TVP Kultura - Program TV na wtorek 13 czerwca 2023

Obraz utracony ze zbiorów wrocławskich w lutym 1946 roku. Powrócił do zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu
nastąpił 31 stycznia 2022 roku.
Opłakiwanie Chrystusa z warsztatu Lucasa Cranacha starszego to obraz zaliczany do najcenniejszych obiektów utraconych
w wyniku II wojny światowej. To wyjątkowej klasy dzieło sztuki przez niemal 80 lat znajdowało się na liście polskich strat
wojennych. Dzięki badaniom proweniencyjnym zidentyfikowano je w zbiorach Muzeum Narodowego w Sztokholmie, które
dobrowolnie i bezkosztowo zwróciło obiekt do Polski.
W czasie II wojny światowej Opłakiwanie Chrystusa wywieziono do składnicy dzieł sztuki w Kamieńcu Ząbkowickim (Kamenz),
gdzie znajdowało się ono do końca 1945 roku. W lutym 1946 roku miało miejsce włamanie do składnicy, podczas którego
zaginęło ponad 100 obrazów. Wśród nich zapewne znajdowało się także Opłakiwanie Chrystusa, gdyż nie zostało ono
odnalezione przez polską ekipę ewakuacyjną, która dotarła do składnicy 10 lutego 1946 roku.
Po zakończeniu II wojny światowej Wrocław znalazł się w granicach Polski i na mocy przepisów prawa międzynarodowego
państwo polskie stało się sukcesorem spuścizny materialnej miasta, w tym również utraconych wrocławskich zbiorów
artystycznych. Dzieło zostało wpisane na listę zaginionych i poszukiwanych polskich strat wojennych.
W roku 1970 na aukcji w Mariefred Muzeum Narodowe w Sztokholmie nabyło Opłakiwanie Chrystusa od spadkobierców
zmarłego Sigfrida Häggberga, szwedzkiego inżyniera i przedsiębiorcy, który od początku lat 20. mieszkał i pracował w Polsce
jako dyrektor dwóch polskich spółek zależnych LM Ericsson. W czasie II wojny światowej współpracował on z polskim
podziemiem, jako jeden z tzw. warszawskich Szwedów, za co został w lipcu 1943 r. w Berlinie skazany na śmierć.
Ułaskawiono go po interwencji władz szwedzkich.
Dzięki badaniom proweniencyjnym prowadzonym przez pracowników Muzeum Narodowego we Wrocławiu, przede wszystkim
przez dyrektora Muzeum prof. Piotra Oszczanowskiego oraz dzięki poszukiwaniom archiwalnym dr. Roberta Hesia, kierownika
Gabinetu Dokumentów Muzeum Narodowego we Wrocławiu, udało się zidentyfikować obraz w kolekcji Muzeum Narodowego
w Sztokholmie. 25 września 2019 roku w magazynach Muzeum Narodowego w Sztokholmie w obecności dyrekcji tego
muzeum udostępniono obraz do oględzin pracownikom polskiego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Przeprowadzono analizę konserwatorską obiektu w oparciu o oględziny zarówno w świetle rozproszonym, kierunkowym
bocznym, jak i w promieniach UV. Dokonano porównania z archiwalnymi materiałami fotograficznymi. Celem było stwierdzenie,
czy obraz okazany jest tożsamy z dziełem znajdującym się na liście strat wojennych.
W czerwcu 2020 roku Muzeum Narodowe w Sztokholmie oficjalnie rekomendowało rządowi szwedzkiemu bezwarunkowy
zwrot dzieła do Polski. Opłakiwanie Chrystusa uroczyście powróciło do zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu
31 stycznia 2022 roku. Można je podziwiać na ekspozycji stałej w galerii Sztuka europejska XV - XX w.

Reportaże przygotowane przez dziennikarzy TVP3 Wrocław prezentujące sprawy o charakterze społecznym, obyczajowym i śledczym.

