TVP Kultura - Program TV na sobotę 24 czerwca 2023

Obszerne fragmenty koncertu Ryszarda Rynkowskiego, który odbył się 4 grudnia 2000 roku
w Teatrze Polskim w Warszawie. Z towarzyszeniem kilkunastoosobowego zespołu artysta
przedstawił utwory ze swojej płyty "Dary losu", która zyskała status złotej płyty.

Koncert, 40 min, TVP 2000

Program "Res Poloniae - o Polsce z oddali" to cykl wywiadów przeprowadzonych przez Jolantę Rzegocką w różnych krajach.
Tym razem dziennikarka odwiedza Estonię, gdzie rozmawia z przedstawicielami kulturalnych elit. Misją programu jest wzajemne
poznanie się Polaków i Estończyków, odnalezienie w Estonii polskich śladów, a także uświadomienie sobie wszystkiego, co może
łączyć obydwa narody.
Bohaterem odcinka jest Hendrik Lindepuu, wybitny tłumacz literatury polskiej na język estoński, a także pisarz, autor popularnych
kryminałów. Zaczynał jako krytyk teatralny i filmowy, w latach 80. zafascynował się polskim teatrem i filmem. Duże wrażenie
na nim jak 13 - latku zrobił film A. Wajdy "Popioły". Przeczytał też wówczas Trylogię w tłumaczeniu z lat 30. , kiedy to w Estonii
tłumaczono dużo polskiej literatury bezpośrednio z języka polskiego. Zakochany w teatrze i filmie polskim, tłumaczył najpierw
prozę, potem poezję: Tadeusza Rożewicza, Zbigniewa Herberta, Anny Świrszczyńskiej. Jest też autorem przekładów twórczości
Witolda Gombrowicza i Sławomira Mrożka. Wydawał m.in. książki Czesława Miłosza, Leszka Kołakowskiego, Olgi Tokarczuk,
zbiory wierszy Adama Zagajewskiego. Jego tłumaczenia literatury polskiej są recenzowane we wszystkich najważniejszych
estońskich mediach. Przyjeżdża na festiwale literackie do Polski. Jest laureatem nagrody Transatlantyk.

Marta Perchuć - Burzyńska rozmawia z wybitnymi artystami o dzieciństwie, domu rodzinnym i najważniejszych doświadczeniach, które w istotny sposób wpłynęły na ich życie i drogę twórczą. Rozmowy realizowane są w miejscach, które dla bohaterów programu mają największe znaczenie sentymentalne.
Tym razem w podróż do Katowic lat 50. i 60. zabiera nas reżyser Lech Majewski.

Cztery dni Barokowego Festiwalu w Szczawnie - Zdroju. Program z trzeciego dnia festiwalu złożony z utworów francuskich
z XVII i XVIII wieku z dworu króla Ludwika XIV, które wykonają soliści: Iwona Lubowicz i Peter Kooij. Akompaniować będą:
Małgorzata Wojciechowska, Kornelia Korecka, Justyna Rekść - Raubo, Anna Wiktoria Swoboda i Elena Zhukova.
Kierownictwo artystyczne Festiwalu sprawuje Władysław Kłosiewicz - klawesynista i dyrygent, ekspert w dziedzinie muzyki
dawnej.
Festiwal objęty jest patronatem honorowym m.in. Marszałka Województwa Dolnośląskiego, Wicemarszałka Województwa
Dolnośląskiego i Burmistrza Szczawna - Zdroju.

Leszek rozpoczyna pracę jako niewykwalifikowany robotnik. Uparcie dąży do celu, jaki sobie wyznaczył. Oszczędza każdy grosz, aby uzbierać pieniądze na wymarzony kurs prawa jazdy. Pracowity i ambitny chłopak kończy kurs samochodowy i zostaje kierowcą wywrotki. Od czasu do czasu przyjeżdża na wieś. Spotyka się z Bronką, która widzi w nim idealnego kandydata na męża. Wspólnie snują plany na przyszłość. Są ze sobą bardzo szczęśliwi, ale dziewczyna
nie chce rozpocząć współżycia przed ślubem. Po powrocie do miasta Leszek spędza noc z przygodnie poznaną prostytutką. Wkrótce przekonuje się, że jest zarażony chorobą weneryczną. Tymczasem skruszona Bronka przyjeżdża do niego z wizytą. Chłopak robi wszystko, żeby ani przez chwilę nie zostać z nią
sam na sam. Prosi o pomoc zdumionego kolegę z pokoju, by nie odstępował ich na krok. Narzeczona zaczyna coś podejrzewać...

