TVP Rozrywka - Program TV na niedzielę 09 kwietnia 2023

Góra to miasto, które stanowi swoistą bramę otwierającą Dolny Śląsk na Wielkopolskę. Jej lokacja miała miejsce około 1280 roku, z ręki księcia Henryka III Głogowskiego. Już w XV wieku Stare Miasto w Górze otoczone było ceglano - kamienną fortyfikacją o szerokości 2 i wysokości do 12 łokci, czyli około 6 metrów. Dziś pozostałości muru wpisane są na listę zabytków. Wejście do miasta stanowiły cztery bramy. Przy zachodniej nazywanej Głogowską, w XV wieku wybudowano wieże. Ta sześciokondygnacyjna budowla przetrwała do dzisiaj. Do połowy XVIII wieku strażnik miejski wybijał godziny na wieży za pomocą uderzenia młotem w dzwon. Dziś Wieża Głogowska okazjonalnie pełni funkcję miejsca wystaw i ekspozycji. Pozostałości średniowiecznego muru obronnego znajdują się pomiędzy wieżą Głogowską, a przebudowaną basztą. Charakteryzuje go wiązanie gotyckie, nazywane też polskim. Mury umocnione były dwunastoma lub trzynastoma wieżami strażniczymi. W Górze warto zwiedzić także późnogotycki kościół pod wezwaniem Bożego Ciała, o barokowym wnętrzu. Świątynię wybudowano na przełomie XV i XVI wieku. Pokryta jest drewnianym stropem o bogatej polichromii. Przy kościele znajdują się tzw. "święte schody - już od XVIII wieku cel pielgrzymek. Schody liczą 28 stopni. Ściany i sklepienia klatki schodowej pokrywają malowidła nawiązujące do życia Chrystusa. Gmina Góra ma charakter rolniczy. W tym rejonie, który nigdy nie był miejscem aktywnej działalności przemysłowej i jest położony z dala od zgiełku dużych miast, powstaje jeden z produktów regionalnych - sery podpuszczkowe. W powiecie górowskim znajduje się wiele zapomnianych pereł architektury - jedną z nich znajdziemy we wsi Czernina. Okazała barokowa rezydencja szlachecka powstała na początku XVIII wieku, w wyniku przebudowy XVII - wiecznego dworu. Pałac w Czerninie zbudowany był na planie prostokąta z dwiema kolistymi bastejami, czyli basztami obronnymi i wewnętrznym dziedzińcem. Rezydencja była otoczona fosą, której resztki zachowały się do dzisiaj. W latach pięćdziesiątych XX wieku obiekt został opuszczony przez ostatnich użytkowników, a późniejsza stała dewastacja sprawiła, że zachowały się jedynie zewnętrzne mury.

W kolejnym odcinku Karol Okrasa rusza do miejscowości Luszkowo niedaleko Świecia. Znajduje się tu pięknie odrestaurowana
stara, kryta strzechą chata pana Zdzisława. To doskonałe miejsce, aby złamać kilka przepisów na wielkanocne śniadanie.
Zwłaszcza że pan Zdzisław słynie w okolicy ze wspaniałych wielkanocnych bab drożdżowych, które wypieka w starych,
stuletnich formach. Nasi przodkowie, którzy niezwykle restrykcyjnie przestrzegali postów, nie jedli mięsa przed Wielkanocą
przez czterdzieści dni! Dlatego podczas wielkanocnego śniadania rzucali się przede wszystkim na szynki, kiełbasy, wędzonki,
wszelkiego rodzaju mięsiwa. Dziś jemy nieco lżej, ale nie wolno zapominać o tradycji. Dlatego Karol przygotuje w polowych
warunkach potrawy oparte o typowo wielkanocne składniki jak jajka czy żur, ale w zupełnie nowej odsłonie.
Karol przygotuje trzy dania dobrze znane wszystkim mięsożercom, ale w wegetariańskiej odsłonie: 1/ Kwaśny biały barszcz
grzybowy z wędzonką; 2/ Warzywa zapiekane z jajkami; 3/ Kanapka z jajkiem, zieloną sałatą i podpieczonym dorszem.

Marian i Hela (kabaret Koń Polski), najslynniejsze kabaretowe malżeństwo, zapraszają
widzów Dwójki do swego wielkanocnego stołu. Dzieląc się jajeczkiem z gośćmi,
którzy ich odwiedzają, i z telewidzami - prowadzą typowe świąteczne Polaków rozmowy.
Żartują, wspominają, kłócą się i wyznają sobie miłość. Ilustrujemy te rozmowy fragmentami
najlepszych skeczy kabaretu Koń Polski.