Słowo "powidok" zostało wymyślone przez malarza Władysława Strzemińskiego.
Termin ten oznacza zamazany widok czegoś, po czym nie ma już śladu;
czegoś, co pozostało w naszej świadomości i dzięki "mgłom pamięci" może
zostać odtworzone.
"Powidoki" to tytuł literackich tekstów Marka Nowakowskiego, który podczas
wędrówek po współczesnej Warszawie odnajduje miejsca swojej młodości
i pamiętających je ludzi, na nowo przeżywa związane z nimi doznania.
Swą pierwszą wędrówkę Marek Nowakowski rozpoczyna od Fotoplastikonu
w Al. Jerozolimskich. Tam w latach 50. zbierała się młodzież, by słuchać
amerykańskich płyt z muzyką jazzową. Bohater wspólnie z Lechem Terpiłowskim,
muzykiem jazzowym, wspomina czasy nietolerancji, kiedy młodzi ludzie
słuchając jazzu czy ubierając się ekstrawagancko, tym samym próbowali
przeciwstawić się komunistycznej władzy. Miejscem spotkań i dłuższych
pogawędek była pobliska restauracja Dzik. Właśnie tam panowie prowadzą
swą rozmowę.

Cykl "Owszem Mazowsze" opowiada o ludziach żyjących na Mazowszu. To, co ich łączy, to twórczy obłęd, który uprawiają niezależnie od koniunktury
lub dekoniunktury. Adam Strug, polski śpiewak i instrumentalista, autor piosenek, dziennikarz w swoim autorskim programie przybliża widzom
niezwykłe postaci. Bohaterem drugiego odcinka jest Maniucha Bikont.

Akcja "Dnia świątecznego" toczy się we Francji, w małym miasteczku Sainte - Severe - sur - Indre. Kiedy? Niedługo po zakończeniu drugiej wojny
światowej, skoro film Jacquesa Tati powstał w 1949 roku. I już wtedy autor scenariusza, reżyser i odtwórca głównej roli w jednej osobie, jako
drobny Francuzik z wąsikiem listonosz Francois próbuje pogodzić swą prowincjonalną, drobnomieszczańską, ubiegłowieczną duszę z wyzwaniami nowoczesności. Śmiesząc nieporadnością w prostych gagach, wzrusza podobnie jak niegdyś Charlie Chaplin lub Buster Keaton. Innym źródłem
humoru w filmie jest sama prowincjonalność otoczenia: jarmarczne rozrywki, gęsi na szosie itp. , a dla koneserów języka i obyczajowości także
lokalny dialekt i czar specyficznych dialogów.
Listonosz Francois, wieczny pechowiec i fajtłapa, jest wyśmiewany wśród lokalnej społeczności. Na jarmarku świątecznym, gdzie nie może sobie
nawet poradzić z masztem flagowym, koledzy spijają go i zachęcają do obejrzenia dokumentalnego filmu przedstawiającego amerykańskie tempo
życia. A tam, aby jak najprędzej dostarczać przesyłki pocztowe, angażuje się samoloty, helikoptery, spadochroniarzy... Obudzony na kacu w wagonie towarowym skromny doręczyciel dostrzega niedoskonałość swojej pracy i wyrusza - na rowerze - w podróż, aby doganiać nowoczesność. A wszystko
to w latach, kiedy mówiło się, że amerykańscy żołnierze zostaną dłużej w Niemczech i stara Europa nigdy już nie będzie taka sama. Tymczasem
po latach francuska poczta sponsorowała odświeżenie kopii filmu jako dzieła kultowego nie tylko dla listonoszy...