Filmowe spotkania z najbardziej znanymi artystami i dziełami sztuki na świecie. Każdy odcinek opowie o innym artyście i przybliży jego życie, odkrywając miejsca, w których żył i pracował, relacje z przyjaciółmi czy rodziną, za pomocą prywatnych listów i ożywiając ich osobiste historie. Wystawa na ekranie zapewnia uprzywilejowany dostęp do arcydzieł artystów w największych muzeach i galeriach na świecie. M. in. Leonardo, Rembrandt, Cezanne, Monet, Picasso.
Odc. 19 - Młody Picasso
Jak wielu artystów z początku XX wieku, Picasso łączył w swojej twórczości różne wpływy. Hiszpański poeta Antonio Machado powiedział, że ojczyzną człowieka jest jego dzieciństwo. Picasso spędził dzieciństwo w Maladze. Wspominał ją przez całe życie. Pamiętał światło Morza Śródziemnego i walki
byków, które oglądał z rodzicami i krewnymi. Flamenco miał we krwi. Oprócz tego, że pochodził z Malagi, był też trochę z Barcelony, z La Corunii
i z Paryża, gdzie narodził się jako artysta. Ale jego rodzinnym miastem, jego ojczyzną pozostaje Malaga. W Maladze Picasso oglądał walki byków.
Obserwował gołębie. To wszystko mocno związało go z Andaluzją, w której miał korzenie, skąd pochodził. Rodzina odegrała ważną rolę w ukształtowaniu Picassa. Charakter matki i zawód ojca miały wielki wpływ na jego życie i twórczość.

(L'HOMME DE RIO / THAT MAN FROM RIO)

Komedia sensacyjna, 108 min, Francja 1964
Reżyseria: Philippe de Broca
Scenariusz: Jean-Paul Rappeneau, Ariane Mnouchkine, Daniel Boulanger i Philippe de Broca
Zdjęcia: Edmond Séchan
Muzyka: Georges Delerue
Występują: Jean-Paul Belmondo, Françoise Dorléac, Jean Servais, Simone Renant, Milton Ribeiro,
Ubiracy de Oliveira, Adolfo Celi, Daniel Ceccaldi i inni

Adrien Dufurquet, żołnierz stacjonujący w prowincjonalnym francuskim garnizonie, otrzymuje osiem dni urlopu
i przyjeżdża do Paryża, gdzie ma się spotkać ze swoją narzeczoną, Agnes. Na miejscu okazuje się, że dziewczyna,
córka znanego archeologa, który zginął w tajemniczych okolicznościach podczas jednej z wypraw naukowych,
została wplątana w aferę kryminalną. Z Muzeum Człowieka skradziono oryginalny posążek staroindiański,
odnaleziony kiedyś przez ekipę, na której czele stał ojciec Agnes i jego kolega po fachu, profesor Catalan. Skradziona
figurka była jedną z trzech, które - zdaniem profesora - wskazują drogę do legendarnego skarbu Malteków.
Niebawem profesor zostaje porwany, a zaraz potem, niemal na oczach Adriena, kidnaperzy uprowadzają Agnes,
jedyną osobę, która zna miejsce ukrycia skarbu. Adrien rusza na ratunek ukochanej. Udaje mu się ją uwolnić,
po czym oboje postanawiają ostrzec mieszkającego w Brazylii niejakiego De Castro, posiadacza jednej ze statuetek.
Philippe de Broca zadebiutował w 1959 r. i natychmiast zdobył sławę i uznanie. Jego pełne wdzięku komedie:
"Igraszki miłosne", "Dowcipniś", "Pięciodniowy kochanek" i "Pan do towarzystwa" zapoczątkowały najlepszy okres
w jego karierze. Wlatach 60. był jednym z bardziej znanych francuskich reżyserów na świecie, powszechnie
uznawano go też za najdowcipniejszego w tym gronie, zaśmiewając się na seansach "Cartouche'a-zbójcy",
"Człowieka z Rio" czy "Człowieka z Hongkongu". Umiejętnie łącząc elementy amerykańskiego kina przygodowego
i francuskiej farsy, Philippe de Broca realizował zgrabne parodie obu tych gatunków.
Inteligentnym i prześmiesznym pastiszem jest także "Człowiek z Rio", rojący się od zapożyczeń i filmowych cytatów.
Komedia ta powstała jakby z myślą o odtwórcy głównej roli, Jeanie-Paulu Belmondo, jego talencie komediowym i wprost fantastycznej sprawności fizycznej. Filmowy Adrien jest bowiem młody, sympatyczny, odważny, kpiarski, ale przede
wszystkim niezniszczalny, choć bohaterskie laury otrzymuje właściwie drogą pociesznych przypadków.