"Czytając pamiętniki Marii Dąbrowskiej, natknąłem się na refleksję, dotyczącą
jakiejś wizyty w małym miasteczku, jakiejś kolacji w towarzystwie lekarza,
proboszcza i aptekarza:"Jakaż ta prowincja duchowo samowystarczalna,
jak właściwie ona nas do niczego nie potrzebuje... "Pomyślałem sobie, że jeśli
mamy gdzieś szukać jakichś wartości, o których w mieście dawno zapomnieliśmy,
to właśnie w prowincjonalnym miasteczku na Białostocczyźnie, cokolwiek by to
znaczyło" - mówił w jednym z wywiadów Jacek Bromski.
Przyczyną powstania "U Pana Boga za piecem" nie było jednak reżyserskie
pragnienie apoteozy tradycyjnego polskiego etosu. To pojawiło się nieco później.
Najpierw Studio Filmowe "OKO" zaproponowało Bromskiemu scenariusz, którego
akcja toczy się w prowincjonalnym miasteczku. Potem reżyser przypomniał
sobie o Białostockim Teatrze Lalek, który niegdyś zrobił na nim wielkie wrażenie.
W efekcie większość ról w "U Pana Boga za piecem" zagrali aktorzy tej sceny,
a miasteczko ze scenariusza zostało umieszczone przy wschodniej granicy
i nazwane Królowym Mostem. Skoro mieszkańcy Białostocczyzny wcielili się
w filmowe postacie z macierzystego regionu, to główną rolę Rosjanki mogła zagrać
tylko Rosjanka. Na próbne zdjęcia w Moskwie stawiło się około pięćdziesięciu
kandydatek. Rywalizację wygrała aktorka sławnego Teatru na Tagance Ira Łaczina,
która, mimo młodego wieku, miała już na koncie występy po francusku i angielsku.
Krytyka przyjęła komedię Bromskiego życzliwie. "W końcu na ekranach pojawiły
się filmy, świadczące, że twórcy przestali się wstydzić polskiej, niekiedy żenującej,
niekiedy magicznej swojskości" - donosiła prasa. Potwierdzeniem tych opinii były
liczne wyróżnienia, w tym nagrody publiczności na festiwalach w Słupcy k. Konina
(1999) i w Chicago (1998), Brązowe Grono na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie
(1998), Brązowy Granat na Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu (1999)
oraz grad laurów na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku - Gdyni
("Złoty Klakier" oraz za dźwięk, drugoplanową rolę męską, scenariusz, reżyserię
i inne).
Wschodnią granicę Polski przekracza autobus pełen drobnych handlarzy zza
Buga, udających się na przygraniczny bazar. W lesie autobus zostaje napadnięty
przez bandę "reketierów", dowodzonych przez pewnego Ukraińca, kamuflującego
się pod pseudonimem "Gruzin". Przestępcy zmuszają handlarzy do złożenia
haraczu. Wśród pokrzywdzonych jest młoda dziewczyna Marusia. Choć w porównaniu
z innymi traci stosunkowo niewiele, to jako jedyna decyduje się zawiadomić policję.
Najbliżej ma do komisariatu w Królowym Moście. Jest głównym świadkiem napadu,
miejscowy komisarz postanawia więc na pewien czas zatrzymać ją w miasteczku.
Proboszcz, faktycznie osoba numer jeden w okolicy, umieszcza Marusię w domu
młodego organisty Witka, ćwiczącego właśnie "Ave Maria" na ślub córki burmistrza.
Urocza przybyszka od razu wpada chłopakowi w oko, lecz nieśmiałość uniemożliwia
mu rozpoczęcie otwartych zalotów. Kiedy proboszcz odkrywa, że dziewczyna ma
piękny głos, postanawia za wszelką cenę zatrzymać ją do dnia ślubu. Nie będzie to
jednak łatwe, gdyż Marusia myśli przede wszystkim o odzyskaniu utraconej gotówki.
Choć z drugiej strony zarówno miasteczko, jak i Witek coraz bardziej się jej podobają.