Przed zbrojną akcją kolegów na pociąg Franek gdzieś znika i odnajduje się dopiero po paru dniach z raną w nodze. Kolegom opowiada, że trafiła go
zbłąkana kula i musiał iść do szpitala. Tymczasem Niemcy na wieść o wybuchu powstania w Wielkopolsce planują operację militarną pod kryptonimem "Wiosenne słońce". Oficjalnie zaś obwieszczają, że pragną rozwiązać "kryzys" metodami politycznymi. Nieufny porucznik Kaleta wysyła Czarka do Berlina,
by zdobył jakieś informacje o prawdziwych zamiarach wroga. Młody wywiadowca pod fikcyjnym nazwiskiem Otto Strauss dowiaduje się o planowanym
przez Niemców uderzeniu na polskie siły zbrojne. Niezwłocznie wysyła meldunek do Poznania. Polacy rozpoczynają przygotowania do odparcia ataku.
Franek zaś rozpoczyna pracę jako korespondent wojenny przy Oficynie Wydawniczej Adamskich. Organizuje też zbiórkę książek dla sierocińca
prowadzonego przez Dorotę i jej koleżanki. Nie zaprzestaje jednak działalności szpiegowskiej. Kiedy przypadkowo dowiaduje się o polskich
przygotowaniach do odparcia niemieckiego ataku, od razu przekazuje tę wiadomość swemu mocodawcy.W Podgajach, z baraku monterów, Czarka
zabiera nagle oficer niemieckiego wywiadu.

Filmowy portret Jerzego Ficowskiego, wybitnego polskiego poety, prozaika,
tłumacza i eseisty, autora kilkudziesięciu książek, w tym opracowań biograficznych
poświęconych największym literackim miłościom jego życia: Brunonowi Schulzowi
i Bolesławowi Leśmianowi, a także malarzowi Witoldowi Wojtkiewiczowi.
Jego wielką pasją byli Cyganie, był zafascynowany ich kulturą, językiem, tradycją.
By lepiej poznać zwyczaje i folklor Romów, wędrował z taborami i uczył się ich języka.
Owocem tych poszukiwań i fascynacji byłowiele prac etnograficzno-historycznych na
temat Cyganów oraz tomów wierszy inspirowanych barwną cygańską kulturą.
Dał się poznać również jako autor książek dla dzieci i młodzieży oraz tekstów piosenek.
Jego poemat poświęcony zagładzie Żydów zatytułowany "List do Marca Chagalla", w
wydaniu bibliofilskim ilustrowany był przez samego Chagalla.
Jerzy Ficowski urodził się 4 września 1924 roku w Warszawie i tutaj mieszka do dziś.
W czasie okupacji był żołnierzem AK, jeńcem obozów hitlerowskich i więźniem Pawiaka.
Walczył w Powstaniu Warszawskim. Został odznaczony Krzyżem Walecznych.
Jako pisarz debiutował w 1946 roku wierszem "Ptakom niebieskim". W latach 1946-50
studiował filozofię i socjologię na Uniwersytecie Warszawskim.
W 1975 roku podpisał "Memoriał 59", list protestacyjny przeciwko wprowadzeniu do
Konstytucji zapisu o przyjaźni ze Związkiem Radzieckim. Od 1978 roku należał do Komitetu
Samoobrony Społecznej KOR.
Do 1980 roku twórczość Jerzego Ficowskiego objęta była zakazem druku. Publikował
wówczas w podziemnym piśmie "Zapis".
Jerzy Ficowski jest laureatem wielu nagród, m.in. Nagrody Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego
w Nowym Jorku, izraelskiej nagrody literackiej Katzetnik, nagradzany był także przez PEN Club
za przekłady poezji.
W prezentowanym filmie pisarz opowiada o swoim życiu i twórczości. Wypowiedzi uzupełnione
są materiałami archiwalnymi, w tym amatorskim filmem z lat przedwojennych, pokazującym Jerzego
Ficowskiego jako kilkuletniego chłopca. Dzieciństwo jest tym okresem życia, do której najchętniej
powraca.

Dr Glik, anestezjolog, przystępuje do stwierdzania zgonu osiemnastoletniej samobójczyni
i podjęcia decyzji o pobraniu jej organów do przeszczepu. Dochodzi jednak do spotkania
z matką dziewczyny, która nie ufa lekarzom. Film powstał w ramach projektu "30 minut".