W Żywcu prawdopodobnie założono pierwsze kino w Polsce. Wybudował je rzeźnik w tajemnicy przed żoną, która wyjechała na wakacje.
Nasza opowieść będzie historią jego 18 - letniego prapraprawnuka, który jest pasjonatem filmu. Będzie kręcił film o swoim przodku, pytał
o rodzinę i historię kina, filmował rzeczy, które zostały, a są to m. in. fotele, projektor, haki rzeźnickie, fragmenty taśm.

Kasia pracuje jako kierowca w firmie kierowanej przez prezesa Koniuszkę. Do jej obowiązków należy m. in. wożenie żony prezesa na zakupy, do fryzjera, odbieranie ze szkoły ich rozwydrzonego syna itp. Kasia ma tego coraz bardziej dosyć. Podczas grzybobrania, w którym bierze udział kilkanaście osób z firmy Koniuszki, dochodzi do zbiorowego pijaństwa. W Kasi przelewa się czara goryczy. Zbrzydzona prymitywizmem biesiadników w jednej chwili porzuca pracę. Tymczasem w szpitalu pan Stanisław i dyrektor Michalik stają się przyjaciółmi. Przechodzą nawet na "ty". Krashan wchodzi na ścieżkę przestępstwa. Wiezie
do Polski całą torbę kiełbasy nafaszerowanej narkotykami.

Film obyczajowy,

Elena jest piękną, młodą i spełnioną kobietą z dwójką dzieci i mężem, z którym tworzą bardzo zgodną
i szczęśliwą rodzinę. Pewnego dnia, podczas rutynowej mammografii okazuje się, że Elena ma raka piersi.
Zaczyna się walka o życie, ciągłe badania, uciążliwa chemioterapia. Bliscy wspierają ją na każdym kroku,
przyjaciele służą pomocą i starają się utwierdzać w przekonaniu, że nie należy się poddawać.

Pierwsza część koncertu TVP Kultura Scena Alternatywna na 56. Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu.
Motywem przewodnim koncertu jest 60 lat polskiego big bitu (1959 - powstanie zespołu Rhythm & Blues w Gdańsku).
Artyści szeroko rozumianej sceny alternatywnej młodszego pokolenia grają ikoniczne utwory polskiego big bitu,
m.in. piosenki Czerwonych Gitar, Breakoutu, Grupy ABC, Klanu czy Dzikusów. Występują: The Dumplings, Rebeka,
Basia Wrońska, Otsochodzi, Miuosh, Lao Che.