Komedia obyczajowa, 95 min, Polska 1998
Reżyseria: Jacek Bromski
Scenariusz: Zofia Miller
Zdjęcia: Ryszard Lenczewski
Muzyka: Henri Seroka
Aktorzy: Ira Łaczina, Jan Wieczorkowski, Krzysztof Dzierma, Andrzej
Zaborski, Ania Janowska, Artur Krajewski, Alicja Bach, Iwona Szczęsna,
Eliza Krasicka, Małgorzata Płońska, Mieczysław Fiodorow, Ewa
Sierzputowska, Babiker Artoli, Władimir Abramuszkin, Alicja Butkiewicz

Najlepsze skecze i piosenki kabaretowe na wiosenne popołudnia i wieczory.
Wykonawcy: Kabaret Moralnego Niepokoju, Paranienormalni, Ani Mru - Mru,
Koń Polski, Robert Korólczyk, kabaret Łowcy. B.

Najlepsze skecze Kabaretu Ani Mru Mru.

Program prezentujący najciekawsze i najzabawniejsze skecze Kabaretu Moralnego Niepokoju.

Kulisy wyprawy, czyli jeden z wyjazdów ekipy realizującej program "Wojciech Cejrowski - boso przez świat"
oglądany od kuchni. Z odcinka widzowie dowiedzą się, w jakich warunkach mieszkają uczestnicy wyprawy,
co i gdzie jedzą oraz jakimi środkami lokomocji poruszają się po odwiedzanym kraju. Zobaczymy, jak wygląda
przeprawa przez rzekę, co jada się na śniadania serwowane przez uliczną gastronomię oraz jak bierze się
prysznic w madagaskarskim Hiltonie.

W swojej rodzinnej miejscowości Leszek poznaje Anię,
studentkę biologii z Łodzi, która wraz z koleżankami spędza wakacje
na wsi. Towarzystwo Ani pociąga go, ale jednocześnie peszy.
Dziewczyna umiejętnie rozbudza w nim chęć dalszej nauki, obiecuje
swoją pomoc. Leszek przywiązuje się do niej coraz bardziej,
a uczucia, jakie żywi wobec Ani, każą mu zerwać z Bronką.


Serial obyczajowy, 74 min, Polska 1976
Reżyseria: Zbigniew Chmielewski
Scenariusz: Zbigniew Chmielewski, Henryk Czarnecki
Muzyka: Piotr Marczewski
Zdjęcia: Mikołaj Sprudin
Aktorzy: Krzysztof Stroiński, Irena Szewczykówna, Sławomira
Łozińska, Anna Szczepaniak, Barbara Horawianka, Jan Machulski,
Jolanta Lothe, Krzysztof Kołbasiuk, Janusz Paluszkiewicz, Irena
Hrechorowicz, Antoni Jurasz

Leszek odwiedza Anię w Łodzi, poznaje jej rodziców. Czuje się jednak obco
w nowym środowisku. Załamany rezygnuje z nauki, jest nawet gotów zerwać
z Anką. Dziewczyna przyjeżdża do niego na wieś. Przekonuje, że nie powinien
tak łatwo rezygnować, że powinien wierzyć w siebie. Spotkanie z Anią przywraca
Leszkowi optymizm i chęć działania. Na wiosnę chłopak zostaje powołany do wojska.


Serial obyczajowy, 74 min, Polska 1976
Reżyseria: Zbigniew Chmielewski
Scenariusz: Henryk Czarnecki
Muzyka: Piotr Marczewski
Aktorzy: Krzysztof Stroiński, Irena Szewczykówna, Sławomira Łozińska,
Anna Szczepaniak, Barbara Horawianka, Jan Machulski, Jolanta Lothe,
Krzysztof Kołbasiuk, Janusz Paluszkiewicz, Irena Hrechorowicz, Antoni Jurasz

W odcinku specjalnym w pierwszym dniu Świąt Wielkiej Nocy zagrają uczestnicy oraz prowadzący
z programu "Wiesz czy nie wiesz" - Olga Szomańska, Andrzej Krzywy i Tomasz Kammel.

W 2014 r. Kabaret Paranienormalni obchodził 10 - lecie istnienia. Z tej okazji przygotowali specjalny
program jubileuszowy, w którym zaprezentowali skecze, a także przypomnieli kilka swoich hitów.
Na scenie pojawili się również goście specjalni - od lat zakochany w Mariolce Andrzej Poniedzielski
oraz debiutująca na scenie Amelka Wasilczuk, która wcieliła się w Mariolkę sprzed 30 lat!
W ciągu tych 10 lat z mało znanego kabaretu z Jeleniej Góry Paranienormalni
stali się ulubieńcami publiczności.
Postaci wykreowane przez Paranienormalnych są ich wizytówką i zyskały miano najpopularniejszych
postaci współczesnego kabaretu. Bo któż z nas nie słyszał np. o Mariolce, Kryspinie czy
Balcerzaku?