Filmowe spotkania z najbardziej znanymi artystami i dziełami sztuki na świecie. Każdy odcinek opowie o innym artyście i przybliży jego życie, odkrywając miejsca, w których żył i pracował, relacje z przyjaciółmi czy rodziną, za pomocą prywatnych listów i ożywiając ich osobiste historie. Wystawa na ekranie zapewnia uprzywilejowany dostęp do arcydzieł artystów w największych muzeach i galeriach na świecie. M.in. Leonardo, Rembrandt, Cezanne, Monet, Picasso.
Odc. 14 - "Cezanne, portrety życia"
Cezanne był mistrzem formalizmu. Stworzył rodzaj abstrakcji, która rozwinęła się w XX wieku. Słynął z martwych natur i pejzaży. Takie malarstwo zwykle
nie ma nic wspólnego z wyrażaniem emocji i stanów psychicznych. Nasza wystawa pokazuje, co się dzieje, gdy nieożywione przedmioty na swoich
płótnach Cezanne zastąpił ludźmi, w dodatku ludźmi, których dobrze znał. Jest to pierwsza wystawa poświęcona wyłącznie portretom autorstwa
Cezanne’a, przynajmniej w naszych czasach. Wydaje się, że ta część jego malarstwa była omijana. Jakby wszyscy się jej trochę obawiali. Być może
dlatego, że sam Cezanne nie uważał się za portrecistę. Portrety są fascynujące. Tworzą retrospektywę twórczości Cezanne’a. Widać w nich różne etapy
jego twórczości i zmiany obszaru zainteresowań. Portrety lepiej niż obrazy o innej tematyce odzwierciedlają życie Cezanne’a, jego wątpliwości, jego
drogę artystyczną.

Filmowa opowieść o życiu Fryderyka Chopina. Twórcy ekranowej biografii główny nacisk kładą na burzliwy związek
Chopina z najgłośniejszą francuską pisarką epoki romantycznej, George Sand. Ilustrację do melodramatycznej historii
stanowi muzyka genialnego kompozytora. W rytm rozbrzmiewających w tle utworów rozgrywa się wielkie widowisko
o miłości i nienawiści, zdradzie i odtrąceniu, straconych złudzeniach i nadziei.
Biografię Chopina już wcześniej przenosili na ekran filmowcy niemieccy, francuscy, amerykańscy, brytyjscy, a także
polscy. W fabularnych filmach o nim nie mogło zabraknąć ważnej postaci w jego życiu, George Sand. W niemieckim
"Nocturno der Liebe" z 1918 r. zagrał Chopina Conrad Veidt, 9 lat później we francuskim niemym filmie "La valse de l'adieu"
wystąpił Pierre Blanchard. Historię miłości polskiego kompozytora i francuskiej pisarki utrwalił na ekranie w 1945 r. reżyser
Charles Vidor. Amerykańska wersja nosiła tytuł "A Song to Remember", a w głównych rolach wystąpili: Cornel Wilde
i Merle Oberon.
Pierwszy polski film fabularny o Chopinie "Młodość Chopina" Aleksandra Forda, obejmujący jedynie lata młodzieńcze kompozytora, został nakręcony w 1952 r. z Czesławem Wołłejko w roli głównej. Polskim widzom znane są również dwa
inne filmy: brytyjska "Improwizacja" z 1991 r. z Hugh Grantem jako Chopinem, któremu partneruje Judy Davis, oraz "Błękitna
nuta" Andrzeja Żuławskiego nakręcona we Francji w tym samym roku, w której wystąpił znany polski pianista, Janusz
Olejniczak, a jako George Sand pojawiła się Marie - France Pisier.
"Chopin - pragnienie miłości" składa się jakby z trzech części. Pierwsza przedstawia Chopina w Warszawie. Wielki
patriota nienawidzi księcia Konstantego, ale ulega naciskom ojca, który prosi go, by spełniał kaprysy szaleńca i tyrana.
Młody Fryderyk posłusznie zjawia się więc na każde żądanie, by swoją muzyką koić napady szału księcia. W końcu
i ojciec się zbuntuje. Na wieść o zbliżającym się wybuchu powstania listopadowego wysyła umuzykalnionego syna do
Paryża, poświęcając posag dwóch córek.
Jest rok 1831, w mieście nad Sekwaną szaleje epidemia cholery, która zbiera śmiertelne żniwo. To wówczas na ulicy
zawalonej trupami Fryderyk po raz pierwszy zobaczy zbulwersowaną sytuacją sławną francuską pisarkę George Sand,
która również zwróci na niego uwagę.
Przez pierwsze miesiące nikt nie interesuje się młodym, zdolnym twórcą z Polski, który jest tam tylko niechcianym
artystą na emigracji. Ale już wkrótce otworzą się przed nim wszystkie drzwi Paryża. Przyjaciel Albert dzięki swoim szerokim kontaktom organizuje koncert u baronowej Rothschild. Etiudy Chopina gra sam wielki Liszt, wywołując zachwyt śmietanki towarzyskiej Paryża. Sława kompozytora rośnie, staje się on ulubieńcem salonów.
Kolejny etap w paryskim życiu Fryderyka Chopina to znajomość z George Sand, która zmienia cały jego świat.
Początkowo artysta broni się przed tą miłością, wciąż pamiętając o przysiędze złożonej w Polsce Marii, której rodzice
wahają się z przyjęciem chorowitego pretendenta do ręki córki. Ale słabe zdrowie Chopina i jego niezdecydowanie
nie przeszkadzają pisarce George Sand, nie zważa również na różnicę wieku. Targana wielkimi uczuciami i namiętnością,
jest gotowa dla niego do największych poświęceń. Chorego na gruźlicę artystę wywozi na Majorkę, gdzie ciepły klimat ma
pomóc mu w odzyskaniu sił, otacza troskliwą opieką, znosi jego egoizm, kaprysy.

