitny śpiewak operowy Wiesław Ochman.