Henri Charriere zmarł w lipcu 1973 r. w jednej z madryckich klinik. Odszedł w tym samym roku,
w którym wszedł na ekrany film zrealizowany według jego powieści. Ten syn nauczyciela z małego
miasteczka w Masywie Centralnym od wczesnej młodości należał do paryskiego półświatka przestępczego,
który nadał mu pseudonim Papillon (Motyl) od tatuażu na piersiach. Na początku lat 30.27 - letni Charriere
został skazany na dożywotnią katorgę za morderstwo, którego nie popełnił. Zesłano go do kolonii karnej
w Gujanie Francuskiej. Miała ona już wówczas długą i ponurą tradycję: od 1852 r. nie było z niej powrotu. Zdarzały
się nieliczne wyjątki: kapitan Dreyfuss powrócił z tamtejszej Diabelskiej Wyspy, ale wymagało to wieloletniej
batalii o jego uwolnienie. Skazaniec posyłany do Gujany statkiem towarowym trafiał do dżungli, gdzie tropikalne
choroby, żółta febra, insekty, jadowite węże i nieludzka harówka zabijały w ciągu roku 80 procent nowo przybyłych.
Francja - nowoczesne, demokratyczne państwo - przez niemal wiek tolerowała te przerażające fakty. Żyjąc w takim
piekle, Charriere nie dał się jednak złamać. Trzykrotnie podejmował próbę ucieczki i wreszcie doczekał chwili,
gdy w 1945 r. postanowiono zlikwidować gujańską kaźń.
Charriere pod zmienionym nazwiskiem zamieszkał w Wenezueli. W 1967 r. kupił książkę Albertine Sarrazin,
niezłomnej uciekinierki z domów poprawczych i więzień. Zafascynowany jej opowieścią, postanowił opisać własną
historię. Wydana w 1969 r. powieść stała się światowym bestsellerem. Od razu też zainteresował się nią producent
Robert Dorfmann, który dostrzegł w niej znakomity materiał na film. Tytułową rolę miał zagrać początkowo Jean - Paul
Belmondo. Do ekranizacji "Papillona" przymierzał się także Roman Polański, który główną rolę chciał powierzyć
Warrenowi Beatty. Ostatecznie reżyserii podjął się Franklin J. Schaffner, twórca "Tego najlepszego", "Planety małp",
"Pattona" czy "Chłopców z Brazylii". Postać Papillona odtwarza Steve McQueen, który za tę rolę otrzymał bajeczne,
jak na tamte czasy, honorarium miliona dolarów. Zdjęcia kręcono w Hiszpanii i na Jamajce.
Na pokładzie statku wiozącego go do Gujany Papillon poznaje innego skazańca, Louisa Degę, genialnego
fałszerza pieniędzy. Dega ma przy sobie dużą sumę pieniędzy poukrywaną w różnych zakamarkach na ciele. Silny,
rosły Papillon zgadza się zostać jego "ochroniarzem" w zamian za sfinansowanie ucieczki z kolonii karnej.
Na miejscu obaj mężczyźni trafiają do obozu pracy w środku dżungli. Papillon kupuje łódź, ale zdradzony
przez pośrednika zostaje schwytany i wtrącony do lochu. Jego minimalne racje żywnościowe potajemnie uzupełnia
Dega. Gdy strażnicy zauważają dodatkową żywność, domagają się podania nazwiska dobroczyńcy. Nie chcąc
wydać przyjaciela, Papillon zostaje za karę zamknięty w całkowitych ciemnościach. Uwolniony po dwóch latach,
w ciężkim stanie trafia do szpitala, gdzie - odzyskawszy nieco siły - natychmiast zaczyna obmyślać kolejną ucieczkę.
Dega, który dzięki swym pieniądzom zapewnił sobie względny spokój i komfort w obozie, waha się, czy uciec
wraz z nim. Dopiero gdy na jego oczach strażnik zabija jednego z więźniów, rusza z Papillonem.
Z pomocą chorych z kolonii trędowatych obaj przedostają się do Kolumbii i tam zatrzymuje ich wojskowy
patrol. Tylko Papillonowi udaje się wymknąć z ich rąk. Ale droga do

(PAPILLON)

Dramat, 139 min, USA 1973
Reżyseria: Franklin J. Schaffner
Scenariusz na podstawie powieści Henri Charrire'a: Donald Trumbo, Lorenzo Semple Jr
Zdjęcia: Fred Koenekamp
Muzyka: Jerry Goldsmith
Aktorzy: Steve McQueen, Dustin Hoffman, Victor Jory, Woodrow Parfrey, Bill Mumy, George
Coulouris, Ratna Assan, William Smithers i inni