"Mazurki nad Wisłą" to cykl reportaży poświęconych ludziom związanym z szeroko pojętym regionem Mazowsza, jego tradycjami
muzycznymi, artystycznymi i rzemieślniczymi. Są to zarówno wiejscy mistrzowie wyrastający ze swoich społeczności jak i ludzie
miasta, którzy świadomie wybrali tradycyjne sztuki jako przestrzeń osobistego spełnienia i rozwoju. Ich ścieżki krzyżują się nad
Wisłą, na festiwalu Wszystkie Mazurki Świata, tworzącym przestrzeń inspiracji, kontynuacji i twórczości zakorzenionej głęboko
w języku muzyki i sztuki tradycyjnej.
W kolejnych odcinkach poznamy osoby z różnych stron mazowieckiej równiny, które z pasją przekazują dalej to, czego nauczyły
się od swoich mistrzyń i mistrzów.

Mieszkający w Paryżu 24-letni David jest bardzo blisko związany ze swoją siostrą Sandrine oraz jej córką. Młoda kobieta samotnie wychowuje 7-letnią Amandę, w czym brat bardzo jej pomaga. Sandrine jest nauczycielką angielskiego, a David pracuje dorywczo jako ogrodnik. W jego życiu pojawia się Lena, nauczycielka muzyki, koleżanka siostry. Pewnego razu Sandrine idzie z nią i przyjaciółmi do parku, gdzie akurat dochodzi do ataku terrorystycznego. Ona ginie, a Lena zostaje ranna. David przejmuje opiekę nad osieroconą siostrzenicą. I choć pomaga mu ciotka Maud, wciąż ma wątpliwości, czy podoła wszystkim obowiązkom. Rozważa nawet oddanie Amandy do domu dziecka. Ale dziewczynka bardzo przywiązuje się do niego. Razem wyjeżdżają do Londynu, gdzie mieszka matka Davida, z którą od dawna nie utrzymywał kontaktów. Ta podróż jeszcze bardziej zbliża ich do siebie. Teraz David poważnie zastanawia się nad adoptowaniem dziecka.
(AMANDA)

Kiedy nagle z życia sześćdziesięcioletniej Eleny Greco znika jej najbliższa przyjaciółka, kobieta zaczyna opisywać historię ich wieloletniej przyjaźni.
Raffaellę Cerullo, zwaną Lilą, poznała w pierwszej klasie szkoły podstawowej w 1950 roku. Akcja serialu toczy się w niebezpiecznym i jednocześnie
magicznym Neapolu, na przestrzeni ponad 60 lat. Elena stara się rozwikłać tajemnicę zniknięcia swojej przyjaciółki, która była jej powiernicą
i zarazem największym wrogiem.

Serial,

Dwóch przyjaciół z ławy studenckiej - Jonathan i Sandy, zakochuje się w tej samej dziewczynie - Susan. Sandy, naiwny, wrażliwy i ciągle jeszcze cnotliwy nie wie, że dziewczyną, którą Jonathan sprowadza sobie do łóżka jest właśnie Susan. Jonathan, bardziej doświadczony, zaczyna czuć się dotknięty względami jakie Susan okazuje Sandy`emu i żąda od kochanki, aby wyznała przyjacielowi prawdę o ich związku. Susan nie chcąc ranić Sandy`ego odmawia. Jonathan zrywa więc uciążliwy związek, a zrozpaczona dziewczyna wychodzi za Sandy`ego za mąż. Po kilku latach drogi przyjaciół krzyżują się ponownie. [filmweb.pl]

Autobiograficzna, pełna ironicznego humoru wizja nieszablonowej rodziny, z jej konfliktami i rywalizacją, niepozbawiona momentów wzruszenia
i autentycznej bliskości. "Jak pies z kotem" to opowieść o skomplikowanej relacji reżysera z bratem Andrzejem. Wiosną 2015 roku Janusz Kondratiuk
zabrał do swojego domu, we wsi Łoś pod Warszawą, sparaliżowanego brata Andrzeja, a wkrótce także jego żonę, Igę Cembrzyńską. Andrzej Kondratiuk doznał rozległego wylewu, w wyniku którego mógł poruszać tylko głową i jedną ręką. Mózg chorego został w znacznym stopniu uszkodzony, co powodowało częste pomieszanie percepcji świata realnego z fantazjami i zniekształconymi urywkami pamięci. Wyrażało się też skrajnymi wahaniami nastrojów, z wybuchami agresji włącznie.
Janusz i jego partnerka Beata przejęli rolę pielęgniarzy, 24 godziny na dobę gotowych do zajmowania się Andrzejem. Ich dom zmienił się w klinikę, a życie stało się pasmem udręki i tragikomicznych zmagań z chorobą i przypominającymi szaleństwo reakcjami Andrzeja. Jednocześnie okazało się, że brat Igi Cembrzyńskiej postanowił wykorzystać rozpacz i bezradność siostry; pojąc alkoholem i częstując środkami psychotropowymi doprowadził ją na skraj utraty kontaktu z rzeczywistością, po czym podsunął do podpisu papiery, które pozwoliły mu ukraść z konta Igi 300 tys. zł. oraz samochód, i były wstępem do ubezwłasnowolnienia, odesłania do zakładu opieki i zabrania mieszkania w Warszawie, plus domu na wsi. Janusz musiał stawić czoło tym planom, wynająć adwokata, działać z policją, prokuratorem i sądami, przed którymi udowodnić należało poczytalność Igi; po wyciągnięciu jej z uzależnień.
Film jest opowieścią o odpowiedzialności i wielkim poświęceniu dla bliskiej osoby, która znalazła się w beznadziejnej sytuacji. Paradoksalnie ta bliskość Andrzeja i Janusza była pozorna, bo Andrzej zawsze trzymał brata na dystans, nigdy go nie wspierał, ani zawodowo, ani w życiu prywatnym. Pomimo to Janusz bez wahania i całkowicie się poświęca ratowaniu Andrzeja i Igi. Zgadza się na to również jego partnerka, Beata. Oboje nie wiedzą, czy choroba Andrzeja potrwa rok, czy może piętnaście lat. Nie jest w stanie pomóc, darząca Andrzeja wielką miłością Iga; ją też trzeba się opiekować. W chwili ciężkiego zmęczenia, pod wpływem obaw
o przyszłość i wahań nad sensem tych zmagań, Janusz zwierza się Beacie: Żyliśmy z Andrzejem jak "pies z kotem", ale na tamtym świecie jakbym spojrzał
w oczy rodzicom, gdybym nie zajął się bratem?’. Podczas chwil przytomności umysłu Andrzeja bracia rozmawiają o sztuce filmowej i życiu. Wracają wspomnieniami do zesłania w Kazachstanie, gdzie Andrzej trafił z rodzicami i urodził się Janusz. Po raz pierwszy w życiu zbliżają się do siebie, zaprzyjaźniają się; zdają sobie sprawę, że łączy ich braterska miłość. Fragmenty normalności przeplatają się z epizodami fantazji, oskarżeń i agresji Andrzeja, znoszonymi cierpliwie acz z trudem przez Janusza. Mocnego wsparcia obu braciom i Idze dostarcza spokojna i wytrwała Beata. Andrzeja Kondratiuka zagrał Olgierd Łukaszewicz i po 20 dniach zdjęciowych śmiało można było powiedzieć, że to jego życiowa rola. Januszem stał się Robert Więckowski, potwierdzający
w każdej scenie, iż jest czołowym polskim aktorem. W rolę Igi wcieliła się świetnie Aleksandra Konieczna (żona Beksińskiego w filmie "Ostatnia rodzina").
Ta trójka jest bezbłędnie tragiczna i komediowa jednocześnie, wpisując się konsekwentnie w specyficzną konwencję całej opowieści.
20 czerwca 2016 odszedł Andrzej. Iga na stałe zamieszkała z Januszem i Beatą.