Wnikliwy, gorzko - ironiczny portret polskiego społeczeństwa, demaskatorska krytyka różnych
grup społecznych, które spotykają się na wiejskim weselu. Bo też takie wesele to wydarzenie przede
wszystkim społeczne, ujawniające różne postawy, ambicje, interesy. Nie młoda para jest tam
najważniejsza ani jej uczucie. Znacznie istotniejsze okazuje się dążenie do tego, by "się postawić",
pokazać, zakłuć sąsiadów w oczy swoją pozycją i bogactwem. W trakcie zabawy wychodzą też
na jaw skrywane rodzinne grzeszki, niskie pobudki, sknerstwo, egoizm, chciwość, obłuda. Lejący się
strumieniami alkohol odziera z masek, obnaża prawdziwą naturę: eleganccy goście stają się coraz
bardziej prostaccy, pazerni, pozbawieni zasad. "Królewski szczep piastowy", który pod koniec wesela
pijackimi głosami ryczy wspólnie "Rotę", budzi przede wszystkim zażenowanie i wstyd. Ale "to Polska
właśnie". Nieuniknione odwołania do "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego służą głównie pokazaniu,
że po stu latach w sumie niewiele zmieniło się w społecznym pejzażu.
Walory filmu doceniło jury FPFF w Gdyni w 2004 r. , gdzie "Wesele" uhonorowano Nagrodą Specjalną
Jury, nagrodą za pierwszoplanową rolę męską (dla Mariana Dziędziela), Nagrodą Stowarzyszenia Filmowców
Polskich i Nagrodą Prezesa Zarządu TVP, a także Wyróżnieniem Specjalnym Jury na MFF w Karlovych Varach.
Wiesław Wojnar, bogaty ogrodnik z podkarpackiej wsi, wydaje za mąż jedyną córkę, Kasię.
Dziewczyna piękna, już z miastową ogładą, studentka, wychodzi za Janusza, chłopaka z tej samej wsi,
który od dawna się w niej podkochiwał. Zerwali, gdy Kasia wyjechała do miasta, by się kształcić. Teraz
wróciła, ale po obojgu młodych nie widać wielkiej miłości. Któż by jednak na to zważał? Dla Wojnara
najważniejsze, żeby wesele wypadło jak najokazalej, ale też jak najtaniej. Dlatego wódkę sprowadzono
ze Słowacji, kiełbasa jest drugiej świeżości. Wojnar próbuje też zaoszczędzić na muzykach przygrywających
gościom, ale zespół się buntuje: nie będzie grał, jeśli Wojnar nie zapłaci im z góry. Dopłaty domaga się też
kucharka, strażacy wynajmujący remizę itd.
Ale Wojnarowie najbardziej martwią się, że nie zjawia się szwagier księdza proboszcza, który
miał dostarczyć młodym prezent ślubny: sprowadzone specjalnie z Niemiec piękne audi. Gdy wreszcie auto
przywozi inny, obcy mężczyzna, zaczynają się nowe kłopoty. Dostawca samochodu domaga się bowiem
w rozliczeniu oprócz pieniędzy także obiecanych dwóch hektarów ziemi przy głównej drodze. Ziemia ta
nie należy jednak do Wojnara, ale do jego teścia, a ten uparł się, że jej nie sprzeda. Wojnar oferuje
przybyszowi inny kawałek gruntu, nawet większy i lepszej jakości, lecz ten twardo obstaje przy wcześniej
wybranym. Wojnar miota się między coraz ostrzej rozmawiającym z nim kontrahentem a upartym teściem,
nie mogąc nic wskórać. Dopiero gdy dostawca auta daje próbkę swoich gangsterskich metod działania,
Wojnar decyduje się uzyskać od teścia zgodę choćby siłą. Pech jednak chce, że zdenerwowany staruszek
dostaje zawału i umiera. Jego zgodę trzeba sfałszować, a nie ma nic za darmo.
Tymczasem Kasia rozpoznaje w chłopaku filmującym wesele kamerą wideo swojego dawnego ukochanego.
Odżywa tłumione uczucie, zwłaszcza że jednocześnie wychodzą na jaw prawdziwe intencje pana młodego.

Cykl dokumentalny poświęcony najważniejszym reżyserom kina.
Bohaterem odcinka jest Anthony Mann, reżyser m.in. "Upadku
Cesarstwa Rzymskiego", "Cydu" czy "Spartakusa".

Marta Perchuć - Burzyńska rozmawia z wybitnymi artystami o dzieciństwie, domu rodzinnym i najważniejszych doświadczeniach, które w istotny sposób wpłynęły na ich życie i drogę twórczą. Rozmowy realizowane są w miejscach, które dla bohaterów programu mają największe znaczenie sentymentalne.
Tym razem w podróż do Katowic lat 50. i 60. zabiera nas reżyser Lech Majewski.