Sebastio Salgado, legendarny brazylijski fotograf, podróżował po całym świecie przez 40 lat. Dokumentował ludzkość w okresie dramatycznych zmian, będąc tym samym świadkiem najważniejszych wydarzeń na świecie: konfliktów wojennych, ludobójstwa, klęsk głodu i przymusowych emigracji. Sławę przyniosły mu cykle czarno - białych fotografii poświęcone kondycji człowieka, w których zajrzał wprost do jądra ciemności ludzkości, obrazując cierpienie, okrucieństwo i śmierć. W swoim nowym projekcie fotograficznym, zatytułowanym "Genesis", poświęconym pięknu Ziemi, po raz pierwszy zdecydował się odejść od fotografii społecznej na rzecz dokumentowania terenów nietkniętych przez zachodnią cywilizację, gdzie bez przeszkód nadal rozwija się fauna i flora, i gdzie można zobaczyć krajobrazy jakby zaczerpnięte właśnie z Księgi Rodzaju. Film pokazuje życie Sebastio Salgado, jego prace, dzięki którym stał się jednym z najsłynniejszych fotografów na świecie, a także emocjonalną i psychologiczną przemianę, jaką przeszedł po powrocie do Brazylii i zaangażowaniu się w prowadzenie farmy z żoną Llią. Poznajemy Salgado z dwóch perspektyw: jego syna Juliano oraz Wima Wendersa, współreżysera filmu, który sam jest również fotografem. Juliano ma w tym filmie kluczowe znaczenie nie tylko z powodu prezentowanych w filmie archiwalnych materiałów z wyjazdów, w których towarzyszył słynnemu ojcu, ale także dzięki ujawnieniu kilku tajemnic z ich rodzinnego życia oraz wzruszającym intymnym scenom, w których szczerze analizuje relacje z ojcem. Wątki osobiste doskonale uzupełnia obiektywne spojrzenie Wendersa, co sprawia, że film jest nie tylko filmową ucztą dla oka, ale również pasjonującym i wielowątkowym portretem ikony współczesnej fotografii.
Wybrane festiwale i nagrody: 2015 Nominacja do Oscara w kategorii: Najlepszy Film Dokumentalny, 2014 MFF Cannes: Nagroda Specjalna Krytyki Un Certain Regard, Wyróżnienie Specjalne Jury Ekumenicznego, 2014 MFF San Sebastin: Nagroda Publiczności, 2014 MFF Troms: Nagroda Publiczności.